αριστερά, τρανσφοβία και κανονικότητα

Τα επιχειρήματα του Πατέλη στηρίζονται στη βάση μιας (φαντασιακής) βιολογικής καθαρότητας και μιας συνωμοσιολογικής προσέγγισης του καπιταλισμού ως φορέα αλλοτρίωσης αυτής της καθαρότητας με όχημα τα ΛΟΑΤΙΚ* και φεμινιστικά κινήματα. Στηρίζονται επίσης σε άκαμπτα δίπολα: γυναίκα – άντρας, βιολογία – κατασκευή, καθαρότητα – αλλοτρίωση, φυσικό – τεχνητό, επιθυμία – ανάγκη. Αν και γελοία, δυστυχώς αυτά τα επιχειρήματα μου ακούγονται πολύ γνώριμα. Τα έχω ακούσει επανειλημμένα σε συνελεύσεις και ιδιωτικές συζητήσεις με άλλ@ αριστερ@. Έρχονται πάντα πακέτο με το δόγμα πως το μόνο αληθινά επαναστατικό ζήτημα είναι το ταξικό. Εκφράζονται συνήθως με δυνατά ντεσιμπέλ σε μια προσπάθεια διαγραφής κάθε άλλης φωνής. Και καταλήγουν πάντα στο πως οι επιθυμίες των τρανς ατόμων, των γυναικών, των κουίαρ υποκειμένων δεν είναι παρά τεχνητές ανάγκες που ο καπιταλισμός δημιουργεί και η γνήσια αριστερά οφείλει να τους αντισταθεί. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτές οι συζητήσεις εμπλέκουν τα ίδια εργαλεία και βασίζονται στα ίδια δίπολα που είναι βασικά συστατικά του εθνικισμού και της εξουσίας.