Πως είναι το να είμαι το χοντρό άτομο που κάθεται δίπλα σου στο αεροπλάνο.

Η Your Fat Friend (Η Χοντρή Σου Φίλη) είναι μια ανώνυμη, χοντρή, κουήαρ αρθρογράφος, που έχει γράψει μερικά από τα πιο εκπληκτικά άρθρα του 2016 σχετικά με το πάχος. Άρθρα της δημοσιεύονται στα Everyday Feminism, Upworthy, Medium. Αν απολαμβάνετε τη δουλειά της μπορείτε να στηρίξετε το προσωπικό της Patreon.

Βρείτε το πρωτότυπο κείμενο εδώ: κλικ

____________________________________________________________________

Η αναπνοή μου δυσκολεύει με το που έρχεται το τηλεφώνημα. Είναι το αφεντικό τ@ αφεντικού μου και μου λέει πως θα γίνει μια σημαντική συνάντηση σε άλλη πόλη. Ή ίσως είναι κάποια φίλη που με προσκαλεί στο γάμο της στην Καλιφόρνια. Μερικές φορές είναι κάποιο μέλος της οικογένειας του οποίου η υγεία χειροτερεύει, και έχει έρθει η ώρα να το αποχαιρετίσουμε.

Τα νέα με χτυπάνε δυνατά – είναι μια στρεσαριστική περίοδος για τη δουλειά, τη φίλη, την οικογένειά μου. Η καρδιά μου βροντοχτυπάει και η ανάσα μου κόβεται. Κλείνω τα μάτια μου, νιώθω τα πόδια μου να πατάνε το έδαφος και την αναπνοή στο λαιμό μου, προσπαθώ απεγνωσμένα να αποφύγω τη ντροπή μιας ολοκληρωτικής κρίσης πανικού ενώ βρίσκομαι στη δουλειά.

Θα πρέπει να ανεβώ σε αεροπλάνο. Και είμαι χοντρή.

Υπάρχει ένα συνηθισμένο κλισέ για ακριβώς αυτή την κατάσταση, το βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση, σε εικονογραφήσεις, σε καθημερινές συζητήσεις με ένταση. Οι χοντρ@ άνθρωποι παρουσιάζονται στα αεροπλάνα όλη την ώρα: φωνακλάδες, ενοχλητικ@ άνθρωποι που σου χώνουν αγκωνιές, πιάνουν χώρο, που γεμίζονται με τρίμματα από πατατάκια και σου ρίχνουν μερικά και εσένα πάνω σου, που όλη μας η ύπαρξη έχει σχεδιαστεί για να σε κάνει δυστυχισμέν@. Αυτή η καρικατούρα δε με πληγώνει απλά όταν τη βλέπω – καταρρέω κάτω από το βάρος της.  Είμαι μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση, με υπέροχ@ φίλ@, όπως εσύ, και μια φανταστική δουλειά. Όταν όμως βλέπω αυτή την καρικατούρα του ποια περιμένει ο κόσμος να είμαι, διαλύομαι, βυθίζομαι τόσο γρήγορα σε ένα κύμα κατάθλιψης και αποξένωσης. Δε θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την πραγματική μου εμπειρία.

Υπάρχουν τόσα πολλά που συμβαίνουν πριν αγοράσω καν το εισιτήριο. Ερευνώ τις πολιτικές των εταιριών, γιατί κάθε αερογραμμή έχει πλέον μια για «επιβάτες μεγάλου μεγέθους.» Όλες συμπεριλαμβάνουν την πιθανότητα να χρεωθώ διπλά, ή να μου αρνηθούν μια θέση στο αεροπλάνο τη μέρα της πτήσης, αφήνοντάς με να εξηγήσω στο αφεντικό, τ@ σύντροφο, τ@ φίλ@, την οικογένειά μου, γιατί δε θα με δουν αυτή την εβδομάδα.

Είναι γνωστό το περιστατικό με την εταιρία Southwest που άφησε το σκηνοθέτη Kevin Smith να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, και μετά τον συνόδεψε έξω από αυτό, επειδή φαινόταν να είναι πολύ χοντρός για να χωρέσει στη θέση του. Η εταιρία United θα αρνηθεί να σε επιβιβάσει εκτός αν συμφωνήσεις να αγοράσεις ένα επιπλέον εισιτήριο την ημέρα της πτήσης και ποι@ έχει επιπλέον $600 για ξόδεμα; Κοιτάω τις τιμές για πρώτη θέση, όπου τα καθίσματα είναι λίγο μεγαλύτερα και μειώνουν την πιθανότητα παραπόνου από τ@ συνεπιβάτ@ μου. $1000. Το προσπερνάω.

Η JetBlue δεν έχει κάποια πολιτική – που σημαίνει πως είναι η λιγότερο ασφαλής από όλες. Θυμάμαι την τελευταία φορά που πέταξα με τη JetBlue, όταν ένας συνεπιβάτης παραπονέθηκε φωναχτά σε μια αεροσυνοδό ενώ καθόμουν δίπλα του, πως δεν ήταν δυνατόν να περιμένουν να ταξιδέψει σε αυτή την κατάσταση. Τον μετακίνησε σε άλλη θέση, αλλάζοντάς τον με μια άλλη επιβάτισσα. Απέφευγε να με κοιτάξει στα μάτια  σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Το ίδιο και οι υπόλοιπ@ επιβάτ@ς της σειράς μου. Ήμουν τόσο μεγάλη, και τόσο αόρατη. Αυτό θα μπορούσε να ξανασυμβεί. Προσπαθώ να μην κλάψω.

Το άγχος δεν υποχωρεί όταν αγοράσω το εισιτήριο – διυλίζεται, γίνεται όλο και πιο έντονο τις βδομάδες πριν την πτήση. Σκέφτομαι πώς να εξουδετερώσω όλους τους άλλους στρεσογόνους παράγοντες. Οι επιβάτ@ς μισούν το να αργείς να βάλεις το σακίδιό σου στις θήκες αποσκευών που είναι πάνω από τα καθίσματα. Πληρώνω για αποσκευές ώστε οι συνεπιβάτ@ς μου να μην έχουν επιπρόσθετους λόγους να παραπονεθούν για εμένα.

Κάνω εξάσκηση στο πώς θα καθίσω στο αεροπλάνο, πιέζοντας το σώμα μου στα τοιχώματα του αεροπλάνου, το ένα μου χέρι να κρατά σφιχτά το άλλο πάνω από το στήθος μου, έτσι ώστε να μην έχω καμία σωματική επαφή με το άτομο που θα κάθεται δίπλα μου. Παίρνω μαζί μου μέντες, ώστε να μη χρειαστώ να πιώ κάτι, ώστε @ αεροσυνοδός να μη χρειαστεί να τεντωθεί μπροστά σε όλη τη σειρά μου, για να φτάσει το χοντρό άτομο. Κάνω έρευνα για το αν τα αεροδρόμια από τα οποία θα περάσουμε έχουν ιστορία κατάσχεσης των επεκτάσεων ζώνης. Αν φέρω τη δική μου επέκταση θα γλιτώσω το να πέσουν οι προβολείς πάνω μου καθώς θα ζητάω μια από τ@ αεροσυνοδό.

Τις μέρες πριν την πτήση, φίλ@ μου λένε πως μοιάζω απόμακρη. Μερικά από τα πιο κοντινά μου άτομα ξέρουν πως αυτό σημαίνει πως θα ανεβώ σε αεροπλάνο. Σιωπούν, δεν είναι σίγουρ@ τι να κάνουν ή να πουν. Την νύχτα πριν την πτήση, πίνουμε με την καλύτερή μου φίλη ποτά στο μπαρ της γειτονιάς. Συνήθως μιλάμε με ζωντάνια, γελάμε με ξεφωνητά και γινόμαστε φίλ@ με τ@ς άλλ@ς πελάτες στο μαγαζί. Απόψε δε λέμε πολλά. Η χαρούμενη ώρα μας τελειώνει γρήγορα και περπατάμε σιωπηλά προς το σπίτι.

Δεν κοιμάμαι εκείνη τη νύχτα. Στη 1:30 πμ σκέφτομαι όλα τα πράγματα που έχω κάνει για να γίνω υγιής. Τον προηγούμενο μήνα η γιατρός μου είπε πως η πίεσή μου ήταν καλή, και  πως είχα πιο υγιεινό πρόγραμμα γυμναστικής απ΄ότι οι περισσότερ@ άνθρωποι που εξετάζει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί συνέχιζα να είμαι χοντρή. Ούτε εγώ μπορούσα. Για περισσότερο από μια βδομάδα μετά από αυτό, ένιωθα ανεξήγητα λυπημένη. Στις 3 πμ φαντασιώνομαι τι θα μπορούσε να συμβεί για να με γλιτώσει από την ταπείνωση που νιώθω πως είναι μοιραίο να συμβεί. Ίσως αν φορέσω δύο κορσέδες, που θα με τρώνε και θα πονάνε. Ίσως αν υπάρξει ξαφνική χιονοθύελλα. Ίσως αν αρχίσω να ξερνάω.

Ύστερα, το πρωί, στο αεροδρόμιο. Το νευρικό ψαχούλεμα της ασφάλειας. Η άβολη αναμονή στην ύλη. Εξετάζω τα πρόσωπα των υπολοίπων επιβατ@ν.  Ποι@ είναι φιλικ@; Ποι@ άλλ@ είναι χοντρ@; Είναι τα πρόσωπά τους συνοφρυωμένα από άγχος και θυμό; Είναι το δικό μου πρόσωπο έτσι; Τρέχω στο μπάνιο, κλειδώνομαι και προσπαθώ να μην ξεράσω.

Αρχίζει η επιβίβαση. Μπαίνω πρώτη στη γραμμή, όχι γιατί είμαι ανυπόμονη, αλλά γιατί έχω διαλέξει κάθισμα στο παράθυρο, και θέλω να καθίσω πριν καθίσει κάποι@ άλλ@ από τη σειρά μου. Εάν πρέπει να περάσω από μπροστά τους, θα ακούσω τα γνωστά, δυνατά, περιφρονητικά ξεφυσητά. Ο βήχας για να καθαρίσει ο λαιμός, το πνιχτό μουγκρητό. Αυτοί είναι οι ήχοι που προκαλεί το σώμα μου όταν κινείται σε δημόσιο χώρο.

Μπαίνω στο αεροπλάνο, κάθομαι στη θέση μου, στυλώνω το βλέμμα μου στην πλάτη της μπροστινής θέσης, και αποφεύγω την αλληλεπίδραση με τα άλλα άτομα, εκτός αν μου μιλήσουν πρώτα αυτά. Πιάνω το χέρι μου και σταυρώνω τους αστράγαλούς μου, κάνοντας το χοντρό μου σώμα όσο πιο μικρό γίνεται. Έχω παρατηρήσει πολύ προσεκτικά τι κάνει τ@ς άλλ@ς επιβάτ@ς να εξοργίζονται με τ@ χοντρ@ επιβάτ@, να κουνάνε το κεφάλι, να παραπονιούνται στο προσωπικό. Για εμένα αυτά είναι απαράβατοι κανόνες.

Κάποι@ βγάζει το τηλέφωνό τ@ καθώς περνάει. Θυμάμαι τα αμέτρητα βίντεο του youtube που έχουν τραβηχτεί στα κρυφά, με χοντρ@ επιβάτ@ σε αεροπλάνα με τίτλους όπως «Αηδιαστικ@ Παχύσαρκ@ Χοντρ@ Άθρωπ@ σε αεροπλάνα υπέρβαρ@» και «χοντρός άντρας με σάλια στο αεροπλάνο, κοιμάται, ροχαλίζει, του τρέχουν τα σάλια» και «ΑΠΑΓΟΡΕΨΤΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΕ ΣΙΧΑΜΕΝ@ ΧΟΝΤΡΟΚΩΛ@Σ.» Κάνω την εαυτή μου ακόμα μικρότερη, παριστάνω όσο καλύτερα μπορώ πως είμαι ήρεμη. Δεν υπάρχει κάτι να δείτε εδώ. Συνεχίστε να περνάτε.

Όταν η πτήση απογειώνεται, συνειδητοποιώ πως έχω κάνει κάτι τρομακτικό, αδιανόητα και συνηθισμένο – έχω επιβιβαστεί σε ένα αεροπλάνο. Αυτή τη φορά, δε θα χρειαστεί να πληρώσω για δεύτερη θέση, να προσπαθώ να μη βάλω τα κλάματα στη θέση μου, να συνοδευτώ έξω από το αεροπλάνο. Θα φτάσω.

Καταλαβαίνω γιατί είναι τσιτωμέν@ οι συνεπιβάτ@ς μου. Γιατί όλ@ νιώθουν άβολα στα αεροπλάνα. Είναι σχεδιασμένα να χωράνε όσο περισσότερ@ς άνθρωπ@ς είναι δυνατόν – που καταλήγει να κάνει άβολες όλες τις θέσεις. Το να πετάς είναι ακριβό, άβολο, αγχωτικό. Δεν περνάει καν@ς καλά. Και στην κορυφή όλου αυτού του άγχους –της επιβίβασης του αεροπλάνου- το άτομο που βλέπουν οι συνεπιβάτ@ς μου είμαι εγώ. Αντί να γίνουμε σύντροφ@ που κολλήσανε στην ίδια ενοχλητική, άβολη κατάσταση, γίνομαι το εξιλαστήριο θύμα για όλη την ενόχλησή τους. Γίνομαι το Άλλο.

Υπό αυτή την έννοια, το ταξίδι με το αεροπλάνο είναι στενάχωρα οικείο, ένας μικρόκοσμος του τι συμβαίνει τόσο συχνά όταν είσαι χοντρό άτομο. Με παρατηρούν –και με κρίνουν σκληρά – καθώς προσπαθώ – και αποτυγχάνω – να χωρέσω σε ένα χώρο που έχει φτιαχτεί για άλλο σώμα. Είμαι πάντα πολύ μεγάλη, πάντα υπερβολική, πάντα μη αποδεκτή. Πρέπει να κάνω την εαυτή μου ολοένα και μικρότερη, να μικραίνω και να μικραίνω ατελείωτα, με το πεισματάρικό μου σώμα να μου φέρνει συνέχεια αντίσταση. Ακόμα και έτσι, ποτέ δεν είμαι αρκετά μικρή για να κάνω τ@ς άλλ@ς να νιώσουν άνετα.

Πριν προσγειωθεί η πτήση, αρχίζω να σκέφτομαι την πτήση του γυρισμού. Προσπαθώ να μην είμαι απόμακρη με φίλ@ς και οικογένεια, προσπαθώ να προετοιμαστώ για την εργασιακή μου συνάντηση. Χρησιμοποιώ κάθε εργαλείο που έχω στη διάθεσή μου για να χειριστώ το άγχος μου, τη καρδιά μου που χτυπάει δυνατά, την βαριά μου ανάσα και τους σφιχτούς μου ώμους. Παρόλα αυτά, δεν  κοιμάμαι ήρεμα για μέρες.
_________________________________________________________________________

Άλλα μεταφρασμένα άρθρα της Your Fat Friend που υπάρχουν στο σάητ μας

– Μια παράκληση από τη χοντρή σου φίλη: τι χρειάζομαι όταν μιλάμε για σώματα.
– Ένα ραβασάκι από τη χοντρή σου φίλη: Είναι οκ. Είσαι χοντρή.
– Η χοντρή σου φίλη θέλει να μιλήσετε για τη χοντροφοβία.
– Τι συμβαίνει όταν λες όμορφη τη χοντρή σου φίλη.
– Κάλεσμα για δράση: η χοντρή σου φίλη είναι μόνη.
– Η χοντρή σου φίλη δε νιώθει χοντρή.

Περισσότερα για τη χοντροφοβία

– Το γράμμα μιας γυναίκας «μεγάλου μεγέθους» προς τα τρολλ του ίντερνετ και όσ@ς έχουν κάτι να πουν για τα χοντρά σώματα
– Εκπομπή #38: αφιέρωμα σε πάχος και χοντροφοβία
– Εκπομπή #39: αντιδράσεις και σχόλια για το αφιέρωμά μας στη χοντροφοβία
– Εκπομπή #49: χοντροφοβική καμπάνια της PETA
– Εκπομπή #60: δίαιτες και καπιταλισμός