Browsing All posts tagged under »latest«

Φουέγκο στο μίσος

28 Μαΐου, 2018 από

0

Ας μη γελιόμαστε, ο πόλεμος που έχει εξαπολυθεί ενάντια στην Ελένη Φουρέιρα δεν είναι άσχετος με τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό, ούτε ακόμα και με την ταξικότητα. Ακόμα και όταν χρησιμοποιείται η ποιότητα ως όχημα. Όλα αυτά στηρίζονται σε κατασκευασμένες διχοτομήσεις, έτσι κι αλλιώς. Ο πόλεμος ενάντια στο πρόσωπό της είναι ο πόλεμος ενάντια σε μια φτωχιά, μετανάστρια γυναίκα, η οποία όχι μόνο επιβιώνει σε αυτήν την κοινωνία, αλλά χρησιμοποιά τα χαρακτηριστικά για τα οποία η κοινωνία την έχει καταπιέσει προκειμένου να ακουστεί η φωνή της, μετατρέποντάς τα στη δύναμή της. Και ακούγεται. Έτσι κι αλλιώς, οι διχοτομίες μεταξύ ποιότητας και ποπ κουλτούρας, καθώς και μεταξύ αισθητικής και κιτς, δεν είναι καθόλου άσχετες με τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ταξικότητα. Είτε αυτ@ που τις εκφράζουν το συνειδητοποιούν είτε όχι.

Η κατασκευή της Μήδειας

5 Μαΐου, 2018 από

2

Αν πραγματικά μας σοκάρει και μας ενοχλεί η εγκατάλειψη ενός βρέφους (που πρέπει να μας ενοχλεί τουλάχιστο), τότε πρέπει να μας ενοχλεί και η έλλειψη κοινωνικής στήριξης  σε μια νεαρή έγκυο γυναίκα. Αν πραγματικά μας απασχολεί η αξία της ανθρώπινης ζωής, ας ξεφύγουμε από τα στερεότυπα της αυτοθυσίας, αλλά και από τον μύθο της Μήδειας. Και κυρίως, ας κατανοήσουμε πως τέτοια συμβάντα δεν αποτελούν αποκλειστικά οικογενειακές και προσωπικές τραγωδίες, αλλά αποτελέσματα των κοινωνιών μας. Και ας αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της κάθε γυναίκας στην αυτοδιάθεση του σώματός της, στην ενημέρωση, στην στήριξη και στην πρόσβαση σε επιλογές που να σέβονται την ίδια. Και αν εννοούμε πραγματικά πως τα παιδιά δεν πρέπει να θεωρούνται ιδιοκτησία της μάνας τους, τότε να αναγνωρίσουμε και τις συλλογικές μας ευθύνες ως κοινωνία προς όλα τα παιδιά και να μην αφήνουμε τις υποχρεώσεις τους αποκλειστικά στις μανάδες τους.

Ο Γιακουμάτος, το μίσος, η πολιτική, η κανονικότητα και η λαϊκή εντολή

24 Ιανουαρίου, 2017 από

1

Λοιπόν, κύριε χύμα-τσοπανόσκυλο-που-είναι-αρνάκι, εντάξει… Πρώτο, έχω πρόβλημα με τη ματσίλα. Αλλά έχω κι εγώ πάρα πολλ@ φίλ@ στρέιτ. Πάρα πολλούς! Δεν με ενδιαφέρει η συμπεριφορά η σεξουαλική σας, είναι δικό σας θέμα. Ούτε κι αν σας αρέσει «το ωραίο φύλο» με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι δεν μπορείς να προτείνεις αυτό το θέμα ως μεγάλο πλεονέκτημα. Είναι κάτι που το ‘χουν όλοι. Είναι ένα προνόμιο. Δηλαδή δεν μπορείς να μου ανάγεις την ετεροφυλοφιλία σε… σε παράδειγμα προς μίμηση. Και σίγουρα δεν μπορείς να μου ανάγεις την τοξική σου αρρενωπότητα σε… σε προτέρημα και καθολικό κανόνα! Εντάξει, είναι ένας άνθρωπος… Ο σις ετεροφυλόφιλος λευκός άντρας συντηρητικός πολιτικός είναι μάλλον ενός είδους μόνο, για να το καταλάβετε κοινωνικά. Είναι επίκτητος ρόλος, ο οποίος στην επιτέλεσή του καταπιέζει όλ@ εμάς τ@ υπόλοιπ@. Αυτός δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Θέλω να πιστεύω όμως πως μπορούμε να τον ανατρέψουμε. Αυτός έγινε! Δηλαδή, τα προνόμιά του ήταν περισσότερα από τις εμπειρίες του. Αυτόν λοιπόν έχω κάθε λόγο να τα έχω μαζί του. Δεν είμαι ετεροφοβική. Απλώς πρέπει να έχουμε όλ@ παραδείγματα. Και πρέπει να έχουμε όλ@ εκπροσώπηση. Εκπροσώπηση δεν χρειάζονται ούτε και πρέπει να έχουν οι κακοποιητές. Άμα δεις στην τηλεόραση, πχ, η οποία μπαίνει στο σπίτι μέσα, όλα τα παραδείγματα είναι τα 90%, τα πετυχημένα, ετεροκανονικά, κυρίαρχα αρρενωπά, κακοποιητικά. […] Όταν το παιδί βλέπει ότι ανεβαίνει, ανεβαίνει, ε… επηρεάζεται. Είναι μια κανονικότητα. Είναι κοινωνικό προνόμιο και είναι η δική μας πολιτική καταπίεση. Η αντίστασή μας είναι κολλητική, ναι, για αυτό να φοβάσαι!

Η κατανάλωση της βίας και η οικονομία του θρήνου και της συγκίνησης στην δύση

8 Σεπτεμβρίου, 2015 από

0

Οι φωτογραφίες πεθαμένων μωρών ή ενηλίκων, κακοποιημένων ανθρώπων ή ζώων συμβάλουν όντως στην ευαισθητοποίησή μας, ή μήπως τελικά συντείνουν στην αναισθητοποίησή μας? Συνηθίζουμε τη βία τόσο πολύ που την βλέπουμε ενώ τρώμε το δείπνο μας και την χωνεύουμε κάποτε πιο γρήγορα και κάποτε μόνο κάπως αργότερα από αυτό. Τη συνηθίζουμε τόσο πολύ που την αποδεχόμαστε και την αναπαράγουμε. Συχνά όχι μόνο ως εικόνα. Πόσο πρόθυμ@ είμαστε τελικά ως κοινωνία να αναπαράγουμε τη βία? Και ποιά είναι τα όριά μας σε αυτό? Καταναλώνουμε τη βία αναπαράγοντάς την και νομίζουμε πως αυτό μπορεί να σημαίνει εξιλέωση.