Ο Φεμινισμός Είναι για Όλους | Κεφάλαιο 7: Φεμινιστικός και ταξικός αγώνας

Το Feminism is for Everybody της bell hooks είναι πολύ καλό εισαγωγικό εγχειρίδιο για το φεμινισμό, για τη φεμινιστική θεωρία και για το κίνημα. Απευθύνεται σε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει για το σύγχρονο φεμινισμό, καθώς εκφράζει σε γενικές γραμμές το τρίτο κύμα και έννοιες όπως η διαθεματικότητα. Θεωρούμε πως είναι χρήσιμο να υπάρχει μεταφρασμένο στα ελληνικά και να είναι διαθέσιμο στο σάιτ μας, καθώς αναλύει με απλή, κατανοητή γλώσσα γιατί όντως ο φεμινισμός είναι για όλους. Κάθε κεφάλαιο θα αναρτάται μόλις μεταφράζεται.

7

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Η ταξική διαφορά και ο τρόπος με τον οποίο χωρίζει τις γυναίκες ήταν ένα θέμα για το οποίο μιλούσαν οι γυναίκες στο φεμινιστικό κίνημα πολύ πιο πριν από τη φυλή. Στους κυρίως λευκούς κύκλους του νεοσχηματισμένου κινήματος γυναικείας απελευθέρωσης ο πιο έντονος διαχωρισμός μεταξύ των γυναικών ήταν αυτός της τάξης. Οι λευκές γυναίκες της εργατικής τάξης αναγνώριζαν ότι υπήρχαν ταξικές ιεραρχίες μέσα στο κίνημα. Εμφανίστηκαν συγκρούσεις ανάμεσα στο ρεφορμιστικό όραμα της γυναικείας απελευθέρωσης που βασικά απαιτούσε ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες μέσα στην υπάρχουσα ταξική δομή, και των πιο ριζοσπαστικών και/ή επαναστατικών μοντέλων, που ζητούσαν θεμελιακή αλλαγή στην υπάρχουσα δομή ώστε τα μοντέλα της αμοιβαιότητας και της ισότητας να αντικαταστήσουν τα παλιά πρότυπα. Όμως, καθώς το φεμινιστικό κίνημα προόδευε και οι προνομιούχες ομάδες μορφωμένων γυναικών άρχισαν να έχουν ίση πρόσβαση στην ταξική δύναμη με τους αντίστοιχους άντρες, ο φεμινιστικός ταξικός αγώνας δε θεωρούνταν πια σημαντικός.

Από την αρχή του κινήματος οι γυναίκες των προνομιούχων τάξεων μπορούσαν να κάνουν αυτά που τις απασχολούσαν τα κεντρικά θέματα που έχρηζαν εστίασης εν μέρει επειδή αυτή ήταν η ομάδα γυναικών που είχε την προσοχή του κοινού. Εκείνες έλκυαν τα μέσα ενημέρωσης. Τα θέματα που απασχολούσαν περισσότερο τις εργαζόμενες γυναίκες ή μεγάλο αριθμό γυναικών δεν τονίστηκαν ποτέ από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης. Το “The Feminist Mystique” της Betty Friedan προσδιόρισε «το πρόβλημα που δεν έχει όνομα» ως τη δυσαρέσκεια που ένιωθαν οι γυναίκες για το ότι περιορίζονταν και υποτάσσονταν στο σπίτι ως νοικοκυρές. Ενώ αυτό το θέμα παρουσιαζόταν ως κρίση για τις γυναίκες στην πραγματικότητα ήταν κρίση μόνο για μια μικρή ομάδα μορφωμένων λευκών γυναικών. Ενώ εκείνες παραπονούνταν για τους κινδύνους του περιορισμού στο σπίτι μια μεγάλη πλειοψηφία γυναικών στη χώρα ήταν στο εργατικό δυναμικό. Και πολλές από αυτές τις εργαζόμενες γυναίκες, που δούλευαν πολλές ώρες για χαμηλό μισθό ενώ και πάλι έκαναν όλη τη δουλειά στο νοικοκυριό, θα θεωρούσαν το δικαίωμα να μείνουν σπίτι «ελευθερία».

Δεν ήταν η διάκριση με βάση το φύλο ή η σεξιστική καταπίεση αυτό που εμπόδιζε τις προνομιούχες γυναίκες κάθε φυλής από το να δουλεύουν εκτός σπιτιού, ήταν το γεγονός ότι οι δουλειές που ήταν διαθέσιμες σε αυτές ήταν η ίδια χαμηλόμισθη ανειδίκευτη εργασία που ήταν ανοιχτή σε όλες τις εργαζόμενες γυναίκες. Μια ελίτ πολύ μορφωμένων γυναικών έμενε σπίτι αντί να κάνει το είδος δουλειάς που έκανε μεγάλος αριθμός γυναικών της μικρομεσαίας και εργατικής τάξης. Πού και πού μερικές από αυτές τις γυναίκες αψηφούσαν τη συμβατικότητα και δούλευαν εκτός σπιτιού, κάνοντας εργασία πολύ κατώτερη της μόρφωσής τους και αντιμετωπίζοντας αντίσταση από τους συζύγους και την οικογένεια. Αυτή η αντίσταση κατέστησε το ζήτημα της εργασίας τους εκτός σπιτιού ζήτημα διάκρισης με βάση το φύλο και έκανε την καταπολέμηση της πατριαρχίας και την πάλη για ίσα δικαιώματα με τους άντρες της τάξης τους την πολιτική πλατφόρμα που επέλεξε το φεμινισμό αντί για την ταξική πάλη.

Από την αρχή, οι ρεφορμίστριες λευκές γυναίκες με ταξικό προνόμιο γνώριζαν καλά ότι η δύναμη και η ελευθερία που ήθελαν ήταν η ελευθερία που αντιλαμβάνονταν ότι απολάμβαναν οι άντρες της τάξης τους. Η αντίστασή τους στην πατριαρχική αντρική κυριαρχία στο νοικοκυριό τούς έδωσε μια σύνδεση την οποία μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να ενωθούν διαταξικά με άλλες γυναίκες που ήταν επιφυλακτικές με την αντρική κυριαρχία. Μόνο οι προνομιούχες γυναίκες όμως είχαν την πολυτέλεια να φανταστούν ότι η δουλειά έξω από το σπίτι θα τους έδινε πραγματικά ένα εισόδημα το οποίο θα τους έδινε τη δυνατότητα να είναι οικονομικά αυτάρκεις. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης ήξεραν ήδη ότι ο μισθός που έπαιρναν δε θα τις απελευθέρωνε.

Οι ρεφορμιστικές προσπάθειες από προνομιούχες ομάδες γυναικών για αλλαγή στην εργασία ώστε οι εργάτριες να πληρώνονται περισσότερο και να αντιμετωπίζουν λιγότερες διακρίσεις με βάση το φύλο και παρενόχληση στη δουλειά τους είχε θετική επίδραση στη ζωή όλων των γυναικών. Και αυτά τα οφέλη είναι σημαντικά. Όμως το γεγονός ότι οι προνομιούχες απέκτησαν μεγαλύτερη ταξική δύναμη ενώ μεγάλος αριθμός γυναικών ακόμη δεν έχει ισότιμο μισθό με τους άντρες δείχνει τον τρόπο με τον οποίο τα ταξικά συμφέροντα εκτόπισαν τις φεμινιστικές προσπάθειες για αλλαγή στην εργασία ώστε οι γυναίκες να έχουν ίσο μισθό για ίση εργασία.

Οι λεσβίες φεμινίστριες στοχάστριες ήταν από τις πρώτες ακτιβίστριες που έθεσαν το ζήτημα της τάξης στο φεμινιστικό κίνημα εκφράζοντας τις οπτικές τους με προσιτή γλώσσα. Ήταν μια ομάδα γυναικών που δεν είχαν φανταστεί ότι θα μπορούσαν να εξαρτώνται από συζύγους που θα τις υποστήριζαν. Και συχνά είχαν πολύ μεγαλύτερη επίγνωση από τις στρέιτ αντίστοιχες γυναίκες των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν όλες οι γυναίκες στην εργασία. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ανθολογίες όπως το “Class and Feminism”, με επιμέλεια των Charlotte Bunch και Nancy Myron, εξέδιδαν έργα γραμμένα από γυναίκες από διάφορα ταξικά περιβάλλοντα που αντιμετώπιζαν το ζήτημα στους φεμινιστικούς κύκλους. Κάθε δοκίμιο τόνιζε το γεγονός ότι η τάξη δεν ήταν απλώς θέμα χρημάτων. Στο “The Last Straw” η Rita Mae Brown (που τότε δεν ήταν διάσημη συγγραφέας) δήλωσε ξεκάθαρα:

Η τάξη είναι κάτι πολύ περισσότερο από τον ορισμό του Μαρξ της σχέσης με το μέσο παραγωγής. Η τάξη είχε να κάνει με τη συμπεριφορά σου, με τα καθήκοντά σου, με το πώς μάθαινες να συμπεριφέρεσαι, με το τι περιμένεις από τον εαυτό σου και από τους άλλους, με την αντίληψή σου για το μέλλον, με το πώς καταλαβαίνεις τα προβλήματα και τα λύνεις, με το πώς σκέφτεσαι, νιώθεις, πράττεις.

Αυτές οι γυναίκες που έμπαιναν σε φεμινιστικές ομάδες που αποτελούνταν από διάφορες τάξεις ήταν από τις πρώτες που είδαν ότι το όραμα μιας γυναικείας αδελφοσύνης με πολιτική βάση, όπου όλες οι γυναίκες θα ενώνονταν για να πολεμήσουν την πατριαρχία, δε θα μπορούσε να υπάρξει μέχρι να αντιμετωπιστεί το θέμα της τάξης.

Η αντιμετώπιση της τάξης ως φεμινιστικό ζήτημα άνοιξε το χώρο όπου έγιναν εμφανείς οι διασταυρώσεις της τάξης και της φυλής. Μέσα στο θεσμοποιημένο κοινωνικό σύστημα φυλής, φύλου, τάξης στην κοινωνία μας οι μαύρες γυναίκες ήταν ξεκάθαρα στον πάτο της οικονομικής ιεραρχίας. Αρχικά οι μορφωμένες λευκές γυναίκες από περιβάλλον εργατικής τάξης ήταν πιο ορατές από ό,τι οι μαύρες γυναίκες κάθε τάξης στο φεμινιστικό κίνημα. Ήταν μειονότητα μέσα στο κίνημα, αλλά η δική τους φωνή ήταν η φωνή της εμπειρίας. Ήξεραν καλύτερα από ό,τι οι συντρόφισσές τους της προνομιούχας τάξης κάθε φυλής το τίμημα της αντίστασης στην κυριαρχία φυλής, τάξης και φύλου. Ήξεραν πώς ήταν να παλεύεις να αλλάξεις την οικονομική σου κατάσταση. Μεταξύ αυτών και των συντροφισσών τους της προνομιούχας τάξης υπήρχαν συνεχείς συγκρούσεις για αρμόζουσα συμπεριφορά, για τα θέματα που θα παρουσιάζονταν ως θεμελιώδη φεμινιστικά μελήματα. Μέσα στο φεμινιστικό κίνημα γυναίκες από την προνομιούχα τάξη που δεν είχαν συμμετέχει ποτέ πριν στον αριστερό αγώνα για ελευθερία έμαθαν τη χειροπιαστή πολιτική του ταξικού αγώνα, αντιμετωπίζοντας τα θέματα που έθεταν οι λιγότερο προνομιούχες γυναίκες, και επίσης μαθαίνοντας στην πορεία πώς να είναι δυναμικές και εποικοδομητικούς τρόπους για να αντιμετωπίζουν τις συγκρούσεις. Παρά την εποικοδομητική επέμβαση πολλές προνομιούχες λευκές γυναίκες συνέχισαν να φέρονται λες και ο φεμινισμός τούς ανήκε, λες και εκείνες ήταν αρχηγοί.

Η συμβατική πατριαρχία ενίσχυε την ιδέα ότι τα ζητήματα που απασχολούσαν τις γυναίκες από ομάδες της προνομιούχας τάξης ήταν τα μόνα που άξιζαν να έχουν προσοχή. Η φεμινιστική μεταρρύθμιση είχε σκοπό να κερδίσει κοινωνική ισότητα για τις γυναίκες μέσα στην υπάρχουσα δομή. Οι προνομιούχες γυναίκες ήθελαν ισότητα με τους άντρες της τάξης τους. Παρά το σεξισμό μέσα στην τάξη τους, δε θα ήθελαν να έχουν την τύχη των αντρών της εργατικής τάξης. Οι φεμινιστικές προσπάθειες για να έχουν οι γυναίκες κοινωνική ισότητα με τους άντρες της τάξης τους συνέπεσε βολικά με τους ρατσιστικούς καπιταλιστικούς πατριαρχικούς φόβους ότι η δύναμη των λευκών θα μειωθεί αν μη λευκοί άνθρωποι αποκτήσουν ίση πρόσβαση στην οικονομική δύναμη και στο προνόμιο. Η υποστήριξη αυτού που ουσιαστικά έγινε ο ρεφορμιστικός φεμινισμός λευκής κυριαρχίας επέτρεψε στη συμβατική ρατσιστική πατριαρχία να υποστυλώσει τη δύναμή της ενώ ταυτόχρονα να υπονομεύει τη ριζοσπαστική πολιτική του φεμινισμού.

Μόνο επαναστάτριες φεμινίστριες στοχάστριες εξέφρασαν οργή για αυτή την ιδιοποίηση του φεμινιστικού κινήματος. Η κριτική και η οργή μας είχαν ακρόαση στον εναλλακτικό τύπο. Στη συλλογή δοκιμίων της “The Coming of Black Genocide”η ριζοσπαστική λευκή ακτιβίστρια Mary Barfoot δήλωσε θαρραλέα:

Υπάρχουν λευκές γυναίκες, πληγωμένες και θυμωμένες, που πίστευαν ότι το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του ’70 σήμαινε γυναικεία αδελφοσύνη, και που νιώθουν προδομένες από τις γυναίκες που ανήλθαν. Από τις γυναίκες που επέστρεψαν στην πατριαρχία. Το γυναικείο κίνημα όμως ποτέ δεν έφυγε από το πλευρό του πατέρα Ντικ …  Δεν έγινε πόλεμος. Και δεν έγινε απελευθέρωση. Πήραμε μερίδιο από τα κέρδη της γενοκτονίας και μας άρεσε. Είμαστε Αδελφές της Πατριαρχίας, και πραγματικές υποστηρίκτριες της εθνικής και της ταξικής καταπίεσης. Η πατριαρχία στην ανώτερη μορφή της είναι ευρω-ιμπεριαλισμός σε παγκόσμια κλίμακα. Αν είμαστε η αδελφή του Ντικ και θέλουμε όσα έχει αυτός, τότε στο τέλος στηρίζουμε το σύστημα από το οποίο εκείνος τα πήρε όλα.

Όντως, πολλές ακόμη φεμινίστριες το έβρισκαν και το βρίσκουν πιο εύκολο να στερηθούν τον τρόπο σκέψης της λευκής κυριαρχίας παρά εκείνον του ταξικού ελιτισμού τους.

Καθώς οι προνομιούχες γυναίκες αποκτούσαν μεγαλύτερη πρόσβαση στην οικονομική δύναμη των αντρών της τάξης τους οι φεμινιστικές συζητήσεις για την τάξη δεν ήταν πια συνηθισμένες. Αντί γι’ αυτό οι γυναίκες ενθαρρύνονταν να βλέπουν τα οικονομικά οφέλη των εύπορων γυναικών ως θετικό σημάδι για όλες τις γυναίκες. Στην πραγματικότητα αυτά τα οφέλη σπάνια άλλαζαν τη ζωή των φτωχών γυναικών και των γυναικών της εργατικής τάξης. Και μια που οι προνομιούχοι άντρες δεν έγιναν ισότιμοι στη φροντίδα του νοικοκυριού, η ελευθερία των γυναικών της προνομιούχας τάξης όλων των φυλών χρειάστηκε την ενισχυμένη υποταγή των γυναικών της εργατικής τάξης και των φτωχών γυναικών. Τη δεκαετία του ’90 η συνεργασία με την υπάρχουσα κοινωνική δομή ήταν το τίμημα για την «απελευθέρωση των γυναικών». Τελικά η ταξική δύναμη αποδείχτηκε πολύ πιο σημαντική από το φεμινισμό. Και αυτή η συνεργασία βοήθησε στην αποσταθεροποίηση του φεμινιστικού κινήματος.

Όταν οι γυναίκες απέκτησαν μεγαλύτερο ταξικό κύρος και δύναμη χωρίς να έχουν διαφορετική συμπεριφορά από τους άντρες υπονομεύτηκε η φεμινιστική πολιτική. Πολλές γυναίκες ένιωσαν προδομένες. Οι γυναίκες της μεσαίας και της μικρομεσαίας τάξης που ξαφνικά τους επιβλήθηκε από το φεμινιστικό ήθος του φεμινισμού να μπουν στο εργατικό δυναμικό δεν ένιωθαν απελευθερωμένες όταν αντιμετώπισαν τη σκληρή αλήθεια ότι η δουλειά έξω από το σπίτι δε σήμαινε ότι η δουλειά μέσα στο σπίτι θα ήταν εξίσου μοιρασμένη με τους άντρες συντρόφους. Το διαζύγιο χωρίς απαίτηση απόδειξης αδικοπραγίας αποδείχτηκε πιο ωφέλιμο οικονομικά για τους άντρες από ό,τι για τις γυναίκες. Καθώς πολλές μαύρες/μη λευκές γυναίκες έβλεπαν τις λευκές γυναίκες των προνομιούχων τάξεων να επωφελούνται οικονομικά περισσότερο από ό,τι άλλες ομάδες από όσα κέρδισε ο ρεφορμιστικός φεμινισμός, από την προσάρτηση του φύλου στη φυλετική θετική δράση, απλώς επιβεβαιώθηκε ο φόβος τους ότι ο φεμινισμός ασχολούταν στην πραγματικότητα με την αύξηση της δύναμης των λευκών. Η πιο βαθιά προδοσία των φεμινιστικών ζητημάτων ήταν η έλλειψη μαζικής φεμινιστικής διαμαρτυρίας κατά της επίθεσης της κυβέρνησης στις ανύπαντρες μητέρες και της διάλυσης του συστήματος πρόνοιας. Οι προνομιούχες γυναίκες, πολλές από τις οποίες αυτοαποκαλούνταν φεμινίστριες, έχουν γυρίσει την πλάτη στη «γυναικοποίηση της φτώχειας».

Οι φωνές του φεμινισμού που εστιάζει στη δύναμη (power feminism) τείνουν να υπερτονίζονται στα μέσα ενημέρωσης πολύ περισσότερο από ό,τι οι φωνές φεμινιστριών γυναικών που έχουν αποκτήσει ταξική δύναμη χωρίς να προδίδουν την αλληλεγγύη μας προς εκείνες τις ομάδες χωρίς ταξικό προνόμιο. Καθώς είμαστε πιστές στη φεμινιστική πολιτική, οι στόχοι μας ήταν και είναι να γίνουμε οικονομικά αυτάρκεις και να βρούμε τρόπους να βοηθάμε άλλες γυναίκες στην προσπάθειά τους να βελτιωθούν οικονομικά. Οι εμπειρίες μας αντιτίθενται στην υπόθεση ότι οι γυναίκες μπορούν να επωφεληθούν οικονομικά μόνο αν συνεργάζονται με την υπάρχουσα καπιταλιστική πατριαρχία. Σε όλη τη χώρα φεμινίστριες με ταξική δύναμη που στηρίζουν ένα επαναστατικό όραμα κοινωνικής αλλαγής μοιραζόμαστε μέσα και χρησιμοποιούμε τη δύναμή μας για να βοηθήσουμε μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν τη ζωή των γυναικών ασχέτως τάξης.

Η μόνη πραγματική ελπίδα της φεμινιστικής απελευθέρωσης είναι το όραμα κοινωνικής αλλαγής που αντιτίθεται στον ταξικό ελιτισμό. Οι δυτικές γυναίκες έχουν αποκτήσει ταξική δύναμη και μεγαλύτερη ανισότητα φύλων επειδή μια παγκόσμια ρατσιστική πατριαρχία σκλαβώνει και/ή υποτάσσει μεγάλο αριθμό γυναικών του τρίτου κόσμου. Σε αυτή τη χώρα η συνδυασμένη δύναμη της ακμάζουσας βιομηχανίας φυλακών και της ανταποδοτικής κρατικής πρόνοιας σε σύμπραξη με τη συντηρητική μεταναστευτική πολιτική δημιουργούν και εγκρίνουν τις συνθήκες για συμφωνημένη δουλεία. Το τέλος της κρατικής πρόνοιας θα δημιουργήσει μια νέα κατώτατη τάξη γυναικών και παιδιών που θα κακοποιούνται και θα υφίστανται εκμετάλλευση από τις υπάρχουσες δομές κυριαρχίας.

Με την αλλαγή της πραγματικότητας της τάξης στη χώρα μας, με το άνοιγμα των κενών μεταξύ πλούσιων και φτωχών, και με τη συνεχιζόμενη γυναικοποίηση της φτώχειας, χρειαζόμαστε απεγνωσμένα ένα μαζικό ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα που να μπορεί να χτίσει στα θεμέλια της δύναμης του παρελθόντος, συμπεριλαμβάνοντας τα θετικά οφέλη που έφεραν οι μεταρρυθμίσεις, ενώ θα προσφέρει ουσιαστική εξέταση της υπάρχουσας φεμινιστικής θεωρίας που έκανε απλώς λάθος όταν μας προσέφερε νέες στρατηγικές. Το σημαντικό είναι ότι ένα ιδανικό κίνημα θα βάσιζε τη δουλειά του στις απτές συνθήκες των γυναικών της εργατικής τάξης και των φτωχών γυναικών. Αυτό σημαίνει δημιουργία ενός κινήματος που ξεκινά τη μόρφωση για κριτική συνείδηση εκεί όπου οι γυναίκες, οι φεμινίστριες με ταξική δύναμη, χρειάζεται να φτιάξουν οικονομική στέγαση που να μπορούν να έχουν οι γυναίκες. Η δημιουργία συνεταιρισμών στέγασης με φεμινιστικές αρχές θα έδειχνε τους τρόπους με τους οποίους ο φεμινιστικός αγώνας συνδέεται με τη ζωή όλων των γυναικών.

Όταν οι γυναίκες με ταξική δύναμη χρησιμοποιούν καιροσκοπικά μια φεμινιστική πλατφόρμα ενώ υπονομεύουν τη φεμινιστική πολιτική και βοηθούν στη διατήρηση ενός πατριαρχικού συστήματος που τελικά θα τις υποτάξει ξανά, δεν προδίδουν μόνο το φεμινισμό· προδίδουν τον εαυτό τους. Επιστρέφοντας στη συζήτηση για την τάξη, οι φεμινίστριες και οι φεμινιστές θα αποκαταστήσουν τους όρους που είναι απαραίτητοι για αλληλεγγύη. Τότε θα μπορέσουμε να οραματιστούμε καλύτερα έναν κόσμο όπου τα αγαθά είναι κοινά και οι ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη αφθονούν για όλους ασχέτως τάξης.

(μετάφραση από suzie)

Δείτε την Εισαγωγή
Δείτε το 1ο Κεφάλαιο: Φεμινιστική πολιτική
Δείτε το 2ο Κεφάλαιο: Καλλιέργεια συνείδησης
Δείτε το 3ο Κεφάλαιο: Η γυναικεία αδελφοσύνη είναι ακόμη ισχυρή
Δείτε το 4ο Κεφάλαιο: Φεμινιστική μόρφωση για κριτική συνείδηση
Δείτε το 5ο Κεφάλαιο: Δικό μας σώμα, δικός μας εαυτός
Δείτε το 6ο Κεφάλαιο: Ομορφιά μέσα και έξω
Δείτε το 8ο Κεφάλαιο: Παγκόσμιος φεμινισμός
Δείτε το 9ο Κεφάλαιο: Γυναίκες και εργασία
Δείτε το 10ο Κεφάλαιο: Φυλή και φύλο
Δείτε το 11ο Κεφάλαιο: Βάζοντας τέλος στη βία
Δείτε το 12ο Κεφάλαιο: Φεμινιστική αρρενωπότητα