Καμπουρικά Έπη vol.3 | Για μια ακόμη φορά: ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ΤΙ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΜΗΤΣΟ!

Εμείς εδώ στα Καμένα Σουτιέν χρωστάμε πολλά στον Καμπουράκη. Δύο άρθρα του πέρισυ το καλοκαίρι μας έφεραν όλες κοντά (έτσι π.χ. γνωρίσαμε την Ινκιέτα και αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο οι 6 μας). Ο τυπάκος λοιπόν πριν λίγες μέρες έγραψε ΚΙ ΑΛΛΟ φρικτό άρθρο.

Ποστάρω εδώ με τησειρά όλα τα κείμενα που απαρτίζουν τα Καμπουρικά Έπη, με το πιο πρόσφατο στο τέλος:

ΚΑΜΠΟΥΡΙΚΟ ΕΠΟΣ VOL.1:
Χέστηκα αν ο Καμπουράκης γουστάρει παχουλές

Σήμερα ένας φίλος μιας φίλης στο fb μοιράστηκε ένα άρθρο του Καμπουράκη με τον τίτλο Ωδή στις παχουλές.

Θα μου επιτρέψετε ένα μικρό rant-o-σέντονο.

1. Οι γυναίκες του άρθρου του είναι υστερικές κυρίες που αγχώνονται χωρίς λόγο για ανούσια πράγματα

Καταλαβαίνω ότι ως άντρας ο κος Καμπουράκης έχει το προνόμιο να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα των πιέσεων και της κριτικής που δέχονται οι γυναίκες για τα κορμιά τους. Σχεδόν από τη μωρουδιακή μας ηλικία κρινόμαστε για το δέρμα μας, τα μαλλιά μας, τα μπούτια μας, τους κώλους και τα βυζιά μας και ειδικά και πάνω απ’ όλα, το βάρος μας. Η αισθητική που έχει καταλήξει να ορίζει την κουλτούρα μας είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε τέλεια φωτοσοπαρισμένα σώματα και υπέροχα πλαστικά πρόσωπα. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, υπάρχει η κυρίαρχη άποψη του πώς πρέπει να είσαι για να είσαι «σωστή γυναίκα» και αυτή η άποψη που μας επιβάλλεται είναι εγκληματικά περιορισμένη, στον βαθμό που αποκλείει τους περισσότερους τύπους σωμάτων.

Όταν λοιπόν αναφέρεται στο άρθρο σχεδόν ως κατηγορία, πως κάποιες γυναίκες αγωνιούν για τα «παχάκια» τους ή έχουν τύψεις για τα γλυκά ή υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε αυστηρές δίαιτες (πουθενά αναφορά στο ότι οι γυναίκες είναι πρώτες σε διαταραχές όπως η βουλιμία και η ανορεξία) είναι προφανές πως δεν υπάρχει εκ μέρους του συγγραφέα κάποια σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουμε όλες εμείς.

Στα 34 μου χρόνια, δεν θυμάμαι ποτέ μια φάση όπου οι εικόνες των σωμάτων μας δεν ήταν αυστηρά περιορισμένες. Δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή που τα σώματά μας δεν κρίνονται ως η μόνη μας προσφορά στον κόσμο. Δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα που να μην έζησα κάτι που να μειώνει βίαια την αξία του κορμιού μου ως «άσχημου», «χοντρού», «αηδιαστικού», κ.ο.κ.

Οι γυναίκες πιέζονται ως τετράγωνα ξυλάκια να περάσουν μέσα από τη στρογγυλή τρύπα που κρατά περιορισμένη η κυριαρχική αισθητική του κέρδους. Μας πιέζουν να αισθανόμαστε μιαρές για το λιπαρό μας δέρμα, για τα πλαδαρά μας μπούτια, για το χρώμα της μασχάλης μας, για το μήκος των ποδιών μας, για το χρώμα των βλεφαρίδων μας, για πεσμένα μας βυζιά, για το σχήμα του κώλου μας και το μήκος των μαλλιών μας. Θα μπορούσα να συνεχίσω ως αύριο.

Θέλω να πω, πως δεν είναι υστερικές ή ανόητες οι γυναίκες που αγχώνονται για το αν τους μπαίνουν τα παντελόνια τους. Οι αντιδράσεις τους είναι φυσιολογικές αντιδράσεις ανθρώπων που μεγαλώνουν και ζουν σ’ ένα αρρωστημένο πλαίσιο. Σ’ ένα πλαίσιο που τις απαξιώνει καθημερινά, στερώντας τους την ηρεμία της αγάπης για το ίδιο τους το σώμα.

2. Οι άντρες δεν επιθυμούν σεξουαλικά αδύνατες γυναίκες. Επιθυμούν σεξουαλικά «παχουλές» γυναίκες

Για να είμαι ειλικρινής, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι αν ο Καμπουράκης και ο κάθε άντρας, γουστάρει «παχουλές». Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι ότι καθώς μας αναλύει τη γνώμη του (ότι δηλαδή οι άντρες έχουν «βρώμικες φαντασιώσεις» για «παχουλές»), κάνει το ίδιο πράγμα που αρρωσταίνει τις γυναίκες που τόσο εύκολα έχει παραπάνω μαλώσει: τις ζουλάει στη στρογγυλή τρύπα του τι ο ίδιος βρίσκει αρκούντως «ερωτικό» και «αποδεκτό» να είναι.

Αναφέρεται στα μη-«παχουλά» σώματα με φράσεις όπως «γυναικεία παϊδάκια» (και προσπερνάω την ειρωνία ότι η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι μια εικόνα ενός κομματιού μιας γυναίκας που είναι εμφανώς model-thin). Ας κάνει εδώ μια σημείωση: Οι γυναίκες δεν είναι κομμάτια κρέας, δεν είναι παϊδάκια, ούτε ελαφίνες. Είναι άνθρωποι με απόψεις, όνειρα, φόβους και ολοκληρωμένες ζωές. Και όπως ΟΛΟΙ οι άνθρωποι, υπάρχουν σε πολλές και πολύ διαφορετικές μορφές. Και ως ολοκληρωμένοι άνθρωποι, οι γυναίκες δεν υπάρχουν για να κερδίσουν την έγκριση του κου Καμπουράκη και του κάθε άντρα με τα κορμιά τους. Και ως άνθρωποι είναι πολύ παραπάνω από κρέατα που πρωταγωνιστούν στις «βρώμικες φαντασιώσεις» του κάθ’ ενός.

Το άρθρο φαίνεται να υπάρχει για να καθησυχάσει τις κακομοίρες τις παχουλές ότι «έλα, μην ανησυχείς, εγώ θα σε πήδαγα». ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΡΕ. Δεν υπάρχω για σένα και δεν με αφορά η γνώμη σου.

ΚΑΜΠΟΥΡΙΚΟ ΕΠΟΣ VOL.2:
Κάποιος να πει στις «παχουλές» να κρυφτούνε. Τις ψάχνει ο Καμπουράκης. ΠΑΛΙ.

Εχτές, ενώ ορκίστηκα το πρωί ότι δεν θα διαβάσω τίποτα που να μου ανεβάσει την πίεση, ένας καλοθελητής φίλος μου έστειλε link για το νέο άρθρο του Καμπουράκη, με τίτλο «Παχουλές 2.0: Είναι κουκλάρες«.

Αυτήν τη φορά το άρθρο είναι πάνω από 3 παραγράφους αν και το το μόνο που καταφέρνει το μεγάλο του μέγεθος είναι να έχει περισσότερο χώρο για ασυναρτησίες. Εάν ήμασταν στο γυμνάσιο, κάποιος θα τις έλεγε αμπελοφιλοσοφίες. Αναφέρω το γυμνάσιο, γιατί το άρθρο έχει δομή και συντακτικό αντίστοιχο έκθεσης σχολείου και πασπαλισμένες στην κορυφή είναι λέξεις σαν ασώματες κεφαλές που με κάνουν να σκέφτομαι αγχωμένους γονείς, μυρωδιά γόμας, την αρωγή, τη φενάκη και την τροχοπέδη.

Σε κάποια σημεία καταλαβαίνω πως προσπαθεί να πει κάτι καλό: προσπαθεί να εκφράσει το ότι η εμμονή με την εικόνα του σώματος είναι ένα κοινωνικό οικοδόμημα που δεν είναι αντιπροσωπευτικό της αξίας, ή της ομορφιάς ή της υποκειμενικής αντίληψης της ομορφιάς. Αυτό το απλό πράγμα όμως το περιβάλλει με τόσο προβληματικές φράσεις, παραδείγματα, αξιώσεις και αφορισμούς που καταλήγει να χάνεται μέσα σ’ ένα ανατριχιαστικό και παράξενο σεντόνι.

Το ουσιαστικό μου πρόβλημα με το κείμενο είναι ότι έχω ΤΟΣΑ σχόλια να κάνω που όλα παλεύουν για μια θέση από τον εγκέφαλο στη γλώσσα (ή τα δάχτυλα) και τελικά κουτρουβαλιάζονται όλα και δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Οπότε, μοναδική μου αναγνώστρια, έχε λίγη κατανόηση κι εγώ υπόσχομαι ότι δεν θα προσπαθήσω να φάω τους αγκώνες μου από τη σύγχιση:

(Μετά την θερμοτάτην υποδοχήν του σκαλαθύρματος μου «ωδή για παχουλές», θεωρώ εαυτόν ηθικώς υπόχρεον να εμβαθύνει έτι περαιτέρω εις τας χυμώδεις λεπτομερείας του μείζονος τούτου ζητήματος. Προς αποφυγήν φεμινιστικών παρεξηγήσεων, ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής ότι αναφέρομαι εις την καθαρά ερωτικήν πλευράν της γυναικείας φύσεως και ουχί εις την εν γένει αξία των θηλέων ή εις την ανεκτίμητον προσφορά αυτών επί του κοινωνικού και ιστορικού γίγνεσθαι.)

Α, τι καλά! *Χειροκροτήματα* Μας ξεκαθαρίζει από την αρχή τι θέλει να πει για να συνεχίσει λέγοντας ακριβώς αυτό που δεν θέλει να πει αλλά επειδή έχει πει ότι δεν θέλει να το πει, κανείς δεν μπορεί να του την πει! Συγχαρητήρια! Δεν μου διαφεύγει και η απόπειρα σαρκασμού αλλά μιας και είναι αποτυχημένη, τη βάζω στην άκρη.

Η γυναίκα είναι σαν την κουζίνα. Αν δεν έχει (η κουζίνα) ευρύχωρους πάγκους, μπόλικα ράφια, βαθιά ντουλάπια και μεγάλο νεροχύτη, δεν μπορείς να στριφογυριστείς με άνεση και να φτιάξεις ένα φαγητό της προκοπής. Μεταξύ μας, όσο κι αν τα μινιόν κουζινάκια των σύγχρονων σπιτιών υπερηφανεύονται για την εργονομική αξιοποίηση του χώρου τους και τις hi-tec δυνατότητες τους, αποδεικνύονται ανεπαρκή να αντέξουν μια εμπνευσμένη έκρηξη δημιουργικότητας ενός αληθινού σεφ. Σε κάθε περίπτωση και για να μην ταλαιπωρώ το θέμα με περιττά παραδείγματα, η γυναίκα (όπως και η κουζίνα) πρέπει να έχει ευκολίες.

Ε. Καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν λέω ότι έχω τόσα σχόλια που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Θα δανειστώ τη σύγκριση της Caroline Heldman από το εξαιρετικό άρθρο της στο Sociological Images «Sexual Objectification: What is it?«. Το δεύτερο παράδειγμά της είναι «η χρήση της εικόνας μιας γυναίκας ή ενός γυναικείου σώματος στη θέση ενός αντικειμένου». Στην περίπτωσή μας, η γυναίκα του Καμπουράκη είναι μια κουζίνα. Τα διάφορα σημεία του σώματός της είναι ράφια, πάγκοι και ντουλάπια, ενώ οι μικροκαμωμένες γυναίκες είναι «κουζινάκια».

Οι γνήσιοι ερωτικοί παίχτες όμως, ενδιαφέρονται για τη μοναδική αναλογία που αξίζει τον κόπο, δηλαδή την ερωτική αρμονία ανάμεσα στο κορμί και τη διάνοια της γυναίκας. Σωματικά, η γνήσια ερωτική σύντροφος δεν οριοθετείται με προσθαφαιρέσεις, δεν μετριέται με μεζούρες, δεν ζυγίζεται με πλάστιγγες. Η γυναίκα αυτής της συνομοταξίας όμως, υποχρεούται να διακονεί ένα μυαλό που ανοίγει πόρτες ηδονής και ολοκλήρωσης σ’ αυτό το άμετρο κορμί, δίχως να το μπλοκάρει με λογιών-λογιών χαζές συστολές και έξωθεν φυτεμένες ανασφάλειες. Τουτέστιν, η εύσαρκη γυναίκα είναι προνομιούχος και αν δεν το αντιλαμβάνεται οφείλεται στον τρόπο που σκέφτεται (ή της επέβαλαν να σκέφτεται), όχι στο σώμα της.

(Τα bold είναι δικά μου. Aka φτάνει στην πηγή και νερό δεν πίνει.) Αυτό που ονομάζει ο Καμπουράκης «αρμονία» μεταξύ «κορμιού» και «διάνοιας» είναι κάτι υποκειμενικό και διαφορετικό για τον κάθε έναν. Επίσης: τι σημαίνει παρακαλώ πως κάποιος «υποχρεούται» να κάνει αυτό που γουστάρει ο Καμπουράκης; Εάν εγώ π.χ. πιστεύω πως πρέπει οι γυναίκες να είναι ντετερμινίστριες, υποχρεούται μια γυναίκα να μου λέει απ’ έξω Σοπενάουερ στο κρεβάτι γιατί εγώ έτσι πιστεύω πως πρέπει να είναι; Επίσης: είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ορδές «εύσαρκων» γυναικών αυτομαστιγώνονται και ζητούν συγγνώμη από τον Καμπουράκη γιατί τόσον καιρό δεν αντιλαμβάνονταν πως είναι προνομιούχες. Σόρι μίστερ.

Ανοίγω παρένθεση ιστορικής φύσεως: Το πρότυπο ομορφιάς της ξερακιανής, ξεγοφιασμένης γυναίκας των τελευταίων σαράντα χρόνων, αποτελεί ιστορική ύβρη. Η επιβολή του μοντέλου αυτού (που αντέστρεψε την προαιώνια αντίληψη της ανθρωπότητας περί του γυναικείου κάλλους και αρμονίας), δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φρικαλέο αποτέλεσμα της επικράτησης των gay σχεδιαστών στην παγκόσμια βιομηχανία μόδας μετά το 1960. Επέβαλαν στις γυναίκες έναν άνισο αγώνα ενάντια στη φύση τους, με στόχο την προσαρμογή τους στο ανδρικό εξωτερικό περίβλημα, το οποίο αποτελούσε την ιδανική γι’ αυτούς εικόνα ομορφιάς. Μυτερά χαρακτηριστικά προσώπου, ίσιοι γλουτοί, μικρά οπίσθια, ανύπαρκτα στήθη, κοιλιά γεμάτη φέτες. Πλήρης αλλοίωση της φυσικής τάξης των πραγμάτων… Κλείνει η παρένθεση.

Ας την ανοίξω κι εγώ αυτήν την ιστορική παρένθεση: τα πρότυπα ομορφιάς είναι 1. διαφορετικά ανά τις ιστορικές περιόδους και, 2. λειτουργούν πάντοτε ως μοντέλα καταπίεσης και αποκλεισμού του Άλλου ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώνουν τις κυριαρχικές αντιλήψεις. Το «επιχείρημα» του Καμπουράκη ότι για όλα φταίνε οι κακοί ομοφυλόφιλοι σχεδιαστές μόδας είναι κάτι που ακούω συχνά. Είναι ανόητο, ομοφοβικό, ενισχύει στερεότυπα που αποκλείουν και περιθωριοποιούν ομάδες κόσμου και είναι και φοβερά λανθασμένο.

Σ’ αυτό το σημείο κινδύνευσα να αντιγράψω όλο το Beauty Myth της Naomi Wolf (ναι, είναι πολύ προβληματική αυτή η τύπισσα, αλλά το συγκεκριμένο ταιριάζει ωραία εδώ), αλλά κρατιέμαι. Εάν κάποιος γνωρίζει τον Καμπουράκη ας του προτείνει να το διαβάσει. Ίσως βρει εκεί αρκετές απαντήσεις στα προφανή ερωτήματά του. Παρακάτω αντιγράφω ελάχιστα από τα ενδιαφέροντα του βιβλίου (ναι, είναι πολύ το διάβασμα, αλλά είναι άμεσα σχετικό):

Since middle-class Western women can best be weakened psychologically now that we are stronger materially, the beauty myth, as it has resurfaced in the last generation, has had to draw on more technological sophistication and reactionary fervor than ever before. The modern arsenal of the myth is a dissemination of millions of images of the current ideal; although this barrage is generally seen as a collective sexual fantasy, there is in fact little that is sexual about it. It is summoned out of political fear on the part of male dominated institutions threatened by women’s freedom, and it exploits female guilt and apprehension about our own liberation- latent fears that we might be going too far.

—-

There is no legitimate historical or biological justification for the beauty myth; what it is doing to women today is a result of nothing more exalted than the need of today’s power structure, economy, and culture to mount a counteroffensive against women. (…) It is actually composed of emotional distance, politics, finance, and sexual repression. The beauty myth is not about women at all. It is about men’s institutions and institutional power.

—-

The qualities that a given period calls beautiful in women are merely symbols of the female behavior that that period considers desirable. The beauty myth is always actually prescribing behavior and not appearance. Competition between women has been made part of the myth so that women will be divided from one another. (…) Most urgently, women’s identity must be premised upon our “beauty”, so that we will remain vulnerable to outside approval, carrying the vital sensitive organ of self esteem exposed to the air.

—-

“Beauty” is not universal, or changeless, though the West pretends that all ideals of female beauty stem from one Platonic Ideal Woman; The Maori admire a fat vulva, and the Padung, droopy breasts. Nor is “beauty” a function of evolution: its ideals change at a pace far more rapid than that of the evolution of the species. (…) Anthropology has overturned the notion that females must be “beautiful” to be selected to mate: Evelyn Reed, Elaine Morgan, and others have dismissed sociobiological assertions of innate male polygamy and female monogamy.

—-

The beauty myth, in its modern form gained ground after the upheavals of industrialization, as the work unit of the family was destroyed, and urbanization and the emerging factory system demanded what social engineers of the time termed the “separate sphere” of domesticity. (…) Since the industrial revolution, middle-class Western women have been controlled by ideals and stereotypes as much by material constraints. The rise of the beauty myth was just one of several emerging social fictions that masqueraded as natural components of the feminine sphere, the better to enclose those women inside it. (…) All such Victorian inventions as these served a double function-that is, though they were encouraged as a means to expend female energy and intelligence in harmless ways, women often used them to express genuine creativity and passion.

Απτόητος, ο Καμπουράκης συνεχίζει παρακάτω δηλώνοντας πως:

Η γνήσια ερωτική γυναίκα παράγει ζέστη και ιδρώτα. Δίχως αυτά το ερωτικό της πεδίο πάσχει, είναι ανολοκλήρωτο.

Και πάλι συνεχίζει να πετάει τι είναι σωστό και τι λάθος με παπικό αέρα. Οι κατηγορίες για τις γυναίκες που δεν είναι ζεστές και ιδρωμένες συνεχίζουν αλλά δεν θα ήταν ολοκληρωμένες αν δεν τις ακολουθούσε η υπεράσπιση του άντρα-θύματος που παρουσιάζεται σαν ένας κακομοίρης που τον καταδυναστεύει το ανολοκλήρωτο ερωτικό πεδίο της μη-συνειδητοποιημένης και μη-ιδρωμένης γυναίκας. Κάπου αναφέρεται ξυστά το κοινωνικό πλαίσιο αλλά χάνεται κι αυτό σαν πορδή μέσα σε τυφώνα.

Στο μόνο που επιμένω είναι στην αποκατάσταση της αισθητικής μέσα στο μωσαϊκό του γυναικείου κόσμου, δηλαδή στην επαναφορά του προαιώνιου κανόνα που λέει ότι «όμορφη γυναίκα είναι η εύσαρκη, ενώ άσχημη είναι η αδύνατη». Τόσο απλό.

Θα ξαναέβαζα κατεβατά από το Beauty Myth αλλά δεν θέλω να το παρακάνω. Ας πω απλά ότι δεν υπάρχει «κανόνας» (και δη «προαιώνιος») που να καθορίζει την ομορφιά. Το όλο ζήτημα είναι το ΠΟΣΟ καταπιεστικοί είναι τέτοιοι κανόνες και πόσο άτοποι και πόσο επιθετικοί είναι όταν επιβάλλονται από το κυριαρχικό κοινωνικό πλαίσιο για την ικανοποίηση των εκάστοτε απαιτήσεών του.

Προσπερνάω μεγάλο κομμάτι του άρθρου γιατί με κουράζει και πάω πιο κάτω που αρχίζει μια αλλόκοτη ανάλυση για τη χρήση λέξεων όπως αγελάδα και λοιπά και πέφτω πάνω σ’ αυτό:

ποιος αλήθεια μπορεί να συγκρίνει την ερωτική μεγαλοπρέπεια μιας φάλαινας που διασχίζει αγέρωχη τους ωκεανούς, με τις σπασμωδικές κινήσεις μιας νευρωτικής ρέγκας που πλέει δίπλα της; Αν το αναλύσουμε από την πλευρά του άνδρα-κυνηγού, το υπέρτατο λογοτεχνικό έργο «Μόμπι Ντικ» που καταπιάνεται με το κυνήγι ως απόλυτο βίωμα, γράφτηκε για τις φάλαινες κι όχι για τις ρέγκες.

Ορίστε; Θα ήταν πολύ να ζητήσω από έναν δημοσιογράφο να κάθεται να διαβάζει λίγο πριν γράψει στερεοτυπικές γενικότητες; Ο μύθος του άντρα ως μόνου κυνηγού έχει αρχίσει να καταρρίπτεται επιστημονικά από βιολόγους, αρχαιολόγους και ανθρωπολόγους. Επίσης: με μια ανάσα καταδικάζει τα υβριστικά «αγελάδα» και «φάλαινα» αλλά χρησιμοποιεί σε όλο του το κείμενο με αρνητικό τρόπο «ρέγγα», «ξερακιανή», «κοκκαλιάρα» λίγο πριν τελικά καταδικάσει και αυτά (έτσι, πάλι δεν πρέπει να το σχολιάσουμε άραγε;).

Οι δύο τελευταίες παράγραφοι είναι μια πραγματικά ανατριχιαστική προσπάθεια εφαρμογής ψυχαναλυτικών σχημάτων για την ελλιπή ανάλυση της ανδρικής αντίληψης για τη σχέση βάρους – μεγέθους πέους. Δεν θέλω να τις αναπαράξω εδώ γιατί αρκετά έχεις υποφέρει ως τώρα. Πάω κατευθείαν στην τελευταία παράγραφο:

Όσοι προτιμούν το σεξ με ευτραφείς γυναίκες, διατρέχουν τον κίνδυνο μία ή δύο φορές στη ζωή τους να νιώσουν μια ακατανίκητη έλξη για κάποια πραγματικά αδύνατη κυρία. Μη ρωτάτε γιατί, δεν ξέρω. Οι λιπόσαρκες, μακρόστενες κοπέλες σπανίως γοητεύουν σεξουαλικά τους εραστές της πληθωρικότητας, όταν όμως το καταφέρουν η ερωτική τους επιρροή είναι κυριολεκτικά σατανική…

(Τελικά δεν θέλησε ν’ αφήσει τις «κοκκαλιάρες ρέγγες» απογοητευμένες στην ιδέα ότι θα μπορούσαν να μη γευτούν τον καυτό του ιδρώτα.) Πρέπει να είναι ωραίο να προσπαθείς να καλύπτεις όλες τις πιθανότητες και οι γενικεύσεις είναι τόσο βολικές σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Κλείνοντας, ακόμη δεν έχω καταλάβει 1. τι σημαίνει «παχουλή» μιας και είναι τόσο υποκειμενική η έννοια της λέξης και, 2. γιατί ακόμη υπάρχουν τυχαίοι άντρες που νομίζουν πως μας αφορά η γνώμη τους για τα σώματά μας. Ας πω όμως ένα μπράβο στον υπεύθυνο για την επιλογή της συνοδευτικής εικόνας του άρθρου. Αυτή τη φορά, αντί να μπει φωτογραφία ενός κρέατος χωρίς κεφάλι ή ολόκληρο σώμα, μπήκε ένα ωραίο σχέδιο της Definatalie, την οποία αγαπάμε και ακολουθούμε. Σε αποχαιρετώ λοιπόν κι εγώ με ένα ακόμη δικό της σχέδιο!

ΥΓ1. Ευχαριστώ, κε. Καμπουράκη, για τα κτηνοβατικά και ιδρωμένα mental images της «ερωτικής μεγαλοπρέπειας μιας φάλαινας που διασχίζει αγέρωχη τους ωκεανούς». Δεν ξέρω πώς θα έβγαζα τη μέρα χωρίς αυτά. \sarcasm

ΥΓ2. Α, ξέχασα να κάνω κουόουτ, αυτό το σημείο που είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ:

Προτιμώ χίλιες φορές να νιώθω σαν ένα μικρό μοσχαράκι που η σαρκώδης γλώσσα της αγελάδας (μέσα σε μια πανδαισία ζέστης και υγρασίας) γλύφει ολόκληρο με μια μόνο κίνηση, παρά να αισθανθώ πάνω στο κορμί μου την αεικίνητη στεγνή γλώσσα ενός μακρόστενου φιδιού που με κοιτάζει με κρυστάλλινο βλέμμα.

Εεεεεε… Κτηνοβασία ή furries; xD

Και τώρα πάμε στο… *drumroll*
ΚΑΜΠΟΥΡΙΚΟ ΕΠΟΣ VOL.3:
Η επιστροφή του αδαή

Το τελευταίο κεφάλαιο της Καμπούρειας σάγκα είναι γραμμένο σε άπταιστα concern-trollingικά. Ο τίτλος του είναι «Η κατάθλιψη της κοκκαλιάρας» (μπλεχ) και αυτήν τη φορά απευθύνεται όχι σε «παχουλές» αλλά σε «κοκκαλιάρες». Ο Καμπουράκης έγραψε 5 παραγράφους τίγκα στην χαιρεκακία για μια φανταστική «κοκκαλιάρα» σε φανταστικό σενάριο όπου δεν χαίρει πλέον της σεξουαλικής προσοχής και προτίμησης των αντρών γιατί δεν εμπίπτει στο «πληθωρικό» κατά Καμπουράκη μοντέλο που ο ίδιος δηλώνει πως έχει πέραση αυτήν την εποχή.

Για μια ακόμη φορά: ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ΤΙ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΜΗΤΣΟ! Τα γυναικεία σώματα δεν υπάρχουν για να ικανοποιηθείς εσύ ή οποιοσδήποτε άντρας. Τα σώματα ανοίκουν σ’ αυτ@ς που τα κατοικούν. Τα σώματα δεν είναι σεξουαλικοί καμβάδες για τον κάθε χλιμιτζουρόγλιτσα και δεν είναι αντικείμενα ικανοποίησης της (ετεροκανονικής, cis) επιθυμίας.

Το τελευταίο κείμενό του είναι πάλι γεμάτο αηδίες αστυνόμευσης των σωμάτων. Μιλάει πάλι ως εκφραστής της μίας και μοναδικής επιθυμίας, ως κριτής του τι είναι ή όχι ερωτικό, αγνοώντας τον πλουραλισμό της ανθρώπινης επιθυμίας και χωρίς να διαθέτει την ικανότητα να θέσει την επιθυμία αυτή στο σωστό πλαίσιο σε σχέση με την ανθρώπινη ύπαρξη.

Άλλωστε, η εικόνα μιας αδύνατης γυναίκας προωθείται ως πατριαρχικό μοντέλο για την ομορφιά της γυναίκας πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Παλαιότερα θεωρούταν άσχημο και αφύσικο να είσαι αδύνατη. (Διαφημίσεις για το πώς να βάλετε κιλά και να σωθείτε από το 1908 ως το 1984.) Όπως έχουμε ξαναπεί, αυτό είναι προβληματικό μιας και, ασχέτως την ιστορική περίοδο και αν τυχαίνει να είναι δημοφιλή τα περισσότερα ή τα λιγότερα κιλά, η αξία της γυναίκας μετριέται από το πόσο συνάδει η εικόνα του σώματός της με την εκάστοτε κατασκευασμένη πατριαρχική εικόνα της «ομορφιάς». Διεκδικούμε την αξία μας πέρα από τα σώματά μας, πέρα από την ομορφιά, πέρα από τη σεξουαλικότητα.

Σαν να μην έφταναν αυτά, η φανταστική «κοκκαλιάρα» του άρθρου εμφανίζεται «υστερικά» προσηλωμένη στην ύπαρξη αρσενικών θαυμαστών, μιας και σύμφωνα με την ετεροκανονική θέαση της σεξουαλικότητας, όλα βιώνονται και παίρνουν υπόσταση ΜΟΝΟ μέσα από το αντρικό βλέμμα. Για μια ακόμη φορά θα σπάσω την υπερμεγέθη φουσκάλα αυτής της μαλακίας. Οι γυναίκες δεν υπάρχουμε μόνο μέσα από την οπτική των αντρών. Σαν να ‘μασταν αυτόνομοι άνθρωποι ζούμε τις ζωές μας για την πάρτη μας, βιώνουμε τα κορμιά μας ως μέρος της ύπαρξής μας, αγαπάμε και σκεφτόμαστε όπως όλοι οι υπόλοιποι.

Δεν ξέρω αν η χαιρεκακία που βγάζει το κείμενο πηγάζει από δικές του τραυματικές εμπειρίες με το βάρος σε μια κοινωνία που δεν δέχεται τα ατυπικά σώματα (ναι, και οι άντρες υποφέρουν) ή από απλό μισογυνισμό. Ελπίζω το πρώτο -αυτό το πρόβλημα τουλάχιστον φτιάχνεται με μια γερή δόση διαθεματικού φεμινισμού και λίγη ψυχοθεραπεία για στήριξη.

Εύχομαι ο Καμπουράκης να καταλάβει ότι δεν είναι αυθεντία σε τέτοια θέματα και να σταματήσει να γράφει τις άσχετες απόψεις του. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά δεν αντέχω να γράψω κι άλλο κατεβατό με τ’ αυτονόητα.

Περισσότερο διάβασμα για την αποδοχή και την αγάπη των ατυπικών σωμάτων:

– You don’t have to be pretty | Dress a day

– Meat Market: Female flesh under capitalism | Laurie Penny

– Second Verse, Same As the First; Fat Acceptance Is For Everyone | The Rotund

– The Fat Body (In)visible | Margitte Kristjansson

– What is Ableism? Five Things About Ableism You Should Know | Feminists with disabilities

– Don’t You Realize Fat Is Unhealthy? | Kate Harding

– The Prudes’ Progress: Re-membering Feminist Desire | A radical transfeminist