Η κατανάλωση της βίας και η οικονομία του θρήνου και της συγκίνησης στην δύση

Οι φωτογραφίες πεθαμένων μωρών ή ενηλίκων, κακοποιημένων ανθρώπων ή ζώων συμβάλουν όντως στην ευαισθητοποίησή μας, ή μήπως τελικά συντείνουν στην αναισθητοποίησή μας? Συνηθίζουμε τη βία τόσο πολύ που την βλέπουμε ενώ τρώμε το δείπνο μας και την χωνεύουμε κάποτε πιο γρήγορα και κάποτε μόνο κάπως αργότερα από αυτό. Τη συνηθίζουμε τόσο πολύ που την αποδεχόμαστε και την αναπαράγουμε. Συχνά όχι μόνο ως εικόνα. Πόσο πρόθυμ@ είμαστε τελικά ως κοινωνία να αναπαράγουμε τη βία? Και ποιά είναι τα όριά μας σε αυτό? Καταναλώνουμε τη βία αναπαράγοντάς την και νομίζουμε πως αυτό μπορεί να σημαίνει εξιλέωση.