Κάλεσμα για δράση: η χοντρή σου φίλη είναι μόνη.

Η Your Fat Friend (Η Χοντρή Σου Φίλη) είναι μια ανώνυμη, χοντρή, κουήαρ αρθρογράφος, που έχει γράψει μερικά από τα πιο εκπληκτικά άρθρα του 2016 σχετικά με το πάχος. Άρθρα της δημοσιεύονται στα Everyday Feminism, Upworthy, Medium. Αν απολαμβάνετε τη δουλειά της μπορείτε να στηρίξετε το προσωπικό της Patreon.

Βρείτε το πρωτότυπο κείμενο εδώ: κλικ

Πρωτοδιάβασα για τον Errol Narvaez στο τέλος μιας εξαντλητικής εβδομάδας. Η κούραση είχε παρεισφρήσει στα κόκκαλά μου, ένιωθα αποδυναμωμένη, το σώμα μου ευλύγιστο από το στρες. Είχα πάρει το σπάνιο ρεπό μου για να πάω στο αγαπημένο μου πάρκο. Μετά από μια μεγάλη πεζοπορία, σταμάτησα στο αγαπημένο μου καφέ σε μια γειτονική πόλη. Μια όμορφη νεαρή γυναίκα καθόταν κοντά στο ταμείο. Τα λαμπερά μαύρα μαλλιά της έπεφταν σα σεντόνια πάνω από το ατσαλάκωτο σακάκι της. Ήταν εκθαμβωτική, γεμάτη ζωή στην αντίθεση του απογευματινού φωτός.

Μιλούσε χαρούμενα με τ@ συντροφ@ της όταν τα αστραφτερά της μάτια γύρισαν προς εμένα, όπου έμειναν και σιγά έγιναν ψυχρά. Με κοιτούσε ενώ περπάταγα προς το ταμείο, κοιτούσε ενώ στεκόμουν στην ουρά, κοιτούσε ενώ περίμενα, κοιτούσε ενώ έτρωγα το φαγητό μου, κοιτούσε ενώ έφυγα. Έγινε σιωπηλή, καρφώνοντας το βλέμμα της ανοιχτά, μη ανταποκρινόμενη όταν την κοίταγα στα μάτια. Την περιέβαλε μια ψύχρα. Χαμογέλασα προσπαθώντας να πολεμήσω την ψύχρα με ζεστασιά.

Είμαι συνηθισμένη στα βλέμματα. Ως χοντρό άτομο, μαθαίνεις να τα αγνοείς, τα παραβλέπεις, να τα κοροϊδεύεις, αλλά είναι δύσκολο να τα αγνοήσεις εντελώς. Η πρόκληση είναι στο να διακρίνεις εάν ένα βλέμμα θα μεταλλαχθεί σε δράση, αλληλεπίδραση, παρενόχληση, βία, ή όχι.

Το δικό της ήταν παγερό, θυελλώδες. Θα ήταν η συννεφιά μιας συνηθισμένης βροχερής μέρας, ή τα συσσωρευμένα σύννεφα ενός τυφώνα; Η μέρα μου θα ήταν γκρίζα, χωρίς ζωή, και μουντή;  Ή θα πέρναγα τη μέρα μου να προσπαθώ να ξαναχτίσω τα συντρίμμια μιας απροσδόκητης καταιγίδας;

Ο Errol Narvaez παρασύρθηκε από μια πλημμύρα. Ταξίδευε σπίτι του μετά από ένα σαββατοκύριακο στο Λας Βέγκας όταν η θέση του εξαφανίστηκε. Ο Errol, όπως και εγώ, είναι χοντρός, και το να πετάς είναι δύσκολο, είναι ένα δέκαθλο. Επέζησε έναν από τους μεγαλύτερούς μου φόβους: τον πετάξανε έξω από ένα αεροπλάνο.

Η αεροπορική μετακίνησε τη θέση που είχε κλείσει ο Errol, από ακριανή στο διάδρομο σε κεντρική θέση –κάτι εφιαλτικό για ένα χοντρό άτομο. Όταν το άτομο που καθόταν δίπλα του παραπονέθηκε, ο Errol οδηγήθηκε έξω από το αεροπλάνο, μπροστά από 36 σειρές ανθρώπων που τον παρακολουθούσαν. «Δεν ξέρεις πώς είναι να πρέπει να περπατήσεις όλο το αεροπλάνο – Σειρά 36, 35, 34» είπε σε δημοσιογράφους.

Όταν διάβασα τι συνέβη στον Errol ξεχείλισα από θυμό, πόνο και απογοήτευση. Ενώ συνήθως είμαι εξωστρεφής και ζεστή,  ξαφνικά ένιωσα σα να βυθίστηκα σε ένα υπόγειο ρεύμα αδυναμίας, αγανάκτησης αλλά και οικειότητας. Όταν είχα ταξιδέψει για να δω την οικογένειά μου στις γιορτές, δίπλα από την πύλη καθόταν ένα αδύνατο ζευγάρι . Με κοιτούσαν επίμονα και ανοιχτά, ψιθυρίζοντας μεταξύ τους ενώ κοιτούσαν το σώμα μου από την κορφή ως τα νύχια, ξανά και ξανά. Λίγα χρόνια νωρίτερα, συνταξιδιώτ@ς μου είχε ζητήσει να αλλάξει θέσει όταν βρέθηκε να πρέπει να καθίσει δίπλα μου. Όσο διάβαζα τι είχε συμβεί στον Errol η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά. Θα μπορούσε να είχε συμβεί σε εμένα.

Η ιστορία του Errol είναι μια δυνατή υπενθύμιση των τρόπων με τους οποίους ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να αποκλείει και να ντροπιάζει τους χοντρούς ανθρώπους. Η United Airlines, όπως όλες οι μεγάλες αερογραμμές, έχει ως πολιτική της την απομάκρυνση χοντρών επιβατ@ν από τις πτήσεις τους. Οι αεροσυνοδοί εφήρμοσαν αυτή την πολιτική όταν οι υπόλοιπ@ επιβάτ@ είχαν καθίσει, σαν ένα κοινό σε μικρό θέατρο, παρακολουθώντας ένα χοντρό άτομο να προσπαθεί, και να αποτυγχάνει, απλά να πάει σπίτι του χωρίς να κινήσει την προσοχή. Το πρακτορείο εισιτηρίων του έκλεισε νέα πτήση με άφιξη στις 2:00 π.μ. και προσπάθησαν να τον χρεώσουν $117 για εξάωρη καθυστέρηση, μια άυπνη νύχτα και το προνόμιο του δημόσιου εξευτελισμού.

Οι συγγνώμες δεν έγιναν ποτέ. Η απλή ευγένεια εγκαταλείφτηκε. Ο Errol Narvaez δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ σαν επιβάτης. Για την αερογραμμή ήταν απλά ένα δυσκίνητο πράγμα, ένα άβολο φορτίο, άψυχο και μέσα στα πόδια τους.

Συζήτησα την ιστορία του με φιλικά πρόσωπα. Οι πιο πολλ@ εξοργίστηκαν με τ@ συνεπιβάτη του Narvaez. Ποι@ θα μπορούσε να φερθεί τόσο ψυχρά, τόσο σκληρά; Κάποι@ ξαφνιάστηκαν από το πρακτορείο εισιτηρίων, που χρέωσε έναν επιβάτη εφαρμόζοντας την πολιτική της αερογραμμής. Μερικ@ γύρισαν την προσοχή τους στην ίδια την πολιτική, που κατηγορηματικά αποκλείει τα χοντρά άτομα. Όπως φαίνεται, ο Errol αγνοήθηκε και προσβλήθηκε  σε κάθε στάδιο.

Αυτό που ξεχώρισε για μένα, ήταν η στενάχωρη, οικεία συνειδητοποίηση: κανένα άτομο δε στάθηκε δίπλα του. Εκατοντάδες άνθρωποι κοίταγαν τον Errol Narvaez να υπομένει δημόσιο εξευτελισμό – όπως είπε και ο ίδιος, περπάτησε το «δρόμο της ντροπής» δίπλα από όλ@ς τους – και ούτε ένα άτομο βρέθηκε να μιλήσει.

Το να είσαι χοντρ@  απαιτεί άπειρες αντοχές να συγχωρείς. Όταν βρισκόμαστε σε στιγμές όπως αυτή, πολλά χοντρά άτομα πορευόμαστε σιωπηλά, με το κεφάλι ψηλά, το στόμα κλειστό. Αλλά παραμένει μαζί μας. Πρέπει να κάνουμε υπολογισμένες αποφάσεις, όπως έκανα και με τη γυναίκα στο καφέ: απαντάμε με ένα χαμόγελο; Ή μήπως παίρνουμε το ρίσκο, διακυβεύοντας ένα μέρος της αξιοπρέπειας και της ευημερίας, και αντιστεκόμαστε; Διότι ξέρουμε, στο κάτω κάτω, πως αν αντισταθούμε, θα αντισταθούμε μοναχ@.

Όταν λέω σε κόσμο την ιστορία του Errol, πολλ@ προσπαθούν να υπερασπιστούν τις πράξεις της αερογραμμής, τ@ αεροσυνοδού, τ@ συνεπιβάτη, ακόμα και τ@ γιατρού που αρνήθηκε να αναλάβει χοντρ@ ασθενή, τ@ άγνωστ@ στο δρόμο που φώναξε «χοντροκώλ@!». Τι φορούσες; Τι είπες; Ίσως είχε μια κακή μέρα. Πιθανότατα δεν είναι δική τ@ απόφαση. Δε θα το εννοούσαν μωρέ.

Και έχουν δίκιο. Οι περισσότερ@ άνθρωποι δεν έχουν σκοπό να βλάψουν. Όμως, το να ζεις μέσα σε μια κουλτούρα που διασύρει και απορρίπτει σε τόσο μεγάλο βαθμό τ@ χοντρ@ ανθρώπους σημαίνει πως όλ@ μας εσωτερικεύουμε βαριές, σκληρές απόψεις. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο αρχίζουν να φαίνονται σα να είναι δικές μας σκέψεις. Οι παρωχημένες αυτές απόψεις αρχίζουν να ακούγονται σα τη δική μας φωνή.

Άλλ@, ακούγοντας για την κακομεταχείριση των χοντρών ανθρώπων, γυρνάνε την προσοχή τους στο ίδιο το χοντρό άτομο. Πρέπει να έχεις απλά την κατάλληλη συμπεριφορά. Μην αφήνεις τους μπάσταρδους να σε στεναχωρούν. Χρειάζεσαι να αποκτήσεις καλύτερη αυτοεικόνα. Άλλαξε τον τρόπο σκέψης σου, και θα μπορείς να κάνεις τα πάντα. Όποιες και να είναι οι συνθήκες, όποια και να είναι τα στοιχεία, πάντα φταίει το χοντρό άτομο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι το βαθμό στον οποίο τα χοντρά άτομα είναι ικανά να κάνουν συναισθηματικούς ελιγμούς. Μπορούμε να αντέξουμε σχεδόν τα πάντα. Αυτά τα σχόλια – απλά χαμογέλα και θα καταλάβουν πως έχουν άδικο – αγνοούνε το πόσο συχνά το κάνουμε ήδη αυτό. Το να είσαι χοντρό άτομο απαιτεί μια γενναιοδωρία πνεύματος ανά πάσα στιγμή, υπό όλες τις συνθήκες. Τα χοντρά άτομα μπορεί να είναι εκπληκτικά σκληρ@, συναισθηματικά δυνατ@, ανθεκτικ@. Πολλ@ από εμάς έχουμε σκληρύνει από τις καθημερινές προσβολές, τα πλάγια βλέμματα, τους σιωπηλούς αλλά και ρητούς αποκλεισμούς. Ξέρουμε πώς να μη δίνουμε σημασία. Μερικές φορές το να μη δίνουμε σημασία είναι η μόνη μας επιλογή.

Αλλά μια στο τόσο, η γενναιοδωρία και η υπομονή μας τελειώνει. Επειδή είναι εξοντωτικό να αναγκάζεσαι κάθε μέρα να εξηγήσεις στον κόσμο γύρω σου ότι θα έπρεπε να σου φέρονται σαν άνθρωπο. Μερικές φορές η κούραση ξινίζει και μετατρέπεται σε θυμό. Ο θυμός βράζει και αναβλύζει μέσα από την παρενόχληση πολλών ετών, την απόρριψη, τον εξευτελισμό. Ο θυμός συνήθως γίνεται πικρία όταν γίνεται κάτι μεγάλο, κάτι πολύ σκληρό – κάτι όπως αυτό που έγινε στον Errol Narvaez.

Πριν από μερικά χρόνια, ενώ περπατούσα στη γειτονιά μου, μια άγνωστη με κοίταγε επίμονα, με το σαγόνι πεσμένο, κοιτώντας το σώμα μου από πάνω ως κάτω ξανά και ξανά. «Συγγνώμη,» φώναξε. «Είσαι αρκετά μεγάλη τώρα; Βλέπει κανείς άλλος πόσο χοντρή είναι αυτή η σκύλα; Κοιτάξτε την!»  Άρχισε να με δείχνει, ψάχνοντας στα βλέμματα των περαστικών επιβεβαίωση. «Πώς το άφησες αυτό να συμβεί; Μπορείς να με ακούσεις καλέ; Μου οφείλεις μια απάντηση!»

Δεν υπήρξε καμία απάντηση.

Με σόκαρε πολύ που αντιμετώπισα τόσο απροκάλυπτη επιθετικότητα. Το απλό γεγονός του να περπατάω στο δρόμο με ένα χοντρό σώμα είχε προκαλέσει τέτοια οργή και αγανάκτηση σε μια εντελώς άγνωστη. Ήμουν σαστισμένη, πληγωμένη και θυμωμένη. Ανάμεσα σε μια θάλασσα ανθρώπων, ήμουν εντελώς μόνη.

Σε τέτοιες στιγμές, το να ακούς αδύνατ@ φίλ@ σου να μιλάνε για αυτοεικόνα και συμπεριφορά αυτοπεποίθησης απλά μεγεθύνει όλη αυτή την απομόνωση. Τσούζει, γιατί μοιάζει ως μια θεμελιώδης παρανόηση του τι έχει συμβεί. Στρέφει την ευθύνη, ρίχνοντας το βάρος για τη συμπεριφορά των άλλων στα δικά μας πόδια. Συγγνώμη που δεν έχεις μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση δεν είναι το ίδιο με το δεν θα έπρεπε να σου φέρονται απαίσια. Είναι ένας βάναυσος τρόπος να ρίχνεις στάχτη στα μάτια, που κατηγορεί το θήραμα για τη βία του αρπακτικού.

Και, εδώ που είμαστε, είναι πανταχού παρών. Διότι, ως κουλτούρα, ξέρουμε μόνο να κατηγορούμε τα χοντρά άτομα. Δεν ξέρουμε να αγαπάμε τα χοντρά άτομα. Δεν ξέρουμε πώς να υποστηρίξουμε τα χοντρά άτομα. Δεν ξέρουμε πώς να δείξουμε αλληλεγγύη στα χοντρά άτομα.

Η εξάντληση γίνεται αγανάκτηση, η αγανάκτηση θυμός.

Ο θυμός γίνεται όξινος γιατί η κακή μεταχείριση είναι τόσο συνηθισμένη, και ούτε ένα άτομο δε βοηθάει. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να δεις ένα αδύνατο άτομο να παρεμβαίνει σε αυτού του είδους την καθημερινή κακοποίηση που συμβαίνει σε χοντρά άτομα. Ακόμα πιο σπάνιο είναι να δεις ένα μη-χοντρό άτομο να λέει ενεργά κάτι για την αποδοχή των χοντρών ανθρώπων.

Μπορώ να καταλάβω το γιατί. Ορισμέν@ θεωρούν πως η κακομεταχείριση των χοντρών ανθρώπων είναι  δικαιολογημένη: εάν τα χοντρά άτομα δε θέλουν να γελοιοποιούνται, να απορρίπτονται, να αποκλείονται, θα έπρεπε απλά να χάσουν βάρος. Η κακομεταχείριση είναι το κόστος εισόδου για το σώμα που έχεις.
Άλλ@ νιώθουν άβολα όταν βλέπουν ένα είδος συμπεριφοράς που δε θα ανεχόντουσαν υπό άλλες συνθήκες. Συρρικνώνονται, νιώθοντας ένα κόμπο στο λαιμό τους, καθώς γίνονται μάρτυρες ενός σκληρού και αδικαιολόγητου περιστατικού – κάτι που δε θα ανεχόντουσαν υπό άλλες συνθήκες. Τι θα μπορούσαν να πουν άλλωστε; Ποι@ θα τ@ υποστήριζε;  Είναι αγχωτικό να το παρακολουθείς, και απομονωτικό να το διακόπτεις.

Αλλά αυτή η απομόνωση, αγαπημέν@ μου φίλ@, είναι αυτό που ζουν καθημερινά οι χοντρ@ άνθρωποι. Όταν αποφασίζουμε να υποστηρίξουμε τ@ ευατ@ μας, αποφασίζουμε να το κάνουμε μόν@ μας. Κάνουμε μικρούς υπολογισμούς κάθε μέρα. Πόσα μπορώ να αντέξω σήμερα; Τι αντίδραση μπορώ να υπομείνω αν με υπερασπιστώ; Τι διακινδυνεύω αν με υποστηρίξω ενάντια στο αφεντικό μου, τ@ σύντροφό μου, τη μητέρα μου, τ@ φίλ@ μου; Πώς μπορώ να το αγνοήσω αυτό και θα με στοιχειώσει παρόλα αυτά;

Το αντιμετωπίζουμε μόν@ μας γιατί ακόμα και τα κοντινότερά μας άτομα, η πιο αγαπημένη μας οικογένεια, δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι ένα χοντρό άτομο χωρίς περιορισμούς και δικαιολογίες. Ο πιο πολύς κόσμος δεν μας υπερασπίζεται καθόλου. Όλ@ οι σιωπηλ@, παρατηρητικ@ επιβάτες του Errol Narvaez δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας.

Όταν ακούω μια ιστορία σαν του Errol, το νιώθω και εγώ. Το νιώθω να συμβαίνει σε εμένα. Η έκρηξη ντροπής. Ο γρήγορος χτύπος της καρδιάς. Οι βελόνες στο δέρμα, τα δακρυσμένα μάτια, ο οξύς πόνος της αδυναμίας. Ένας θρήνος ρουτίνας με καλύπτει. Βρίσκομαι να παλεύω με τις γνωστές, εξαντλητικές ερωτήσεις του πώς θα αντιδρούσα. Τότε είναι που θυμάμαι πόσο πραγματικά μόνη μου είμαι.

Αυτές οι μικρές απαξιώσεις και μεγάλες επιθέσεις συμβαίνουν συχνά. Με το χρόνο όλα τα πρόσωπα όσων μου έχουν επιτεθεί έχουν αρχίσει να γίνονται ένα πράγμα, ένας βάλτος ανάξιων ανθρώπων. Αυτό που συγκρατώ περισσότερο είναι τα πρόσωπα – κάποια γεμάτα έκπληξη, κάποια με εφησυχασμένα – των ανθρώπων που δεν παρενέβησαν.

Ανάμεσά τους είναι αγαπημέν@ φίλ@, σύντροφοι, συνάδελφ@, γείτον@, οικογένεια – καλ@ άνθρωποι με γερές αξίες. Οι πράξεις τους έχουν ρίζες στην ειλικρίνεια, τη συμπόνια, το σεβασμό και την αγάπη. Τ@ έχω δει να διακινδυνεύουν για να σταθούν απέναντι σε αδικίες και παρατυπίες. Δεν φοβούνται τις προκλήσεις. Ξέρουν τι είναι σωστό και το υπερασπίζονται ενάντια σε αυτό που δεν είναι.

Αλλά όταν βλέπουν να φέρονται άσχημα σε χοντρά άτομα, παγώνουν. Ίσως το ρίσκο να μοιάζει πολύ μεγάλο. Ίσως δεν ξέρουν τι να πουν. Ίσως ειλικρινά να μην το προσέχουν. Για οποιοδήποτε λόγω, δεν παρεμβαίνουν. Όταν παραμένουν σιωπηλ@ παραμένω μόνη μου. Είμαι εγκλωβισμένη, κλονισμένη, και είμαι μόνη μου.

Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις φωνές τους να λένε κάτι, οτιδήποτε, όταν κάπο@ κριτικάρει χοντρά άτομα. Θα ήθελα πολύ να ακούσω να ζητάνε από φιλικά τους άτομα να σταματήσουν να προσφέρουν συμβουλές αδυνατίσματος χωρίς να τους έχει ζητηθεί. Ποθώ να δω κάποι@ να μοιράζεται την ιστορία του Errol Narvaez. Οτιδήποτε που θα διέκοπτε το πυκνό, τοξικό νέφος συμπεριφορών και πράξεων που έχουν στόχο τους τα χοντρά άτομα.

Σε παρακαλώ, αγαπημέν@ φίλ@, κάνε κάτι τώρα. Πες κάτι που να δώσει επιβεβαίωση σε ένα χοντρό άτομο. Ανέβασε κάτι στο facebook. Σπάσε την απομόνωση. Πάρε ένα ρίσκο. Νιώσε τη να ταράζεται και να σπάει κάτω από τα πόδια σου. Θυμήσου πως πολλ@ από εμάς νιώθουμε αυτή την ταραχή καθημερινά.

Γίνε το άτομο που χρειαζόταν ο Errol Narvaez: το άτομο με το κουράγιο να πει πως έγινε κάτι λάθος. Το άτομο με τη δύναμη να το σταματήσει, ακόμα και για μια στιγμή. Γίνε @ φίλ@ που χρειαζόμουνα σε εκείνο το δρόμο, που θα μπορούσε να είχε μοιραστεί το βάρος της αντιπαράθεσης με έναν ασυγκράτητο νταή.

Γίνε @ περαστικός που δε θα παρατηρεί απλά.

Σκέψου τα χοντρά άτομα που αγαπάς και διακινδύνεψέ το. Έλα μαζί μας για μια στιγμή στον κόσμο που ζούμε καθημερινά. Σε χρειαζόμαστε επειγόντως.

_________________________________________________________________________

Άλλα μεταφρασμένα άρθρα της Your Fat Friend που υπάρχουν στο σάητ μας

– Μια παράκληση από τη χοντρή σου φίλη: τι χρειάζομαι όταν μιλάμε για σώματα.
– Ένα ραβασάκι από τη χοντρή σου φίλη: Είναι οκ. Είσαι χοντρή.
– Η χοντρή σου φίλη θέλει να μιλήσετε για τη χοντροφοβία.
– Τι συμβαίνει όταν λες όμορφη τη χοντρή σου φίλη.
– Πως είναι το να είμαι το χοντρό άτομο που κάθεται δίπλα σου στο αεροπλάνο.
– Η χοντρή σου φίλη δε νιώθει χοντρή.

Περισσότερα για τη χοντροφοβία

– Το γράμμα μιας γυναίκας «μεγάλου μεγέθους» προς τα τρολλ του ίντερνετ και όσ@ς έχουν κάτι να πουν για τα χοντρά σώματα
– Εκπομπή #38: αφιέρωμα σε πάχος και χοντροφοβία
– Εκπομπή #39: αντιδράσεις και σχόλια για το αφιέρωμά μας στη χοντροφοβία
– Εκπομπή #49: χοντροφοβική καμπάνια της PETA
– Εκπομπή #60: δίαιτες και καπιταλισμός