Το ροζ χρώμα το απεχθάνομαι από μικρή. Αν κανένας συγγενής μου έφερνε δώρο ρούχο ή παιχνίδι ροζ, δε δίσταζα να φωνάξω αγενέστατα: «μπλιαααααξ!!!». Ο εφιάλτης της παιδικής μου ηλικίας αναβίωσε όταν πρόσφατα βρέθηκα σε ένα πολυκατάστημα για να αγοράσω ένα δώρο για την κόρη μιας φίλης. Ροζ παντού: ροζ- φούξια, ροζ ξεπλυμένο, ροζ ταραμοσαλατί. Είναι αδύνατο να αποφύγει κανείς τη ροζ χιονοστιβάδα, εκτός αν αποφασίσει να μάθει πλέξιμο.
Όταν ανακάλυψα τις PINKstinks ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Οι Pinkstinks είναι μια καμπάνια που ξεκίνησε το 2008 στη Μεγάλη Βρετανία ως αντίδραση ενάντια στην στερεοτυπική απεικόνιση των γυναικών στα είδη που απευθύνονται σε παιδιά. Το πρόβλημα, φυσικά, δεν είναι το χρώμα καθεαυτό αλλά οι συμβολισμοί και οι συνδηλώσεις του. Η πρωτοβουλία ανήκει στις αδερφές Abby και Emma Moore, οι οποίες παρατήρησαν ότι τα κορίτσια μπαίνουν σε ένα όμορφο μικρό κουτάκι μέσα από τα επιθετικά ροζ και beauty-oriented παιχνίδια. Ο ροζ κατακλυσμός υπονοεί ότι υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να είσαι κορίτσι: χαριτωμένη, πριγκίπισσα, κολλημένη με τη μόδα και την κουλτούρα των σελέμπριτις τύπου Paris Hilton.
Pink has become the trademark colour that represents modern girlhood. It seems no “girl” product/item of clothing is safe, with just about anything being able to be pinkwashed in order to perpetuate the myth that girls have an innate love for the colour – they don’t, it’s a construct. The stuff is endemic; the marketing is aggressive, insidious and inescapable. Girls’ toys are now predominantly about prettification (…) Pink is an umbrella concept, succeeding in creating on sexist, damaging, brand-like image of girls.
Οι Pinkstinks καταγγέλλουν προϊόντα, media και τακτικές μάρκετινγκ που αποδίδουν «παραδοσιακούς» και περιοριστικούς ρόλους στα κορίτσια. Προσπαθούν να αναστρέψουν τη ροζοποίηση της κοριτσίστικης ηλικίας προωθώντας μάρκες ρούχων με σχέδια που είναι ουδέτερα και unisex, όπως τα Hei Moose και τα Tootsa MacGinty. Πρωτοστατούν επίσης σε μποϋκοτάζ ενάντια σε διάφορες εταιρίες ρούχων και παιχνιδιών, με σκοπό να τις πείσουν να αποσύρουν προϊόντα που αναπαράγουν σεξιστικά μηνύματα, όπως πέτυχαν με το μπλουζάκι της Primark με το σύνθημα «S is for Super, Shopaholic, Soon-to-be-Supermodel.»
Ομοίως η οργάνωση Let Toys Be Toys πριν από μόλις ένα μήνα διαμαρτυρήθηκε για την παιδική σειρά των Marks & Spencer’s με την γελοία ονομασία “Boys Stuff” (παιχνίδια δράσης όπως γούκι- τόκι) και “Lil Miss Arty” (τέχνη και χειροτεχνία). Η ένσταση είναι ότι ο διαχωρισμός αυτός περνάει το απλοϊκό μήνυμα ότι η περιπέτεια είναι για τα αγόρια και η χειροτεχνία για τα κορίτσια.
Ροζοποιημένα επιτραπέζια και σπα σοκολάτας
Το 1993 κυκλοφόρησε το επιτραπέζιο παιχνίδι Perfect Wedding, όπου τα κορίτσια μπορούσαν να αγοράσουν τα πάντα γύρω από το γάμο, το δαχτυλίδι, το νυφικό, το ταξίδι του μέλιτος, όλα εκτός από τον γαμπρό (αυτό πλέον γίνεται ευκολότερα μέσω facebook). Μπαίνω στον πειρασμό να δείξω τη συσκευασία για να θαυμάσουμε και το αξεπέραστο στυλ των early ‘90s:
Τα τελευταία χρόνια, κλασικά επιτραπέζια κυκλοφορούν σε «κοριτσίστικη» εκδοχή, όπως η ροζ Monopoly, όπου τα ακίνητα και τα ξενοδοχεία έχουν αντικατασταθεί από μπουτίκ και malls ή το Scrabble με λεξιλόγιο στην κατηγορία fashion. Τα κορίτσια εξακολουθούν να επιθυμούν να βάφουν τα δωμάτια και τις ντουλάπες τους ροζ, αλλά έχουν εμφανιστεί και νέες τάσεις όπως καλλιστεία για 5χρονες, σπα για κορίτσια, όπου οι ψωνισμένοι γονείς της «υψηλής κοινωνίας» μπορούν να πηγαίνουν τα καμάρια τους για να κάνουν μάσκες ομορφιάς με σοκολάτα και φρούτα.
Το γονίδιο της πριγκίπισσας
Αν είσαι κορίτσι πρέπει πριν απ’ όλα να είσαι πριγκίπισσα. Η Ντίσνεϋ είναι η πρώτη που εμφύσησε στα κορίτσια τη φιλοσοφία «είμαι πριγκίπισσα, άρα υπάρχω». Πάνω σε αυτό το μήνυμα, άλλωστε, βασίζεται μια αυτοκρατορία εκατομμυρίων δολαρίων. Θα μπορούσε να υπάρχει τουλάχιστον και μία άλλη ισοδύναμη μορφή, που να τους επιτρέπει να είναι ελεύθερα πνεύματα, απαλλάσσοντας τα από την τυραννία της τιάρας. Η Ντίσνεϋ όμως έχει σχεδόν αντικαταστήσει τη λέξη κορίτσι με τη λέξη πριγκίπισσα, στο βαθμό που κοντεύουμε να πιστέψουμε ότι τα κορίτσια έχουν την πριγκίπισσα στο DNA τους. Η υπόθεση ότι κάθε μικρό κορίτσι είναι, θέλει ή πρέπει να είναι πριγκίπισσα στην καθημερινή της ζωή, είναι από προβληματική έως άκυρη. Ακόμα κι αν κάποια κορίτσια απολαμβάνουν αυτή τη φαντασίωση, πρόκειται μόνο για μία έκφραση της παιδικής ζωής, η οποία δε χρειάζεται να επικαλύπτει όλες τις άλλες: εκείνη του έξυπνου κοριτσιού, του αστείου κοριτσιού, του αθλητικού κοριτσιού, κλπ. Γιατί πρέπει υποχρεωτικά όλες να χωρέσουν σε μία και μοναδική (και- μεταξύ μας- ξενέρωτη) κατηγορία;
Αυτή η μονολιθικότητα μου θυμίζει τις παιδικές αποκριάτικες στολές για κορίτσια που επίσης απεχθανόμουν από μικρή: νεράιδα, χιονάτη, μάγισσα, βασίλισσα της νύχτας- ό,τι σκατά μπορεί να σημαίνει αυτό ο τελευταίο. Από τη ζωή βγαλμένες όλες. (Δε θα ήταν άσχημο να υπάρχει και καμιά πιο ρεαλιστική στολή, όπως εκείνη της άνεργης).
Περιέργως, όσον αφορά τα αγόρια, η Ντίσνεϋ είναι πιο ευέλικτη στις αντίστοιχες αναπαραστάσεις. Δεν τους επιβάλλεται κάποιος συγκεκριμένος και αποκλειστικός χαρακτήρας. Μπορεί να τα δούμε ως πρίγκιπες, αλλά τους προσφέρεται και μια μεγάλη γκάμα εναλλακτικών χαρακτήρων, όπως υπερήρωες, πολεμιστές, πειρατές, εξερευνητές, κλπ.
Γιατί δεν μπορούν τα αγόρια να παίζουν με κούκλες;
Ο ακραίος διαχωρισμός ρόλων μέσα από τα παιχνίδια και τα ρούχα είναι επιζήμιος και για τα δύο φύλα. Τα χρώματα που προορίζονται για τα αγόρια είναι πιο μουντά και σοβαρά, σαν κάποιος στα παρασκήνια να σκέφτεται: «ας βάλω μερικές γκρι ρίγες σε αυτή την κόκκινη πυτζάμα, σε περίπτωση που ο μικρός μπερδευτεί και νομίσει ότι είναι κορίτσι». Εδώ σεξισμός και ομοφοβία αλληλοδιαπλέκονται. Άρα, πεταλούδες, λουλουδάκια, γατούλες, βγαίνουν εκτός. Η ροζ καρδούλα σαν σύμβολο τοποθετείται μόνο σε κοριτσίστικα αντικείμενα.
Χρειάζεται επίσης να αναρωτηθούμε πώς η «κουλτούρα της πριγκίπισσας» επηρεάζει όχι μόνο τα κορίτσια που δε θέλουν να έχουν καμία σχέση με τις πριγκίπισσες αλλά και τα αγόρια που θα ήθελαν τα ίδια να είναι ή να παριστάνουν τις πριγκίπισσες. Αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο αποτελεί μεγάλο ταμπού. Τα αγόρια αποκλείονται από δραστηριότητες οι οποίες απευθύνονται σε κορίτσια. Κι αυτός ο αποκλεισμός είναι πιο στεγανός. Για τα κορίτσια είναι ίσως πιο αποδεκτή η παρέκκλιση του να παίζουν με «αγορίστικα» παιχνίδια π.χ. στρατιωτάκια. Για ένα αγόρι όμως είναι ό,τι χειρότερο να του αποδίδονται κοριτσίστικες ιδιότητες, όπως ντροπαλός, ευγενικός, συναισθηματικός, ήσυχος. Η έκθεση σε καταστάσεις φροντίδας, όπως η επαφή με κούκλες, λούτρινα ζωάκια, κλπ., απευθύνεται αποκλειστικά σε κορίτσια.
Άραγε για ποιο λόγο είναι τόσο υποτιμητικό να παίζει ένα αγόρι με κούκλες; «Επειδή οι κούκλες είναι για τα κορίτσια». Τότε αυτό που μοιάζει να καταλαβαίνουν τα αγόρια είναι ότι, το να είναι κανείς κορίτσι, δεν είναι απλώς διαφορετικό, αλλά κάτι πολύ ταπεινωτικό. Κάτι που προσπαθούν να αποφύγουν, εσωτερικεύοντας τις προσταγές του περιβάλλοντος και αρνούμενα πλευρές του χαρακτήρα τους οι οποίες μπορεί να μοιάζουν «κοριτσίστικες». Δεν είναι σκληρό και θλιβερό το γεγονός ότι τέτοιου είδους απαγορεύσεις στερούν από τα αγόρια την πρόσβαση σε φυσιολογικές πλευρές του παιχνιδιού, όπως π.χ. ο χορός; Μια άλλη συνέπεια αυτής της διάκρισης είναι ότι δεν παρέχεται στα αγόρια η ευκαιρία να εξασκήσουν το ρόλο της φροντίδας ενός παιδιού, μέχρι που γίνονται οι ίδιοι μπαμπάδες και περιμένουμε αυτόματα να αναλάβουν τα καθήκοντα της ενασχόλησης με το παιδί. Προφανώς και η προσομοίωση του ρόλου απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αλλά τουλάχιστον θα βοηθούσε στο να μπει κάποιος στο τριπάκι ότι μια μέρα ίσως χρειαστεί να ταΐσει ένα μωρό.
Υπερσεξουαλικοποίηση των κοριτσιών
Από το φαινόμενο της ροζοποίησης, καταπιέζονται λοιπόν και τα δύο φύλα. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τα κορίτσια, πρέπει να αναδειχθεί ένα επιπλέον θεματάκι: η πρόωρη απεικόνιση τους ως αντικείμενα του σεξ. Η κουλτούρα που αποδέχεται το να φορούν μέικ- απ και σουτιέν με ενίσχυση οκτάχρονα κορίτσια, προωθείται από εταιρίες όπως η γνωστή αλυσίδα Walmart στις Η.Π.Α αλλά και τα καταστήματα Toys R Us. Είναι βέβαια δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της απλής ροζοποίησης και μιας επιβεβλημένης σεξουαλικοποίησης των κοριτσιών. Κάποιες περιπτώσεις όμως είναι κραυγαλέες και εξοργιστικές. Η εταιρία Tesco καταδικάστηκε και απέσυρε τα Pole dancing kits (γουάτ;;;) για κορίτσια, το ίδιο και η WH Smith για τις σχολικές κασετίνες Playboy.
Με τα παιδικά μαγιώ η κατάσταση ξεφεύγει. Τα αμερικάνικα εσώρουχα Odabash κάνουν μια ακριβή μεταφορά από σέξυ μαγιώ ενήλικης γυναίκας, σε παιδική εκδοχή με την ονομασία Baby Heart. Αν κάτι αντίστοιχα προκλητικό και με σεξουαλικό υπονοούμενο σχεδιαζόταν για νεαρά αγόρια, ο σχεδιαστής θα κατηγορούνταν για παιδοφιλία, ιδιαίτερα αν ήταν άνδρας. Αντιθέτως, τα μαγιώ για αγόρια της ίδιας ηλικίας, είναι βερμούδες με ψάρια και καρχαρίες. Η διαφορετική αυτή προσέγγιση του παιδικού κοινού είναι τόσο συχνή, που συνήθως περνάει απαρατήρητη. Τα αγόρια στην ηλικία των πέντε δεν προορίζονται να δείχνουν σέξυ, γιατί να δείχνουν τα κορίτσια; Επιπλέον, η προτεραιότητα που δίνεται στο παίξιμο του ρόλου ενός μικρομέγαλου ροζ πλάσματος εμποδίζει τα κορίτσια να είναι ο εαυτός τους. Η Ariel Levy στο βιβλίο Θηλυκές Φαλλοκράτισσες. Οι γυναίκες και η ανερχόμενη κουλτούρα του ξέκωλου, περιγράφει εξαιρετικά τον καταναγκασμό που αισθάνονται στην εφηβεία ώστε να δείχνουν όσο πιο λάγνες γίνεται ή αλλιώς, να «οικειοποιούνται το ξέκωλο».
Ευτυχώς, υπάρχουν και καλά νέα
Οι μεγάλες εταιρίες είναι παντοδύναμες και δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για την αύξηση των κερδών τους. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι είναι δουλειά κάποιων μαινόμενων μαμάδων να τις κυνηγάνε αλλά αυτό χρειάζεται να γίνει πιο οργανωμένα και μάλλον χρειάζεται να δείχνουμε όλοι και όλες μεγαλύτερη υπευθυνότητα και ως καταναλωτές. Η LEGO έλαβε υπόψη κάποιες διαμαρτυρίες και παρατηρήσεις και βελτίωσε τους νέους χαρακτήρες της, κατασκευάζοντας γυναικείες φιγούρες που ασκούν επαγγέλματα όπως παλαιοντολόγος, χημικός, και αστροφυσικός. Δεν είναι, βέβαια, δουλειά ούτε της LEGO να διδάξει στα παιδιά την ισότητα των φύλων αλλά μία τέτοια κίνηση αποτελεί ένα θετικό παράδειγμα, καθώς πρόκειται για μια εταιρεία με τεράστια επιρροή στο παιδικό κοινό παγκοσμίως.
Υπάρχουν τέλος, εναλλακτικά παιχνίδια, βιβλία και ταινίες που απευθύνονται σε γονείς και δασκάλους, τα οποία απεικονίζουν κορίτσια σε θέση ηγετών, ηρώων, νικητών, κλπ. Η τεράστια συλλογή Mighty Girl, προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση: τα παιχνίδια υποτίθεται ότι καλλιεργούν τη μάθηση, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Τα παιδιά θα έπρεπε να επιλέγουν ελεύθερα να ασχοληθούν με τα παιχνίδια που τους ελκύουν ώστε να αισθάνονται αυτοπεποίθηση και να διαμορφώσουν την ταυτότητα τους χωρίς να τους επιβάλουμε μονότονα και συγκεκριμένα διχοτομικά σχήματα με ό,τι αυτά συνεπάγονται…
Περισσότερο διάβασμα:
– Reel Girl: Imagining gender equality in the fantasy world
– The Achilles Effect: Boys, Masculinity, and Gender Stereotypes
– Cinderella Ate My Daughter: Dispatches from the Frontlines of the New Girlie-Girl Culture | Peggy Orenstein
– Historical Perspective on the LEGO Gender Gap | David Pickett
Part I
Part II
Part III
Part IV
– Lego and Gender | Feminist Frequency
Part 1
Part 2
– Pink toys ‘damaging’ for girls | Harry Wallop
Και τέλος, η Riley (video): Riley on Toy Marketing for Girls and Boys
Καμένα Σουτιέν 
50ft queenie
19/06/2013
Συμφωνώ με το κέντρο του θέματος, απλώς θέλω λίγη προσοχή στην αντιμετώπιση ώστε ν’ αποφύγουμε την πιθανότητα να ορίσουμε το ροζ φεμινιστικά παράνομο.
Το ζητούμενο είναι να γίνεται κριτική χωρίς απειλούνται οι επιλογές κάποιων. Δηλαδή, το πρόβλημά μου δεν είναι το ροζ, όσο η επιβολή του ως τη μοναδική διαθέσιμη και αποδεκτή επιλογή μόνο για κορίτσια.
Με τη Λέβι και το βιβλίο της έχω διάφορες ενστάσεις, αλλά να μην πιάσω τώρα τον χώρο εδώ. Θα γράψω άρθρο αν είναι.
La Inquieta
19/06/2013
Καλά, πάντως και το θέμα του άρθρου είναι ακριβώς η επιβολή του ροζ ως η μοναδική διαθέσιμη και αποδεκτή επιλογή, όχι η «ποινικοποίηση» του γενικότερα. (Ασχέτως αν εμένα προσωπικά δε μου αρέσει και σα χρώμα, γούστα είναι αυτά).
50ft queenie
19/06/2013
Μπιέν σουρ.
Πενταγιώ
19/06/2013
Άντε! Με κάνατε να θυμηθώ αυτό:
«…JUMBO
(πριν μερικά χρόνια βρέθηκα στο…): …Κοριτσίστικο section, ροζ, ροζ και άλλο ΡΟΖΖΖΖΖΖΖ, φούξια ΚΑΙ ΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΖ, ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΓΥΑΛΙΣΤΕΡΟ ΦΟΥΞΙΑ ΚΑΙ ΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΖ, ΣΤΙΒΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΜΕ ΚΟΥΤΙΑ ΡΟΖ, ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ ΠΛΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΡΟΟΟΟΟΟΟΖΖΖΖΖ!
(αφού τελικά απέφυγα την λιποθυμιά λόγω πολυκοσμίας και έντονης πλαστικούρας ανάμεσα στο…ροζ λαβύρινθο, πάλι καλά…)»
…αλλά it does get better, ευτυχώς υπάρχουν και οι ροζ λίμνες.
neofotistou
24/06/2013
Γιγάντιες ενστάσεις για τη Levy και το βιβλίο της, της τα είπα και προσωπικά όταν ήρθε -δεν την ένοιαξε.
Καταπληκτική ανάλυση του πόσο και με πόσους πολλούς τρόπους ειναι καταπιεστικό το ροζ.
Πλιζ μην ξεχνάμε τη σούπερ διαδεδομένη Femme-phobia της κοινωνίας, που παρεισφρύει άνετα και στο φεμινιστικό κίνημα/blogosphere, και περιλαμβάνει και αντιπάθεια/νουθεσίες σχετικά με το αν φοράνε άλλες γυναίκες ροζ. Και αίσθηση ανωτερότητας κάποιων γυναικών που υπερήφανα «μισούν το ροζ».
Επίσης η LEGO διαφωνώ οτι έχει βελτιωθεί. Αντιθέτως, το έχει χέσει ελαφρώς, με καινούριες σειρές που είναι ξεκάθαρα marketed προς αποκλειστικά αγόρια και αποκλειστικά κορίτσια. Από μόνα τους τα τουβλάκια είναι ό,τι πιο τέλειο, εννοείται, απλά διαφωνώ οτι δεν ειναι gender segregated.
Ναι, νομίζω κι εγώ ότι, ενώ είναι μια χαρά να λες οτι αντιπαθείς προσωπικά το ροζ και την έλλειψη επιλογής, είναι φεμινιστικά indefensible να λέγεται οτι το ροζ ειναι κακό και αντιφεμινιστικό. Αν χρησιμοποιώ το ροζ και το «girly-camp», επειδή μου αρέσει ή επειδή το χρειάζομαι για να κοινωνικοποιηθώ/επιβιώσω ή επειδή δεν έχω χρήματα να αγοράσω κάτι πιο ουδέτερο, που ειναι εκτός μαζικής παραγωγής, είναι απολύτως οκ, όπως και αν φοράω πλήρες make-up για να πάω στο μανάβικο, κάνω bikini wax
Νομίζω όπως και στο προηγούμενο άρθρο για τις πλαστικές, πρέπει να γίνεται πολύ ξεκάθαρη διάκριση: το ροζ, τα «κοριτσίστικα» πράγματα και οι πλαστικές στα βυζιά/μουνόχειλα/μύτες είναι απολύτως μα απολύτως οκ αν τα θέλεις για σένα, και το πρόβλημά μας είναι με το σύστημα, δηλαδή με την Πατριαρχία και το gender-segregated marketing, και όχι με τα άτομα. Είναι η κύρια διάκριση που αποτυγχάνει διαρκώς να κάνει η Levy στα επιχειρήματά της.
Επίσης, έχω μια γιγάντια διαφωνία με τις pinkStinks σε ένα φοβερά τρανσφοβικό σημείο:
( http://www.pinkstinks.org.uk/cgblog/20/25/What-about-boys-Part-2.html )
For example, transgender child Jackie, appears to embody a highly sexualised and artificial ideal of girl, with tiny strappy clothes, mini shorts and layers of make-up at the age of just ten. Her idea of what it means to be a girl is clearly part of her desire to be one. Maybe unconsciously it isn’t that she wishes to be ‘female’, but that she enjoys being hyper-feminine. Society, with its simplistic gender binary, tells her that she can only perform this as ‘female’. Of course she may be transgender, but she obviously thinks that an inherent part being a girl is to be decorative, to be pink, to be made-up and bare-limbed. It seems irrelevant to me what gender Jackie feels she is, because being unwittingly hyper-sexualised is ultimately disempowering for anybody!
Και γενικά με τη δαιμονοποίησή της θηλυκότητας σε όλο το site τους.
Η θηλυκότητα και το ροζ δεν ειναι οι εχθροί, η έλλειψη επιλογής *είναι*.
La Inquieta
24/06/2013
Βρε κορίτσια. Για να χρησιμοποιήσει κανείς τη φράση κάποιου τρίτου/-ης, δε σημαίνει ότι συμφωνεί 100% και σε όλα μαζί του. Η Λεβύ σε κάποια σημεία περιγράφει κάποια πράγματα για τις γυναίκες στην αμερικανική κοινωνία τα οποία με βρίσκουν σύμφωνη, άλλα πάλι όχι, κυρίως επειδή δεν κάνει το διαχωρισμό που λες κι εσύ, Χριστίνα. Στις Pinkstinks είχα διαβάσει κι εγώ το απόσπασμα που αναφέρεις και ναι, με ξένισε. Ο σκοπός όμως για τον οποίον ξεκίνησαν την καμπάνια τους εμένα με καλύπτει, μακάρι να υπήρχε και στην Ελλάδα κάτι αντίστοιχο. Τα εναλλακτικά ρούχα, παιχνίδια, ταινίες που προτείνουν τα έχω τσεκαρει ένα- ένα και είναι ΦΟΒΕΡΑ.
Όσον αφορά το ροζ: χρησιμοποιώ στον τίτλο τη λέξη «ροζοποίηση» με δύο έννοιες. Η πρώτη αφορά την επιβολή του ροζ ως αποκλεισιτκή επιλογή και οι ρόλοι με τους οποίους αυτό συνδέεται. Δε λέει το κείμενο «κορίτσια μη φοράτε ροζ», δεν τα βάζει ούτε με τους γονείς ούτε με τα κορίτσια. Το ότι μπορεί να αρέσει σε κάποιες κοπέλες/ γυναίκες και το ότι έχουν το δικαίωμα να το επιλέξουν το θεωρώ αυτονόητο.
Η δεύτερη έννοια, που για μένα είναι πιο σημαντική, είναι η μεταφορική έννοια του ροζ, (όπως το χρησιμοποιούμε στη φράση π.χ. «ροζ ταινίες») που παραπέμπει σε porno culture. Και βρίσκω άθλια το να απεικονίζονται τα κοριτσια ως σεξουαλικά σύμβολα από την ηλικία των 5, κάτι μάλιστα που δεν ισχύει για τα συνομήλικα τους αγόρια. Και ενώ υπάρχουν πολλές αναλύσεις για το σεξισμό στα παιχνίδια ή στο παιδικό ντύσιμο, αυτό το τελευταίο ζήτημα είναι σχετικά καινούριο φαινόμενο και θεωρώ ότι δεν έχει τονιστεί ιδιίτερα. Δατ’ς ολ!
neofotistou
24/06/2013
Σύμφωνες, όμως εγώ δε μπορώ να μην επηρεαστώ απ’την τρανσφοβία, ούτε να την αγνοήσω. Επίσης απ’την femme-phobia, τη δαιμονοποίηση της θηλυκότητας ως κάτι που «πάει πίσω τις γυναίκες».
Μιας και ειπες για την Ελλάδα, το (παιχνιδάδικο imaginarium έχει non-gender segregated παιχνίδια, και υπαλλήλους εκπαιδευμέν@ στο να εξηγούν γιατί. Ειδικά αυτό στο κέντρο της Αθήνας ειναι πολύ οκ. Αν και ακριβό, όπως ακριβώς και τα εναλλακτικά παιχνίδια που προάγουν οι PinkStinks (άπειρα ταξικό το ζήτημα). Και οι υπάλληλοι στο imaginarium δεν έχω δει, αντίθετα απ’τις PinkStinks να δαιμονοποιούν τη θηλυκότητα. Εγώ δεν εύχομαι να υπήρχαν και στην Ελλάδα, και για την ακρίβεια εύχομαι να διόρθωναν και τις απόψεις τους στο ήδη υπάρχον site.
Το να έχω εγώ πρόβλημα με το ροζ και να θεωρώ ότι η κουλτούρα που υπάρχει πίσω από *κάποια* ροζ πράγματα είναι απαίσια (ναι, κι εγώ το θεωρώ), δε μου δίνει το δικαίωμα να διεξάγω τον αγώνα μου σε βάρος άλλων καταπιεσμένων ομάδων (θηλυκών ανθρώπων, cis ή trans). Δε λέω οτι το κάνεις εσύ στο κείμενο, το κάνουν όμως οι PinkStinks και είναι άκρως αποκαλυπτικός ο τρόπος που μιλάνε για το τρανς κοριτσάκι ως εξαίρεση (2οκυματικά Janice Raymond επιχειρήματα μυρίζει η φάση, και όχι δε μπορώ να το αποδείξω, αλλά όταν τρως την καταπίεση συχνά είσαι πιο ευαίσθητη στα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται εναντίον σου).
Για τη σεξουαλικοποίηση των κοριτσιών σύμφωνες, αν και με στενοχωρεί που οι PinkStinks (και νομίζω κι εσύ) συμπτύσσουν αυτό το θέμα με το θέμα «ροζ», γιατί δεν έχει αρκετή σχέση.
Γενικά, νομίζω η όλη συζήτηση γίνεται, λανθασμένα, συζήτηση κατά της θηλυκότητας και της «υπερ-θηλυκότητας», ό,τι κι αν είναι αυτό, αντί να ανοίγει η συζήτηση
1. ενάντια στη σεξουαλικοποίηση των νεαρών κοριτσιών *άσχετα* απ’το πόσο θηλυκά νιώθουν ή πόσο ροζ τους αρέσει ή δεν τους αρέσει να φοράνε ή πόσα πλαστικά κουζινικά παιχνίδια έχουν
και
2. ενάντια στην υποχρεωτική και επιθετική marketed gender segregation που επικρατεί στα παιδικά προϊόντα, που περιορίζει τις επιλογές, και δημιουργεί στερεότυπα και προσδοκίες.
___
Λινκς:
1. θίγεται το ίδιο το icon των καμένων σουτιέν (οχι απλώς stormtrooper, αλλά Sith Lord)
https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQXHpMmu24DAvlXyWbtDVF7s5sQbq6WuEFgoipzD9qnqdqjST6-6w
2. http://feministrocker.tumblr.com/post/31303194269/anti-femininity-revisited-why-anti-femininity-is-not
La Inquieta
24/06/2013
Κι εγώ πιστεύω ότι η συζήτηση γίνεται λανθασμένα αλλά για άλλους λόγους.
Καταρχήν το κείμενο δεν είναι ούτε κατά της θηλυκότητας ούτε κατά της υπερ-θηλυκόητας, όπως λες.
Θα με έβρισκαν σύμφωνη τα περισσότερα από τα επιχειρήματα σου αν το κείμενο αναφερόταν σε συνήθειες ή συμπεριφορές ενήλικων γυναικών.
Για παράδειγμα, αυτά που λες περί μέικ απ, αποτρίχωσης και femme-phobia είναι debates πολύ ενδιαφέροντα αλλά λίγο άτοπα για το θέμα του αρθρου που είναι τα νήπια.
Μιλάμε για μικρά κορίτσια και ερωτώ: έχει ένα 5χρονο ή ένα 10 χρονο κορίτσι την ίδια ελευθερία επιλογής με μία ενήλικη; αντιλαμβάνεται τί σημαίνει ελευθερια επιλογής; αντιλαμβάνεται τί σημαίνει θηλυκότητα; σεξουαλικότητα; κατασκευασμένοι ρόλοι (κοινωνικού) φύλου; κι αν ναι, σε ποιο βαθμό; είναι ας πούμε σε θέση να επιλέξει κριτικά; διαχωρίζει το δικό της γούστο από τα mainstream πρότυπα; πώς μπορεί η επιβολή συγκεκριμένων τρόπων έκφρασης, παχνιδιού και στυλ να επηρεάσει τη μετέπειτα έκφραση της προσωπικότητας και της θηλυκότητας; Δεν έχω όλες τις απαντήσεις, προβληματισμούς βάζω.
Πολλές φεμινίστριες κάνουν λόγο για σεξισμό από κούνια. Πιστεύω ότι κι εσύ το δέχεσαι ότι υπάρχει. Κάποιοι από τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται, είναι οι διαφορές που επιβάλλονται στο ντύσιμο και το παιχνίδι. Θεώρησα ότι αυτό είναι ένα ζήτημα που χρειάζεται να αναδειχθεί.
Υ.Γ. Νομίζεις ότι το icon των ΚΣ μ’αρέσει; το σύμβολο ναι, αλλά το χρώμα; μπλιααααααξ! Προσπαθώ να το συνηθίσω :(
neofotistou
25/06/2013
Σίγουρα αντιλαμβάνεται τί σημαίνει θηλυκότητα, και «είμαι κορίτσι». Το «είμαι κορίτσι» έρχεται πριν τις συμπεριφορές που ονομάζουμε θηλυκές στην κοινωνία. Μετά έρχεται το «αντιγράφω τις συμπεριφορές που βλέπω».
Ναι, κι εγώ συμφωνώ οτι υπάρχει σεξισμός απ’την κούνια, και ροζ/γαλάζιο απ’την κούνια, και ακόμα πιο τρομακτικό, προσδοκίες από πριν καν γεννηθεί το παιδάκι.
Αλλά το κοριτσάκι ή το αγοράκι που θέλει να εκφράσει θηλυκότητα, θα την εκφράσει ανάλογα με τα θηλυκά πρότυπα της εποχής. Αν αυτά είναι ροζ, τότε ροζ.
Γι’αυτό η συζήτηση δεν είναι *μόνο* για τα παιδάκια, αλλά για το τί είναι θηλυκό πρότυπο και αν είναι οκ να εκφράζεις θηλυκότητα, ακόμα και την πιο ροζουλί/βαμμένη/με-μίνι-φούστα/υπερ-θηλυκή θηλυκότητα. Αυτό το’χουμε λύσει; Οι PinkStinks όχι, το θεωρούν inherently κακό.
Και ναι, υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόπος να είσαι κορίτσι, και *ενας* από αυτούς είναι να μη σου αρέσει το ροζ και η θηλυκότητα. Ένας άλλος είναι να σου αρέσει το ροζ και η θηλυκότητα. Οι PinkStinks βγάζουν ανεπεξέργαστη femme-phobia σε μεγάλες ποσότητες (αυτές λένε το hyper-feminine, όχι εσύ, συγγνώμη για το φαινομενικό straw man, δε διευκρίνησα), και στο link παραπάνω με το τρανς κορίτσι το παρατήρησε και άλλος κόσμος στα σχόλια. Δε γίνεται να μείνει ασχολίαστο.
Αλλά ναι, ταυτόχρονα δε θέλω καθόλου να αποδυναμώσω το πόσο άσχημη είναι η κατάσταση με την σεξουαλικοποίηση των κοριτσιών.και γυναικών. Απλά δε χρειάζεται να επιτεθούμε στη θηλυκότητα για να μιλήσουμε για αυτή την κατάσταση.
Όπως η Levy δε χρειάζεται να επιτίθεται στις teen και νεαρές γυναίκες λες και αυτές ευθύνονται για το female disempowerment. Μπορείς να εισαι ροζ, ξέκωλο, *και* empowered φεμινίστρια ως ενήλικη, ακόμα και αν ξεκίνησες από ροζ θηλυκό κοριτσάκι. Η Levy και οι PinkStinks θεωρούν οτι δε μπορείς. Εκεί βλέπω εγώ femmephobia, και όχι στο να αναδεικνύεις το ζήτημα της κοριτσίστικης σεξουαλικοποίησης, όπως και κάνεις.
Σόρι που γίνομαι κουραστική, μάλλον δεν το εξηγώ καλά :/
PS. χάααλια για το icon :( τόσο γλυκούλι
La Inquieta
25/06/2013
Μια χαρά το εξηγείς, καταλαβαίνω τι λες. Απλώς θεωρώ ότι δε χρειάζεται να απολογηθώ για την κάθε φράση σε κάθε ποστ των PinkStinks, άσε που νομίζω ότι συμπεραίνεις πολλά πράγματα τα οποία δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι οι PinkStinks εννοούν (π.χ. ότι θεωρούν πως δεν μπορείς να γίνεις empowered φεμινίστρια ως ενήλικη, ακόμα και αν ξεκίνησες από ροζ θηλυκό κοριτσάκι).
Θα έλεγα ότι χρησιμοποιείς την κατηγορία περί femmephobia με τρόπο βεβιασμένο και κατηγορηματικό. Δέχομαι ότι πολλές φορές τα όρια μεταξύ το «καταγγέλω επιβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα» και μιας λανθάνουσας femmephobia είναι δυσδιάκριτα.
Όμως, για μένα οι PinkStinks είναι μια θετική πρωτοβουλία επειδή: πρώτον, δηλώνουν ότι η προτίμηση των κοριτσιών για το ροζ δεν είναι εγγενής αλλά μια κοινωνική κατασκευή. Αυτή είναι μια καλή αφετηρία προβληματισμού όταν μιλάμε για κοινωνικά στερεότυπα. Δεύτερον, επισημαίνουν το σεξιστικό διαχωρισμό που υπονοούν τα είδη που απευθύνονται στο παιδικό κοινό και τη σεξουαλικοποίηση των κοριτσιών. Και τρίτον, καταγγέλουν συγκεκριμένες πρακτικές μάρκετινγκ και συγκεκριμένες εταιρίες, τα βάζουν δηλαδή με οικονομικά συμφέροντα. Αυτό προφανώς και δεν το κάνει ούτε το Ιmaginarium, ούτε κανένας άλλος στην Ελλάδα.
Εσύ όλο αυτό το ακυρώνεις, αυτή είναι η ένσταση μου!
neofotistou
25/06/2013
Μα τη βλέπω τη femmephobia σ’αυτά που γράφουν, και σε ένα μικρό βαθμό και σ’αυτά που γράφεις! Είναι βεβιασμένο και κατηγορηματικό το ότι βλέπω μια συστημική καταπίεση; Εγώ ξέρω ότι έχω femmephobia, γιατί είναι παντού, και την έχω φάει στη μάπα όπως όλες για χρόνια. Αν θεωρείς οτι εσύ και οι PinkStinks την έχετε λύσει και δεν υπάρχει κάτι που χωράει κριτική, οκ. Σταματάω να το λέω.
Για μένα τίποτε δεν ειναι θετική πρωτοβουλία όταν ξεκινάει με την πρόθεση να πλήξει μια ταυτότητα, και δε θέλει να το παραδεχτεί/διορθώσει. PinkStinks είναι το ροζ βρωμάει, και δε λέω ότι μου αρκεί το όνομα για να ξινίσω, αλλά έκατσα και διάβασα εκτενώς τα κείμενά τους, είναι γεμάτα femmephobia και σε ένα σημείο τρανσφοβία, δεν τα έχουν επεξεργαστεί καθόλου. Αυτό τις κάνει επίφοβες ή/και επικίνδυνες, γιατί αυτά τα οποία πραγματεύονται είναι το φύλο και η επιτέλεση, και είναι ξεκάθαρο ότι δεν τα έχουν καταλάβει, ή τα έχουν καταλάβει και δεν τις νοιάζει να κάνουν πολιτική ενάντια σε άλλες ταυτότητες, για να προάγουν τα -δίκαια- αιτήματά τους όπως ότι η προτίμηση στο ροζ δεν είναι εγγενής, η σεξουαλικοποίηση των κοριτσιών έχει χτυπήσει κόκκινο και τα άλλα πολύ σωστά που λένε.
Στο φετινό pride υπήρχε το ακριβώς αντίστοιχο: «Ο γκέι γάμος είναι μόνο η αρχή, στρέιτ κουφάλες έρχεται σφαγή». Πολιτική σε βάρος άλλης ταυτότητας, χωρίς λόγο. Δεν είναι οτι δε μπορείς να κάνεις πολιτική χωρίς να προσβάλλεις άλλες ταυτότητες που δε σου φταίνε. Οι PinkStinks ξεκάθαρα, σε πολλά σημεία, θεωρούν ότι τους φταίει η θηλυκότητα. Αν είναι καλό πρώτο βήμα, ναι μπορεί να είναι, και σούπερ. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνώ με οτιδήποτε λένε, και μπορώ να φιλτράρω τις βλακείες που λένε και να κρατάω την πολύ καλή και δραστήρια ενημέρωση. Εδώ δεν είναι 3οκυματικό φεμινιστικό μπλογκ όμως; Δε θα έπρεπε να το συζητάμε;
Ως τρανς φεμινίστρια και τρανσφεμινίστρια, έχω δει τόσες πολλές φορές να γίνεται προώθηση μιας φεμινιστικής θέσης σε βάρος των τρανς ανθρώπων, που δε μπορώ να το αγνοήσω. Αν ο φεμινισμός μας δεν είναι διαθεματικός, δεν είναι τίποτα.
Τα οικονομικά συμφέροντα είναι πολύ καλό point, αλλά το ότι τα βάζεις με τα οικονομικά συμφέροντα δε θα πει οτι έχεις άφεση αμαρτιών. Το imaginarium κάνει καλύτερα από τις PinkStinks την ίδια δουλειά *επειδή* είναι εταιρία και η φήμη του βασίζεται στο να μην τσατίζει κόσμο (όπως εμένα πχ). Οι PinkStinks έχουν unchecked privilege και δεν τις ενδιαφέρει. Αν εγώ προσωπικά προτιμάω το Imaginarium από μια συλλογικότητα που τα βάζει με το ροζ χρησιμοποιώντας τρανσφοβικά και femmephobic επιχειρήματα, όχι δεν το προτιμάω. Προτιμάω το queertrans.espiv.net και τα καμένα σουτιέν, που όταν ακούγονται κριτικές, τις συζητάμε.
Ευχαριστώ που το συζητάς ακόμα. Πες μου τα σταματήσω όταν γίνω βαρετή
50ft queenie
25/06/2013
Εμένα μ’ αρέσει που γίνεται κουβέντα μιας και ο χώρος εδώ είναι ανοιχτός για κουβέντες και για διαφωνίες και για όλα.
Χριστίνα, ανέλυσες πολύ καλά τους φόβους που είχα και εξέφρασα συνοπτικά στο πρώτο μου σχόλιο κι ευχαριστώ που τα έγραψες έτσι και για μένα που δεν είχα χρόνο να κάνω τη δουλειά που έκανες εσύ. Δεν είχα διαβάσει αναλυτικά τα κείμενα των pinkstinks και συμφωνώ πως, όπως υπέθεσα από μια σύντομη ματιά, κι εμένα με κάνουν να νιώθω άβολα. Καταλαβαίνω πως ως προνομιούχα ίσως να μη μου χτυπάει αμέσως κάτι, αλλά με δεύτερη ανάγνωση καταλαβαίνω όλες τις ενστάσεις -ειδικά για την τρανσφοβία.
Είναι σημαντικό να το εξετάζουμε πάντως το θέμα. Εγώ π.χ. από μικρή, απείχα πολύ από το ροζ, ήμουν αγοροκόριτσο και για πολλά χρόνια, ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός που κουβαλούσα πήγαινε χέρι χέρι με φοβερή femmephobia. Μου είναι προσωπικά δύσκολο το θέμα, αλλά μέσα από τον διαθεματικό φεμινισμό κατάφερα σιγά σιγά να τα ξεφορτωθώ.
Στο κείμενο της η Ινκιέτα δεν εκφράζει προσωπική τέτοια άποψη και συμφωνώ απόλυτα μαζί της για τη σεξουαλική αντικειμενοποίηση των κοριτσιών, για το ροζ ως τη μοναδική επιλογή για τα κορίτσια κ.ο.κ., και μιας κι αυτό το κείμενο είναι το σχετικό με το ‘ροζ’ είναι καλό να γίνονται εδώ οι σχετικές κουβέντες για να είναι διαθέσιμες για όλ@ς μας.
suzie
25/06/2013
Ούτε εγώ βλέπω πουθενά στο κείμενο της Ινκιέτα femmephobia. Λέει ότι δεν της αρέσει το ροζ και μετά πάει στην επιβολή του ροζ ως μόνη έκφραση της θηλυκότητας. Φυσικά και υπάρχει χώρος στα σχόλια να επεκταθεί η κουβέντα στις PinkStinks και στη femmephobia και στην τρανσφοβία και σε ό,τι άλλο θέλει καν@ να συζητήσει με αφορμή το κείμενο, και αυτές οι συζητήσεις έχουν μεγάλη αξία και πρέπει να γίνονται κατά τη γνώμη μου. Η femmephobia πρέπει να συζητιέται και καλώς την αναφέρεις neofotistou, δεν βλέπω όμως πού υπάρχει στο κείμενο.
neofotistou
25/06/2013
Ούτε εγώ βλέπω ανοιχτά femmephobia στο κείμενο. Βλέπω όμως τάση. Σε πολλά σημεία: Οι PinkStinks παρά την τρανσφοβία και ξεκάθαρη femmephobia δεν έχουν ούτε ένα Disclaimer, και αυτό σημαίνει οτι το κείμενο δε βλέπει κανένα πρόβλημα με τις PinkStinks και την femmephobia/τρανσφοβία τους. Το «μπλιαξ» στην αρχή είναι λίγο περίεργο, και δεν τονίζεται αρκετά ότι ειναι μια προσωπική αντιπάθεια (από την ίδια ηλικία που εσύ, inquieta λες ότι τα παιδάκια δεν έχουν όλα τα στοιχεία για να αποφασίσουν) και όχι φεμινιστική θέση. Το ότι το επιχείρημα για το μέικαπ για ανήλικα κορίτσια μπαίνει δίπλα στα σαφώς μισογυνιστικά και απάνθρωπα beauty pageants για ανήλικα κορίτσια είναι κι αυτό μια δήλωση ότι τα πολλά φρου-φρου είναι λάθος.
Προφανώς είμαι σούπερ-έξτρα ευαίσθητη για την femmephobia γιατί ως τρανς γυναίκα που έπρεπε να προσπαθήσει για να γίνει αποδεχτή ως γυναίκα, την έφαγα με το κουτάλι, και το ραντάρ μου είναι πιο εξασκημένο από όσο μου κάνει καλό ίσως.
Απ’την άλλη, μαλλον κι εγώ δεν τονίζω αρκετά πόσο συμφωνώ με τα φεμινιστικά points του κειμένου, και πόσο υπάρχει όντως μια σκατά κουλτούρα σχετική με τα παιχνίδια, ρούχα και βιβλία για παιδιά, και ειδικά επιθετικά μισογυνιστική και anti-girl. Απλά νομίζω ότι μπορεί να διατυπωθεί ο αποτροπιασμός μας με αυτά, χωρίς να συμφωνούμε με τις PinkStinks όταν λένε για το τρανς ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ (βαλμένο στη συζήτηση για τα παιχνίδια των ΑΓΟΡΙΩΝ) «δείτε αυτό το τρανστζέντερ ΠΑΙΔΙ. Εγώ λέω ότι μπορεί να μην είναι καν κορίτσι, αλλά ένα αγόρι που το έχουν πείσει ότι δε μπορεί να είναι υπερ-θηλυκό, και γι’αυτό λέει οτι είναι κορίτσι. Δείτε πόσο κακό κάνει η κοινωνία στις γυναίκες, παίρνοντας παράδειγμα από αυτό το φτωχό παραστρατημένο ΑΓΟΡΙ». Μπλιαξ εγώ με τη σειρά μου
neofotistou
25/06/2013
Α. Και το «μικρομέγαλο» είναι θέμα. Για τα αγοράκια που φοράνε γραβατούλες δεν υπάρχει backlash. Τα κοριτσάκια που αντιγράφουν τις μεγαλύτερες γυναίκες με μέικαπ είναι «ανόητα», ρηχά κλπ.
Επίσης η μεταφορική έννοια του «ροζ» όπως ροζ σκάνδαλο, ροζ τηλέφωνο κλπ, δεν είναι μια συνδήλωση που έχουν στο μυαλό τους τα κοριτσάκια που ζητάνε ροζ, ούτε οι γονείς που τους αγοράζουν ροζ, ούτε καν οι εταιρίες που πουλάνε ροζ. Μου φαίνεται επιχείρημα-παγίδα.
La Inquieta
25/06/2013
Να πω btw ότι είμαι σε κάμπινγκ και ψάχνω να βρω ίντερνετ για να απαντώ στις επιθέσεις της neofotistou που τη μια με βγάζει τρανσφοβική (στο θέμα για τις πλαστικές) και την άλλη femme- φοβική!
Ωραία. Νομίζω ότι πίσω από όλη τη συζήτηση που άνοιξε υπάρχουν δύο μεγάλα ζητήματα που μας απασχολούν όλες. Το πρώτο είναι αν και σε ποιο βαθμό υπάρχει ελευθερία επιλογής, είτε μιλάμε για την επιλογή κάνω προσθετική στήθους, είτε για την επιλογή υιοθετώ το ροζ υπερ-θηλυκό λουκ. Έχω ξαναπεί ότι θεωρώ την ατομική επιλογή ως κάτι δύσκολο να αποκοπεί από το κοινωνικό της πλαίσιο. Είμαι με την άποψη του Μπουρντιέ ότι ακόμα και το γούστο κατασκευάζεται κοινωνικά.
Βρίσκω λοιπόν δύσκολο όταν μιλάμε για μία x επιλογή να ξέρουμε κατά πόσο είναι αυθεντική και ελεύθερη. Μπορεί, ας πούμε, μια γυναίκα με ένα στυλ «ξέκωλου» να προσπαθεί να μοιάσει στα κορίτσια στα εξώφυλλα του Playboy, να γίνει όπως της υποδεικνύεται ότι πρέπει να είναι προκειμένου να αρέσει στους άντρες, να αντικειμενοποιεί τον εαυτό της. Ερώτημα: οι φεμινίστριες έχουμε να πούμε κάτι σε αυτή την περίπτωση; Για να το πάω παραπέρα, υπάρχουν επίσης γυναίκες που γελάνε με σεξιστικά αστεία, που θεωρούν ότι είναι βιολογικά ή πνευνατικά κατώτερες, που βλέπουν ανταγωνιστικά ή ζηλεύουν άλλες γυναίκες, κλπ.. Εν ολίγοις: υπάρχουν ένα σωρό γυναίκες με αντιφεμινιστικές, θα λέγαμε, απόψεις.
Αυτό με πάει στο δεύτερο ζήτημα. Πώς απευθυνόμαστε λοιπόν σε αυτές τις γυναίκες που έχουν εσωτερικεύσει ένα σωρό σεξιστικά και μισογύνικα στερεότυπα; Τι κάνουμε; Είχα φίλη που την έβριζε δημόσια με τον πιο ελεεινό τρόπο ο γκόμενος της και όταν πήγα να επέμβω μου είπε «μη, εγώ φταίω, εγώ τον προκάλεσα». Αν η γυναίκα επιμένει να μένει σε μια τέτοια κατάσταση, τί λέμε σε αυτή; Ελεύθερη επιλογή. Δεν είναι; Ξαναλέω ότι δεν έχω απάντηση. Θα συμφωνήσουμε νομίζω, ότι στόχος της κριτικής δεν μπορούν να είναι οι ίδιες οι γυναίκες, γιατί κάτι τέτοιο ακούγεται αρκετά πατερναλιστικό και δε θέλουμε να το παίξουμε «σωτήρες».
Πιστεύω ότι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν οι φεμινίστριες είναι να επισημαίνουν το μισογυνισμό, τις «δημοφιλείς» και διαδεδομένες σεξιστικές ιδέες, να βλέπουν τα πάντα κριτικά, να αμφισβητούν τα πάντα και να προτρέπουν και άλλες γυναίκες να κάνουν το ίδιο.
Και επιστρέφω στη διαφωνία μας για να τη συνδέσω με τα παραπάνω. Το να πω σε μια φίλη που θέλει να κάνει πλαστική εγχείρηση και μισεί το σώμα της επειδή απέχει από την κυρίαρχη εικόνα της «ιδανικής» γυναίκας, «σκέψου καλά τα κίνητρα σου πριν αποφασίσεις», αυτό δε με κάνει τρανσφοβική. Το να πω σε ένα κορίτσι ότι δεν είναι υποχρεωτικό να είναι ροζ πριγκίπισσα αλλά να μη διστάζει να εκφράσει κι άλλες πλευρές το εαυτού της, αυτό δε με κάνει femme- φοβική. Της λέω ότι η εξωτερική καταπίεση δε χρειάζεται να γίνει και εσωτερική. Στο κείμενο μου ούτε υποτιμώ ούτε γελοιοποιώ τα ίδια τα κορίτσια. Ούτε ακυρώνω το δικαίωμα αυτοκαθορισμού.
Το δικαίωμα αυτοκαθορισμού μιας γυναίκας στο να αποφασίσει για την εμφάνιση της, τις προσωπικές της σχέσεις, τι επάγγελμα θα ακολουθήσει, το αν και ποιον θα παντρευτεί, το αν θα κάνει παιδιά, κλπ. κλπ., σε ένα σωρό σημαντικές αποφάσεις, υπονομεύεται από τις κυρίαρχες ιδέες που προσπαθούν να τη βάλουν σε ένα καλούπι και να της πουν πώς να είναι, πώς να φαίνεται και πώς να ζήσει τη ζωή της. Αυτό που αποκάλεσα ροζοποίηση, με τις δύο έννοιες που εξήγησα, είναι μέρος αυτής της καταπίεσης. Νομίζω ότι με το να επισημαίνουμε τυποποιημένες και μαζικές συμπεριφορές και να τις αποδομούμε, δεν περιορίζουμε το εύρος των επιλογών και της ατομικής έκφρασης των γυναικών, αντίθετα, το διευρύνουμε.
neofotistou
25/06/2013
Inquieta δεν ειναι επιθέσεις.
Δεν σε είπα τρανσφοβική πουθενά, ούτε σε κατηγόρησα για κάτι. Είπα ότι διακρίνω femmephobia σε αυτά που λες, και τρανσφοβία+femmephobia στα links σου (PinkStinks).
Δεν ήταν πρόθεσή μου να σε στενοχωρήσω, αλλά έλεος αν σε ένα φεμινιστικό blog δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε οτι το να πεις οτι μια συμπεριφορά έχει -ισμό δεν ειναι το ίδιο με το να πεις οτι ο άνθρωπος που συμπεριφέρθηκε έτσι ειναι -ιστής.
Δεν θέλω να συνεχίσω τη συζήτηση αν δε μπορείς εύκολα να συμμετέχεις, γιατί ειναι σαν να μιλάω πίσω από την πλάτη σου. Σου ζητώ συγγνώμη που σε αγχώνω στις εξοχές, δεν ήξερα οτι δεν έχεις πρόσβαση.
La Inquieta
25/06/2013
Κάθισα υπομονετικά να γράψω την προηγούμενη απάντηση, πριν δω τα δύο τελευταία σου σχόλια, τα οποία νομίζω ότι έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν.
Η λέξη μικρομέγαλο σημαίνει παιδί που δείχνει μεγάλο ενώ είναι μικρό, όπως θεωρώ ότι μοιάζει ένα κορίτσι με μέικ-απ στα 8. Και ναι, κι ένα αγόρι με γραβάτα, όπως λες.
Δεν έχει όμως νόημα να αναδιατυπώνω τα επιχειρήματα μου γιατί εσύ, Χριστίνα, πιάνεις παρακάτω μια άλλη λέξη για την οποία βγάζεις συμπεράσματα που πολύ απλά δεν ισχύουν.
Και σόρρυ, αλλά τι πα’ να πει ότι η φράση πως δε μ’ αρέσει το ροζ δεν είναι φεμινιστική θέση; Κοίτα να δεις, γράφω ελεύθερα και θέλω να συνεχίσω να γράφω ελεύθερα. Δεν βρίσκω γιατί να μην μπορώ να κάνω ένα εισαγωγικό σχόλιο ή να εκφράσω μια προσωπική προτίμηση, ή να πω ένα αστείο, δε στέλνω ακαδημαϊκό paper.
Μου κατασκευάζεις το λόγο/ τη γραφή κι αυτό είναι τρομερά καταπιεστικό. Νιώθω ότι είσαι σαν αφεντικό πάνω από το κεφάλι μου στο οποίο πρέπει να δίνω εξηγήσεις.
Θα προτιμούσα κι εγώ να μη συνεχίσουμε άλλο αυτό το διάλογο.
Σονάτα
26/06/2013
Θέλω να σχολιάσω κάποια πράγματα και φοβάμαι ότι θα θεωρηθεί επίθεση. Γι’αυτό να πω ότι δεν απευθύνομαι σε ένα άτομο συγκεκριμένα, αλλά σε όποι@ έχει την όρεξη να διαβάσει και τη δική μου βλακεία, καν@ δεν είναι υποχρεωμέν@ να απαντήσει ούτως ή άλλως, απλώς βλέπω εδώ ότι είναι ένα άρθρο με ανοιχτά τα σχόλια – και μάλιστα ένα κουτάκι που λέει «για πες» (τέλειο!). Αν δε δεχόταν κριτική το άρθρο μάλλον τα σχόλια θα ήταν κλειστά, οπότε υποθέτω ότι είναι οκ να γράψω κάτι.
Συμφωνώ με μεγάλο μέρος του άρθρου, και ακριβώς επειδή συμφωνώ και τα λέει μια χαρά το άρθρο πιο πάνω, δε θεωρώ ότι υπάρχει λόγος να επαναλάβω κάτι.
Κατ’αρχήν κάτι που απλώς δεν κατάλαβα από το άρθρο: κομμάτι με το μαγιώ. Αν είναι το ίδιο με τη φωτογραφία, δεν καταλαβαίνω, πού βρίσκεται το σεξουαλικό υπονοούμενο; Το μόνο που φαντάστηκα ως απάντηση είναι ότι ειπώθηκε επειδή είναι ακριβώς αντιγραφή ενός μαγιώ για ενήλικες, το οποίο με έκανε να ανησυχήσω ότι τα ενήλικα γυναικεία μαγιώ έχουν σεξουαλικό υπονοούμενο που δεν έχω πάρει χαμπάρι ότι μεταφέρω! Ιιχ!
Δεν έκανα τη σύνδεση του ροζ του τίτλου με το ροζ των τηλεφώνων, και βασικά περίμενα πέρα από την κριτική για την κουλτούρα των παιδικών παιχνιδιών, μία επανοικειοποίηση του χρώματος σε φεμινιστικά πλαίσια. Δεν είναι κακό να μην αρέσει το ροζ, εννοείται. Και το μπλιαξ της αρχής το είδα ως τρόπο να δείξει ότι πολύ αυθόρμητα σε ένα κοριτσάκι δεν άρεσε το να του επιβάλουν ένα συγκεκριμένο χρώμα απλώς επειδή έτυχε να είναι κοριτσάκι. Συμφωνώ 100% με αυτή την πρόταση: «Ακόμα κι αν κάποια κορίτσια απολαμβάνουν αυτή τη φαντασίωση, πρόκειται μόνο για μία έκφραση της παιδικής ζωής, η οποία δε χρειάζεται να επικαλύπτει όλες τις άλλες: εκείνη του έξυπνου κοριτσιού, του αστείου κοριτσιού, του αθλητικού κοριτσιού, κλπ.» Το προβληματικό για μένα είναι στην επόμενη: «Γιατί πρέπει υποχρεωτικά όλες να χωρέσουν σε μία και μοναδική (και- μεταξύ μας- ξενέρωτη) κατηγορία;»
Δεν ξέρω πώς διέφυγε από τις προηγούμενες σχολιάστριες ότι ειπώθηκε αυτό. Ένας τρόπος έκφρασης θηλυκότητας ονομάστηκε ξενέρωτος. Όχι, δεν βγήκε από το κεφάλι μερικών η λέξη femmephobia.
Και είμαι 100% σύμφωνη με το να παλεύουμε για να μην είναι όλα όσα απευθύνονται στα κοριτσάκια ροζ, για μένα ο στόχος είναι η ποικιλία και το δεδομένο ότι έχουμε διαφορετικά γούστα και συμπεριφορές, και δε θα έπρεπε να είναι φορτισμένο αυτό ως καλό ή κακό. Αλλά όταν λέμε ότι pink stinks, ναι, τη λέμε στο ροζ και στα παιδάκια που θέλουνε το ροζ. Και πραγματικά χαίρομαι που υπάρχει ένα μέρος που προτείνονται εναλλακτικές λύσεις, δεν το συζητάω καν αυτό. Εννοείται για μένα ότι ιδανικά θα υπήρχαν επιλογές για όλα τα παιδάκια, όπως κι αν θέλουν να εκφράσουν το φύλο τους. Θέλει προσοχή όμως ως φεμινίστριες, να μην τη λέμε στα άτομα που η έκφραση φύλου τους τυχαίνει να ταιριάζει με τα «κοινώς αποδεκτά». Είναι αντίστοιχο με το να θεωρούμε εχθρούς τους άντρες αντί για την πατριαρχία, και είναι παγίδα.
Δε διάβασα κείμενα του pink stinks, και ακόμα και αν τα διάβαζα δε θα κατηγορούσα τα καμένα σουτιέν για τις απόψεις τους. Απλώς το όνομα από μόνο του παίρνει μία θέση απέναντι στο ροζ. Με μία δεύτερη σκέψη σκέφτηκα ότι ίσως εκφράζει τα κοριτσάκια που απλώς δεν το θέλουν, και στα οποία επιβάλλεται, και μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ ένα τέτοιο τσαντισμένο και δικαιολογημένο παιδάκι να τα βάζει με το χρώμα και να πατάει πόδι φωνάζοντας «Pink stinks!»
Αλλά με μία τρίτη σκέψη, αυτό είναι αντίστοιχο του «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες». Αν δεν είσαι στο δικό μου φύλο είσαι μπλιαχ. Αυτό, ως ενήλικες και ως φεμινίστριες, το ενθαρρύνουμε;
Όσο για το αν θέλουν πραγματικά και τι είναι ελέυθερη επιθυμία, μάλλον είναι φιλοσοφικό, εκτός θέματος και δε χρειάζεται να συμφωνήσουμε αρκεί να υπάρχει σεβασμός. Θέλω να πω όμως ότι εγώ σαν κοριτσάκι λάτρευα το ροζ και τη μέινστριμ θηλυκότητα, παρόλο που μεγάλωσα σε πολύ χριστιανικό περιβάλλον και έμαθα ότι αυτές που βάφονται και θέλουν να είναι όπως στα περιοδικά είναι χαζές, οπότε δεν το εξέφραζα όπως ίσως θα ήθελα*. Έμαθα ότι δεν πρέπει να βαφόμαστε, μη σου πω ότι είναι ντροπή. Αυτά πακετάκι με μία ντροπή για οποιουδήποτε είδους σεξουαλικότητα (βλέπουμε να φιλιούνται; δυσανασχετούμε έντονα και αλλάζουμε το κανάλι). Και δεν το θεωρώ απελευθερωτικό αυτό, το αντίθετο, σαν ντροπή και τύψεις το βίωσα. Ήθελα για να πηγαίνω στο νηπιαγωγείο ροζ τσάντα με τη μπάρμπι και δεν την είχα επειδή η μπάρμπι είναι χαζή. Εξακολουθούσα να τη θέλω όμως, δε θεραπεύτηκα.
Θεωρώ ότι δεν είμαι η μόνη στον κόσμο που έχει μεγαλώσει σε μία τέτοια παράνοια, γιατί ενώ η συντριπτική πλειοψηφία θα σοκαριστεί αν πεις ότι μπορείς να φορέσεις και σε αγοράκι ροζ φορμάκι και σε κοριτσάκι μπλε όταν γεννηθεί, υπάρχει και αρκετά μεγάλος μισογυνισμός εκεί έξω ώστε να καταλαβαίνουν όλοι και όλες γιατί το ροζ είναι χαζό και επιπόλαιο. (Γιατί; Μήπως γιατί συνδέεται με τη θηλυκότητα; Μήπως αυτό σημαίνει ότι η θηλυκότητα είναι κακή; Γιατί είναι κακή και χαζή και επιπόλαιη η θηλυκότητα;)
Νομίζω πως εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ναι, είναι τραγική η κουλτούρα που πιέζει τα κοριτσάκια να ταυτίζονται τόσο με ένα χρώμα, αλλά είναι εξίσου προβληματική και η αντίθετη κουλτούρα, ότι φταίει δηλαδή το χρώμα. Στον ιδανικό κόσμο δε θα σταματούσαν να υπάρχουν ροζ παιχνίδια, αλλά θα συνυπήρχαν με άλλα παιχνίδια σε ένα ράφι – ουράνιο τόξο, και το «μπλιαξ» προς το ροζ θα είχε την ίδια φόρτιση με το «μπλιαξ» προς το πορτοκαλί ή το μαύρο. Θα ήταν δηλαδή απλώς θέμα γούστου.
Αλλά δεν είναι ακόμα, τη στιγμή που άτομα που θεωρούνται ανοιχτόμυαλα ή φεμινιστ@ς (και πραγματικά δε μιλάω συγκεκριμένα για κάποιο άτομο ούτε για αυτό το σάιτ, σκέφτομαι γενικά τον κόσμο με τον οποίο έχω συζητήσει) θεωρούν επαναστατική την εικόνα ενός αγοριού που θέλει ροζ, ενώ τα κορίτσια που το θέλουν, θεωρούν ότι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Αυτό για μένα είναι, το λιγότερο, τροφή για σκέψη.
*είμαι ενήλικη και ακόμα δεν ξέρω να βάφομαι, και δεν είναι κακό, αλλά κακό δε θα ήταν ούτε αν ήξερα και το έκανα 50 κάθε μέρα άμα ήθελα, και δε θα με έκανε λιγότερο οτιδήποτε ούτε λιγότερο φεμινίστρια
suzie
26/06/2013
Το κείμενο το έχω διαβάσει τόσες φορές και ειλικρινά δεν κατέγραψα καθόλου το «ξενέρωτη κατηγορία», welp! (εννοείται πως αυτό λέει κάτι για μένα)
Βεβαίως και είναι τροφή για σκέψη όσα λες Σονάτα, και χαίρομαι γι’ αυτό το ποστ.
50ft queenie
26/06/2013
Ινκιέτα, ο τρόπος που απευθύνεσαι στη neofotistou είναι απαράδεκτος, ειδικά μετά το τελευταίο της σχόλιο. Είναι ξεκάθαρο από την αρχή πως δεν κατηγορεί εσένα για κάτι, αλλά επισημαίνει κάποια στοιχεία στο άρθρο που ίσως θέλουν δεύτερη ματιά. Αν ήμουν στη θέση της και μου απαντούσες έτσι, εγώ θα τα έπαιρνα κρανίο.
Εκτός από το να απευθυνόμαστε σε αρχάριους, εδώ στα Καμένα Σουτιέν έχουμε την τύχη να έχουμε και αναγνώστ@ς που είναι ήδη φεμινιστ@ς και με αυτ@ς πρέπει να μπορούμε να κουβεντιάσουμε ήρεμα ακόμη κι αν διαφωνούμε ή ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνουμε τι λένε.
Στο συγκεκριμένο θέμα συμφωνώ με τη neofotistou. Κι εγώ το πρώτο σχόλιό μου το έκανα γιατί ένιωσα άβολα με την αίσθηση που βγάζει σε κάποια σημεία το κείμενο. Έχω την αίσθηση πως επειδή έχω τις κεραίες μου σηκωμένες να πιάσω κάτι φοβικό τσινάω με το μπλιαξ στην αρχή και την αναφορά στη Λέβι. Αλλά αυτό από μόνο του δεν κάνει το κείμενο φεμφοβικό. Το μπλιαξ είναι προσωπική γνώμη, και η Λέβι είναι μια αναφορά που έγινε για κάτι άσχετο και όχι για quote της που με ενοχλεί. Το «ξενέρωτη κατηγορία» που αναφέρει η Σονάτα παραπάνω δεν το είχα προσέξει αλλά κι αυτό προσθέτει στο αίσθημα.
Επειδή σε ξέρω, Ινκιέτα, δεν έχω κάποιον λόγο να πιστέψω ξαφνικά πως είσαι φοβική. Ίσα ίσα, ξέρω πως προσπαθείς κι εσύ όσο όλες μας να μην είσαι. Απλώς όταν κάποια στιγμή σε κάποιο κείμενο ή σε μια κουβέντα, κάποι@ σου κάνει μια σημείωση (και όχι επίθεση) για κάτι που ειπώθηκε, μην απαντάς με επίθεση.
Κι εγώ στα κείμενά μου πολλές φορές μπορεί να βγάλω κάτι ακατέργαστο ή χαζό ή κάποιο υπόλειμμα ή κάτι που δεν έχω σκεφτεί έτσι. Αν γίνει κουβέντα σχετικά, ειδικά από ανθρώπους πιο ευαίσθητους από μένα σε Χ θέμα, ακούω προσεκτικά. Στο τελευταίο μου κείμενο έκανα αρκετές αλλαγές βασισμένη σε κουβέντες που έγιναν με φίλη φεμινίστρια στο φβ, η οποία μου επεσήμανε μερικά πράγματα που απλώς δεν είχα δει έτσι όπως τα έλεγε.
Σε κάθε περίπτωση, έχεις δικαίωμα να βλέπεις κάτι ως μη-φοβικό και εγώ ή κάποι@ άλλ@ έχει το δικαίωμα να σου λέει «μήπως όμως είναι;» και καλά θα κάνουμε να μπορέσουμε να κάνουμε κανονική συζήτηση χωρίς επιθέσεις. Σόρι που γράφω ενώ είσαι απομονωμένη, και μην αισθάνεσαι πως χρειάζεται να βιαστείς ν’ απαντήσεις και αγχωθείς μέσα στις διακοπές.
suzie
26/06/2013
Εγώ πιο πολύ συμφωνώ με αυτό: «έχεις δικαίωμα να βλέπεις κάτι ως μη-φοβικό και εγώ ή κάποι@ άλλ@ έχει το δικαίωμα να σου λέει “μήπως όμως είναι;” και καλά θα κάνουμε να μπορέσουμε να κάνουμε κανονική συζήτηση» και θα προσθέσω χωρίς να μπαίνουμε σε άμυνα.
Φορ δε ρέκορντ, εγώ σε σχέση με το κείμενο δε συμφωνώ απόλυτα με τη neofotistou ή την Κουίνι αλλά Ινκιέτα μου φαίνεσαι αμυντική, ίσως και λόγω διακοπών, αλλά ειδικά εδώ πρέπει να συζητάμε χωρίς τέτοια. Κι εγώ μπαίνω εύκολα σε άμυνα, έτσι συζήτηση όμως δε γίνεται (και περιμένω από εσάς να μου το πείτε όταν το κάνω και δεν το καταλαβαίνω). Αν είναι να μη συνεχιστεί αυτή η κουβέντα πάντως, το ποστ της Σονάτας μου αρέσει πολύ για κατάληξη!
Πενταγιώ
26/06/2013
Eντάξει, το κάθε άτομο -με διαφορετικές προσλαμβάνουσες/ εμπειρίες/ γούστα (ω, ναι υπάρχουν κι αυτά)- έχει δεχθεί (το πιθανότερο) και διαφορετική καταπίεση, εξού οι αποκλείσεις σε «fine-tuning» επίπεδο.
Υποθέτω πως αντιλαμβάνομαι τι λέει η ινκιέτα, από τη θέση της ινκιέτα και υποθέτω πως αντιλαμβάνομαι τι λέει η gt, από τη θέση της gt. (Και, προσωπικά, δεν βρίσκω αυτά που λένε -απαραιτήτως- αντικρουόμενα).
Θα ήθελα δε, να προσθέσω πως κι εγώ δεν «βλέπω πρόβλημα» με το κοριτσάκι και το <3 στο ποπό του κι έκανα μία αντιπρόταση για αγορίστικη βερσιόν!: http://oi43.tinypic.com/f4lge0.jpg
Σοβαρά τώρα, όσον αφορά τα μικρομέγαλα δύο επί πλέον κουβέντες:
Στην πλειονότητά τους, τα αγοράκια δεν φοράνε από δική τους επιλογή (εντός κι εκτός εισαγωγικών …επιλογή) γραβάτες και κουστουμάκια.
Στην Ελλάδα, τουλάχιστον, που δεν έχουμε και σχολικές στολές, το εν λόγω ντύσιμο είναι κατόπιν προτροπής-επιβολής των γονέων που βρίσκει εφάρμογή σε… γάμους, βαπτίσεις κ.λπ. (ολίγες) περιστάσεις. Επίσης δεν πλασάρεται, όπως πλασάρεται το κοριτσίστικο μικρομέγαλο –κακά τα ψέματα- (προσοχή δεν εννοώ την αυτονόητη, δυστυχώς, επιβολή στερεοτυπικών συμπεριφορών).
Σε διάφορες συζητήσεις (περί παιδεραστικών φαινομένων και βιασμών) εκτός από "ανόητα" και "ρηχά" τα εν λόγω μικρομέγαλα κορίτσια, μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν και ως "τσουλάκια".
Μικρομέγαλα τσουλάκια που "εξαπατούν" με την εμφάνισή και τους τρόπους τους αυτούς που (προφανώς) βρίσκουν ευκαιρία να εξαπατηθούν:
"Κοίτα πώς κυκλοφορεί; Κοίτα πώς κουνιέται; Τα θέλει ο @@@ του".
Πολύ βαρύ το baggage του μικρομέγαλου κοριτσιού, λοιπόν
(x-cuse me!?: http://tinypic.com/view.php?pic=2hncsuf&s=5 ).
Πάντως, αναμένω, με αγωνία, και το “bluesucks” :-P
Reality check: Είχα χαζέψει τις «μάχες» των comments το μεσημέρι και αργότερα πριν μπω στο μετρό, να γυρίσω σπίτι βλέπω στην αποβάθρα, σε αρκετή απόσταση όμως, μία κοπέλα φορώντας κάτι που έμοιαζε με φούξια top μαγιό. Καθότι ήμουν σε περιοχή όπου οι χαρούμε@ κολυμβήτ@ του καλοκαιριού κάνουν το interchange τους, για τις έσω urban arears, δεν προβληματίστηκα για την ένδυση …αλλά σκέφτηκα: Είμαι ή δεν είμαι femme-phobic λοιπόν; (είμαι hyper-femeninity και hyper-masculinity, macho phobic και μπορώ να προσθέσω όσα bleurgh! θέλετε) και τέλος πάντων αναρωτιόμουν.
Επιβιβαζόμαστε και κάποια στιγμή έρχεται η –τελικώς- τοξοεξαρτημένη κοπέλα με το φούξια (δαντελένιο σουτιέν μάλλον, δεν εστίασα) και με ουλές και μαλακίες σ’ όλη τη πλάτη (εκεί εστίασα λίγο περισσότερο), για επαιτεία.
Σκατά, μωρέ, σκατά.
Litsa Giouti
13/07/2014
Παιδιά χάσαμε την ουσία…
το θέμα είναι να μην διαχωρίζουμε τα φύλα σύμφωνα με το χρώμα , επιβάλλοντας μάλιστα το κορίτσι να πάρει ρόζ (γιατί δεν έχει και άλλη επιλογή) και το αγόρι όλα τα υπόλοιπα χρώματα, είτε αυτό αφορά ρούχα, είτε παπούτσια , είτε σκηνή για το δωμάτιο , είτε σεντόνια κτλ…
εφόσων λοιπόν στην ελλάδα το μόνο ουδέτερο είναι η μουσική, τα λούτρινα και οι κούκλες πχ όπως ζίνα κτλ … προτιμώ και παίρνω τέτοια δώρα στην βαπτισιμιά μου…τώρα αν μεγαλώσει και μου πεί είμαι λεσβία , δεν νομίζω πως θα την επιρρέασα εγώ επειδή της πήρα να παίζει με κιθάρα, ή με την κούκλα της ζήνας και όχι της μπάρμπυ που έχει εκατόν δυο χαζογκομενίστικα ροζ εξαρτήματα ή ας πούμε δεν της πήρα την τάβλα με τις 100 μάσκες ματιών τα 4 κραγιόν κτλ … ούτε το άλλο το παιχνίδι με τα νύχια έλεος!!
προτιμούμε λοιπόν ουδέτερο χρώμα στα ρούχα , ιδιαίτερη επιλογή στα παιχνίδια χωρίς να στοχοποιούν και να καθορίζουν τον ρόλο του φύλου στην κοινωνία , διότι αφήστε να μάθουν και οι άντρες να ταίζουν το παιδί τους, να ρίχνουν καμιά σκούπα.. αρκετά καλόμαθαν.
και τέλος προωθούμε την παιδεία όσο αφορά το χρώμα.. διότι εμένα όλα τα έπιπλα του δωματίου μου τα επιλλέξαν οι δικοί μου όταν ήμουν μικρή και είναι ρόζ… νιώθω σαν να μπαίνω σε χμμμμ παιδικό για βρέφη , ενώ έφαγα κράξιμο γιατί το ποδήλατο μου ήθελα να είναι κίτρινο .
τέλος, καλό είναι να αφήνουμε επιλογές στα παιδιά όχι να τα επιβάλλουμε !