Game of Thrones και γυναίκες: δεν είναι τόσο απλό

Posted on 17/05/2013 από

77


**DISCLAIMER: Το ποστ έχει σπόιλερ για το τελευταίο επεισόδιο που έχει προβληθεί, το 7ο επεισόδιο της 3ης σεζόν. Επίσης αναφέρεται στους χαρακτήρες  και στις σκηνές όπως προβάλλονται στη σειρά, δεν έχω διαβάσει τα βιβλία και ξέρω ότι υπάρχουν διαφορές. Εδώ μιλάω για τη σειρά**

Τώρα τελευταία διαβάζω πολλά για το Game of Thrones και το φεμινισμό. Οι απόψεις είναι πολλές και διαφέρουν αλλά έχουν κάποια κοινά στοιχεία. Καταρχάς κανείς δεν αρνείται ότι, όπως κι άλλες σειρές του ΗΒΟ, το Game of

«Το fandom του GoT κατά τη διάρκεια περιττής σκηνής με σεξ». Το tumblr συμφωνεί μαζί μου.

Thrones  χρησιμοποιεί το γυμνό γυναικείο σώμα σαν ταπετσαρία. Ανώνυμες  γυμνές γυναίκες κάνουν παρέλαση και σεξ χωρίς λόγο και αιτία, μόνο για να βλέπουμε γυμνές γυναίκες. Το ΗΒΟ επιτρέπει το γυμνό, ας το εκμεταλλευτούμε (το ΗΒΟ δεν έχει πρόβλημα και με το αντρικό γυμνό. Γυμνοί άντρες από μπροστά έχουν παρουσιαστεί… δύο σε όλη τη σειρά;).  Δεν είναι όλες οι σκηνές με γυμνό και σεξ χωρίς λόγο, πάρα πολλές όμως είναι. Ελπίζω να συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Και σίγουρα δεν είμαι η μόνη που πιστεύει ότι έχει καταντήσει αφόρητα βαρετό.

Δεύτερον, η σειρά έχει μεγάλη ποικιλία γυναικείων χαρακτήρων.  Δείχνει διάφορες  γυναίκες σε διαφορετικές καταστάσεις, με διαφορετικές ιστορίες, με διαφορετικό παρελθόν και με διαφορετικές αντιδράσεις.  Αυτό είναι πολύ καλό και  η ποικιλία στην απεικόνιση των γυναικών λείπει από την αμερικανική τηλεόραση γενικότερα, όμως σιγά μην δεν είχε τα προβλήματά του.  Ενώ η σειρά έχει καταπληκτικούς γυναικείους χαρακτήρες πολλές φορές σκοντάφτει στην παρουσίασή τους. Σε μερικές σκηνές η αμηχανία βγάζει μάτι, άλλες έχουν γραφτεί από  τόσο πατριαρχική σκοπιά που πάνε να χαλάσουν τον χαρακτήρα –εκεί εκνευρίζομαι. Αλλά ας μιλήσω για μερικές γυναίκες στο Game of Thrones  για να εξηγήσω τι εννοώ.

Η Catelyn Stark, η λαίδη του Γουίντερφελ, η Μάνα. Αυτό που την κάνει να συμμετέχει στην πλοκή είναι η έγνοια για τα παιδιά της. Έχει χάσει τα ίχνη των περισσότερων παιδιών της και παλεύει για να τα ξαναβρεί και να φροντίσει να είναι ασφαλή, αυτό από μόνο του μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Τα καταφέρνει όμως η σειρά να τα κάνει θάλασσα. Μου φαίνεται πολύ αδέξιο σε κάποιες φάσεις το πώς χειρίζονται οι σεναριογράφοι την Catelyn, είναι λες και την έχουν για τόσο Μάνα που δεν ξέρουν ούτε τι να τη βάλουν να κάνει ούτε πώς αλλιώς να την ορίσουν. Από τη μία έχει κάτι σαν περίπου συμβουλευτικό ρόλο στην εκστρατεία του γιου της, από την άλλη την αγνοούν. Και φυσικά γιατί να την ακούνε τώρα πια, μια που έχει κάνει από τις μεγαλύτερες ανοησίες στη σειρά, τόσο χαζές κινήσεις που λες πάει αυτή είναι τρελή. Είναι Μάνα, και αυτό προφανώς δικαιολογεί το να αντιδρά παρορμητικά, υστερικά. Εννοώ το ότι αιχμαλώτισε τον Tyrion και ότι απελευθέρωσε τον Jaime, κινήσεις που παρουσιάστηκαν ως εντελώς παράλογες, χωρίς ψυχραιμία και νόημα, επειδή την έπιασε άγχος την Catelyn που σκέφτηκε τα παιδιά της. Από τη μία η σειρά την παρουσιάζει ως σύμβουλο του Robb και διαπραγματεύτρια, από την άλλη τη δείχνει εντελώς αναξιόπιστη και υπερβολική σε ό,τι έχει σχέση με τα χαμένα παιδιά της. Κάπως δεν κολλάνε αυτά, μια που έχει αναλάβει το ρόλο της συμβούλου επειδή θέλει να είναι ασφαλή τα παιδιά της. Για να μην πω για τη σκηνή που μετανιώνει που δεν αγαπούσε τον Jon Snow (και δικαίως, είναι τρομερό να θες να πεθάνει ένα παιδί) και λέει ότι για όλα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα φταίει αυτή. Δεν κατάλαβα το νόημα αυτής της σκηνής, πρέπει να τη δούμε ως κάτι σαν αγία; Πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτή φταίει για όλα; Δε νομίζω, αλλά από την άλλη κανείς δεν τη διόρθωσε, κανείς δεν της είπε ότι δεν ήταν μόνο οι δικές της πράξεις που επηρέασαν την ιστορία και την κήρυξη πολέμου. Μείναμε εκεί. Awkwaaaard. Ο ρόλος της μάνας μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρων, δυνατός και συγκινητικός, όμως επέλεξαν να τον δείξουν αλλοπρόσαλλο, αναξιόπιστο, ενοχικό και επικίνδυνο. Και τώρα πια χάνεται σιγά σιγά εντελώς η Catelyn για να έχουμε χρόνο να βλέπουμε σκηνές παθιασμένου έρωτα του Robb με την Talisa*.

Η Brienne του Ταρθ είναι πάρα πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας. Είναι πολύ ψηλή, πολύ μυώδης, πιο δυνατή από το μέσο άντρα, υποτίθεται άσχημη, αντρόγυνη στην εμφάνιση. Από τη μία είναι «πολύ γυναίκα» για το δρόμο που έχει επιλέξει, από την άλλη «δεν είναι αρκετά γυναίκα» επειδή επέλεξε αυτό το δρόμο. Είναι ιππότης με μια πολύ ρομαντική έννοια του όρου, με την έννοια του στερεοτυπικού ιππότη που υποτίθεται ότι περιμένουν οι δεσποσύνες στον πύργο τους. Γενικά είχα ενθουσιαστεί, μου φαινόταν ότι η σειρά την παρουσίαζε καταπληκτικά, και τις αντιδράσεις των άλλων γι’ αυτήν και την ίδια. Η Brienne για μένα έχει τις καλύτερες σκηνές. Όλες με ενθουσίασαν, μέχρι μία πρόσφατη σκηνή που, ενώ ήταν υπέροχη, μία ατάκα τη χάλασε εντελώς. Όταν ο Jamie έχει παραιτηθεί και θέλει να τον αφήσουν ήσυχο να πεθάνει η Brienne του λέει να ζήσει για να πάρει εκδίκηση. Του λέει ότι «κάνει σαν γυναίκα» και αυτό είναι πολύ απαξιωτικό γιατί, έλα τώρα, ποιος θέλει να κάνει σαν γυναίκα; Ας του έλεγε ότι είναι δειλός που παραιτείται, ας του έλεγε μόνο ότι γκρινιάζει χωρίς λόγο, από πού κι ως πού είναι γυναικεία αυτή η συμπεριφορά; Άλλωστε δεν της ταιριάζει αυτός ο τρόπος σκέψης. Στις σκηνές της με την Catelyn, που μου αρέσουν πολύ, η Brienne δε φαίνεται να απαξιώνει τις γυναίκες. Λέει στην Catelyn ότι έχει «θάρρος, ίσως όχι το θάρρος που χρειάζεται στη μάχη αλλά το θάρρος που έχουν οι γυναίκες». Ο σεβασμός που δείχνει στην Catelyn δε φαίνεται να είναι προσωπικός μόνο, δηλαδή μόνο για την Catelyn, φαίνεται πως δε βλέπει υποτιμητικά τις άλλες γυναίκες. Ο μισογυνισμός της σκηνής με τον Jamie βγάζει μάτι και σχεδόν πήγε να μου χαλάσει το χαρακτήρα. Είναι ο μισογυνισμός των σεναριογράφων όμως, όχι της ίδιας της Brienne προς το παρόν. (Στο τελευταίο επεισόδιο, στη σκηνή με την αρκούδα, ενθουσιάστηκα με το πώς χειρίστηκαν την Brienne, να λέμε και τα καλά.)

Η Arya Stark είναι εντελώς αγοροκόριτσο, έχει όλα τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά των αγοριών αλλά είναι ξεκάθαρη ότι είναι κορίτσι -δεν είναι όμως κυρία. Όχι μόνο απορρίπτει τις «κυρίες», όπως την αδελφή της, αλλά τις βλέπει υποτιμητικά. Σαν χαρακτήρας μου αρέσει που υπάρχει γιατί πολλές γυναίκες και πολλά κορίτσια είναι σαν αυτήν. Το πρόβλημα το έχω με το πώς προβάλλεται στη σειρά και για να πω την αλήθεια σηκώνω λίγο το φρύδι με το γενικό ενθουσιασμό μαζί της. Η Arya είναι ενδιαφέρουσα επειδή έχει στερεοτυπική αντρική συμπεριφορά (που στην πραγματικότητα απλώς ήταν ελεύθερη να εκφράζεται όπως θέλει επειδή ακόμη είναι παιδί, πάνω που πήγαν να αρχίσουν να της επιβάλλουν τους περιορισμούς που επιβάλλονται σε όλες τις γυναίκες έγινε ο κακός χαμός), επειδή ξιφομαχεί αντί να κάθεται να πλέκει, γιατί ποιος ενδιαφέρεται για τις γυναίκες που πλέκουν, σωστά; Ας πιάνανε κι αυτές ξίφος. Υπονοείται  ότι η συμβατικά αγορίστικη συμπεριφορά της της δίνει περισσότερη δύναμη (που δεν ισχύει) και ότι αυτό είναι που κάνει την Arya ωραίο χαρακτήρα, το ότι είναι επαναστάτρια που υποτίθεται ότι δε συμμορφώνεται (και τι μας λέει αυτό για τις περισσότερες γυναίκες, που συμμορφώνονται;). Το έχει επιβεβαιώσει και η ίδια η σειρά και η ίδια η Arya. Όταν ο Tywin της λέει ότι τα περισσότερα κορίτσια ενδιαφέρονται για τις δεσποσύνες στα τραγούδια και θέλουν να στολίζονται με λουλούδια η Arya λέει «τα περισσότερα κορίτσια είναι ηλίθια» και ο Tywin γελάει επιδοκιμαστικά. Εκείνη δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια, γι’ αυτό είναι ωραίος χαρακτήρας. Όχι μόνο δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια, αλλά τα περισσότερα άλλα κορίτσια είναι ηλίθια που ασχολούνται με λουλούδια. Η Arya έχει κάθε δικαίωμα να λέει ότι δε θέλει να ζήσει σαν «κυρία», έχει όμως πολύ μισογυνισμό και αυτή είναι η βασική ένστασή μου όταν βλέπω να λένε πως η Arya είναι φεμινιστικό πρότυπο. Δεν είναι απαραίτητα προβληματικό να έχει ένας χαρακτήρας εσωτερικευμένο μισογυνισμό, σε αυτή τη σκηνή όμως ο μισογυνισμός παρουσιάζεται με ιδιαίτερα πατριαρχικό τρόπο, σαν κάτι καλό, «μην είσαι σαν τις άλλες για να είσαι ενδιαφέρουσα, να απορρίπτεις τις άλλες για να σε γουστάρουμε». Το θέμα του εσωτερικευμένου μισογυνισμού είναι και προσωπικό μου βίωμα, οπότε πόνεσε λίγο αυτή η σκηνή.

Η Sansa Stark είναι δύσκολος χαρακτήρας στην αρχή. Ήταν κακομαθημένη, αφελής, ευκολόπιστη, ρομαντική. Έχει τη στερεοτυπική γυναικεία συμπεριφορά και ονειρευόταν έρωτες και ιππότες. Και τα όνειρά της κατέρρευσαν όλα. Είναι πολύ τραγική η ιστορία της και έχει εξελιχτεί σε έναν από τους καλύτερους χαρακτήρες για μένα. Είναι συναρπαστικό να βλέπω πώς προσπαθεί να αποκτήσει κάποιον έλεγχο της ζωής της, πώς μαθαίνει να προστατεύεται και να επιβιώνει. Και, το κυριότερο, παρά τα όσα έχει περάσει, συνεχίζει να είναι αισιόδοξη, καλή, ακόμη λίγο αθώα, γλυκιά και ρομαντική –και ευκολόπιστη. Αν και στη σειρά δεν είναι αντιπαθητικός χαρακτήρας, γενικά δεν ακούω και τα καλύτερα λόγια γι’ αυτήν. Οι περισσότεροι τη θεωρούν από βαρετή μέχρι ενοχλητική, γιατί η πατριαρχία λέει ότι είναι κακό να έχεις συμβατικά γυναικεία συμπεριφορά, είσαι αδύναμη και χαζή -αλλά φυσικά πρέπει να είσαι έτσι. Η Sansa είναι από τους πιο δυνατούς χαρακτήρες στη σειρά, όχι επειδή απέβαλε τη «θηλυκή» συμπεριφορά της, αλλά επειδή εξελίσσεται μέσα από αυτήν, διατηρώντας τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα της. Αντί να έχει σπαθί έχει την εξυπνάδα της και την καλοσύνη της και είναι άδικο, έως και σεξιστικό, να ζητάμε να γίνει κι αυτή «αντράκι» για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα ή για να γλυτώσει υποτίθεται από την κατάσταση όπου βρίσκεται. Η ίδια η Sansa και η αδυναμία να ελέγξει το μέλλον και τη ζωή της έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Η συμβατική θηλυκότητα δεν είναι κατώτερη ούτε αδιάφορη. Δεν είναι επαναστατική, δεν έχει σπαθιά και μάχες, αλλά έχει πολύ μεγάλη δική της δύναμη.

Η Cercei Lannister είναι κι αυτή καταπληκτικός χαρακτήρας. Είναι κακός ρόλος, είναι ψυχρή, εκδικητική, θέλει εξουσία και θα κάνει ό,τι μπορεί για να την αποκτήσει και διασκεδάζει να βλέπει τον αδελφό της να βασανίζεται. Δεν έχει κανένα καλό στοιχείο, καμία καλοσύνη. Είναι όμως συναρπαστική. Παρόλο που είναι αδίστακτη και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η δύναμη, η σειρά μας δείχνει γιατί είναι αυτή που είναι. Από τα τρία παιδιά των Λάνιστερ είναι η μόνη που θέλει μεγαλεία και εξουσία αλλά είναι και η μόνη που δεν πρόκειται ποτέ να τα έχει. Στη σκηνή που ανέφερα πριν με τον Tywin και την Arya ο Tywin λέει ότι η Arya του θυμίζει την κόρη του. Η Cercei ήταν κάποτε άγρια, ίσως αγοροκόριτσο, ελεύθερη να ονειρευτεί το μέλλον της όπως και η Arya, μόνο που τα δικά της όνειρα γκρεμίστηκαν λόγω της θέσης της ως γυναίκα (αυτό που ακόμα δεν έχει προλάβει να συμβεί με την Arya). Η Cercei βλέπει κι αυτή υποτιμητικά γυναίκες όπως η Sansa, γιατί αυτή κατάφερε να έχει εξουσία, ήταν στην ίδια θέση με αυτές αλλά δεν ήταν θύμα, είναι καλύτερη από αυτές (περιέργως αυτός ο μισογυνισμός δεν παρουσιάζεται ως κάτι καλό, ως δύναμη, αλλά απλώς ως πλευρά του χαρακτήρα της). Τη χρησιμοποίησαν και την πάντρεψαν με έναν άντρα που δεν ήθελε, που την κακοποιούσε και με τον οποίο ήταν δυστυχισμένη, αλλά κατάφερε να αποκτήσει μέσα σε αυτό όση δύναμη μπορούσε και, μετά το θάνατο του βασιλιά, έφτασε όσο πιο ψηλά της επιτρέπεται. Πιστεύει ότι της αξίζει να έχει δύναμη αλλά όταν της δίνεται μία ευκαιρία να το αποδείξει στον πατέρα της φαίνεται ζηλιάρα και ότι δίνει βάρος σε λάθος πλευρά. Όντως εδώ βλέπει το θέμα από την οπτική της μάνας που χάνει τον έλεγχο του παιδιού της, αλλά ας μη γελιόμαστε ότι ο Tywin δεν της δίνει την ευκαιρία να συμμετέχει στο παιχνίδι όχι επειδή η Cercei είναι γυναίκα, όπως λέει. Είναι από τους πιο ξεκάθαρους και περίπλοκους χαρακτήρες στη σειρά, βλέπουμε πολλές φορές τη δική της σκοπιά, αν και δεν είναι καθόλου συμπαθητική. Προσωπικά είναι από τις γυναίκες που απολαμβάνω, κι ας μην είμαι με το μέρος τους, γιατί μου αρέσει πολύ το πώς παρουσιάζεται.

Η Daenerys Stormborn of House Targaryen, Queen of the Andals and the First Men, Khaleesi of the Great Grass Sea, Breaker of Chains and Mother of Dragons. Έπικ τίτλος, γαμάτος χαρακτήρας, δράκοι. Η ιστορία της Daenerys με ενδιέφερε περισσότερο από όλες στην πρώτη σεζόν, τελικά έχει πάρει πιο πίσω θέση αλλά συνεχίζω να θέλω να δω τι θα γίνει παρακάτω. Είναι πολύ περίεργη η εξέλιξή της. Καταρχάς πρέπει να καταπιούμε τα προβλήματά της στην πρώτη σεζόν, ότι την πούλησε ο αδελφός της, τον επανειλημμένο βιασμό της και το μεγάλο έρωτα με το βιαστή της, αλλά τέλος πάντων αυτά διαμόρφωσαν το χαρακτήρα της και είμαστε πια στην τρίτη σεζόν, ας πούμε ότι το έχουμε καταπιεί. Είναι αντιφατικός χαρακτήρας, από τη μία είναι αλτρουίστρια αλλά από την άλλη είναι και εγωίστρια, θέλει δύναμη και δόξα αλλά πατάει επί πτωμάτων επιλεκτικά. Συγκεντρώνει στρατό ελευθερώνοντας τους σκλάβους που βρίσκει στο δρόμο της αλλά έχει σκοτώσει πολύ κόσμο πολύ βίαια, και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αποφασιστικότητά της, η αίσθηση δικαίου της και, για να είμαστε ειλικρινείς, οι δράκοι, νομίζω πως επισκιάζουν το πόσο εύκολο της είναι να πάρει ζωές για να αποδώσει τη δικαιοσύνη όπως τη βλέπει εκείνη (ή για να πάρει εκδίκηση). Αποκτά εξουσία διατηρώντας τη θηλυκότητά της ή ακόμη και χάρη σε αυτήν, καθώς εκμεταλλεύεται το ότι την υποτιμούν επειδή είναι γυναίκα, αλλά το μεγάλο της όπλο είναι οι δράκοι. Xωρίς αυτούς η καλύτερη θέση που θα μπορούσε να ελπίζει να έχει θα ήταν ανάλογη της Cercei, ή τέλος πάντων ως καλίσι του Drogo. Δε βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να θεωρείται φεμινιστικό πρότυπο, είναι απλώς ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας. Ακόμα και αν θέλουμε να εξετάσουμε το χαρακτήρα της από φεμινιστική σκοπιά είναι τόσο εξωπραγματικός που δεν έχουμε να πούμε πολλά νομίζω, ειδικά σε μια σειρά που έχει τόσες και τόσο διαφορετικές γυναίκες.

Η Ygritte δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένος χαρακτήρας αλλά απολαμβάνω τη σχέση της με τον Snow και τρελαίνομαι να ακούω αυτό το «γιου νου νούθινγκ Τζον Σνό». Είναι από τις πιο ελεύθερες γυναίκες στη σειρά και, αν και δεν είναι ιδιαίτερα συμβατικά θηλυκή, δεν έχει ούτε πολύ συμβατικά αντρική συμπεριφορά. Μάλλον εφηβική θα έλεγα τη συμπεριφορά της, με την υπεροψία και τον ανταγωνισμό της να ταιριάζει περίεργα με την emo παθητικότητα και την τρυφερότητα του Jon Snow και να τον κάνει να εξελίσσεται και να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον (για μένα τουλάχιστον). Την αναφέρω πιο πολύ για τη σκηνή που ρωτά τον Jon τι σημαίνει «λιποθυμώ». Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η απάντησή της όταν της είπε «δεν είσαι σαν τις άλλες γυναίκες». Το Game of Thrones δε με έχει συνηθίσει σε τέτοιους διαλόγους. Συνήθως προβάλλει πάρα πολύ την άποψη ότι πρέπει να είσαι διαφορετική από τις άλλες γυναίκες για να σε γουστάρει ένας άντρας (όχι απαραίτητα ερωτικά, για να σε ξεχωρίσει ας πούμε) και σπάνια οι γυναίκες στη σειρά μιλάνε θετικά για το φύλο τους. Συμβαίνει, αλλά σπάνια. Αυτή η ατάκα με ξάφνιασε πολύ ευχάριστα, αλλά και η συνέχεια της σκηνής, που η Ygritte κάνει ότι λιποθυμά επειδή είδε αράχνη. Μπορεί ο σκοπός αυτού του σημείου να ήταν να κοροϊδέψει τις γυναίκες που λιποθυμούν και να δείξει πόσο διαφορετική από αυτές είναι η Ygritte, αλλά έτσι όπως το είδα εγώ εκείνη κοροϊδεύει τα (πατριαρχικά) στερεότυπα για τις γυναίκες και τον ίδιο τον Jon Snow γιατί θα ήθελε να ισχύει αυτό το στερεότυπο για να τον έχουν ανάγκη οι δεσποσύνες να τις σώσει. Άλλωστε όταν της λέει ότι θα ήθελε να τη δει με μεταξωτό φόρεμα για να της το σκίσει πάλι εκείνη φέρνει τα πάνω κάτω με τις στερεοτυπικές-πατριαρχικές απαιτήσεις, απαντώντας «αν μου έσκιζες το ωραίο μου μεταξωτό φόρεμα θα σου μαύριζα το μάτι».  Ήταν σαν να του έλεγε «δε με νοιάζει αν σε καυλώνει, αν θέλω θα βάλω και φόρεμα» (μου αρέσει και μόνο που δεν αντιδρά στην ιδέα να βάλει φόρεμα, σε αντίθεση με την Arya, ας πούμε). Πολύ, πολύ σπάνια στιγμή στο Game of Thrones. Δεν πιστεύω ότι την έγραψαν σκόπιμα από φεμινιστική σκοπιά αλλά είναι πολύ ωραίο να βλέπω τις γυναίκες να αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι που ορίζονται από μόνες τους, άσχετα από τους άντρες, στην αμερικανική τηλεόραση. Μπορεί να κάνω λάθος ή να είμαι πολύ αισιόδοξη ή αφελής στο πώς είδα αυτή τη σκηνή αλλά ε,  είπαμε, η Sansa είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες!

Γενικά η σειρά έχει ενδιαφέρον να εξετάζεται από φεμινιστική σκοπιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι φεμινιστική σειρά ή ότι έχει κάποιο φεμινιστικό μήνυμα ή φεμινιστικούς χαρακτήρες. Σε πάρα πολλά σημεία της ο σεξισμός είναι λίγο έως πολύ προφανής και η σειρά έχει πολλά προβλήματα στο πώς χειρίζεται τις γυναίκες, ανώνυμες και επώνυμες. Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι είναι εντυπωσιακή σειρά και πολύ ωραία ιστορία με συναρπαστικούς χαρακτήρες, γυναικείους και αντρικούς. Ας την απολαύσουμε γι’ αυτό που είναι, κι ας συζητάμε τα προβληματικά της σημεία πέρα απ’ αυτό.

*Καλά, προτιμώ να βλέπω παθιασμένο έρωτα παρά εντελώς ανόητες σκηνές με ανώνυμες πόρνες, τουλάχιστον ας ξέρουμε αυτούς που παίζουν στη σκηνή, αλλά αν είναι να βλέπουμε παθιασμένο έρωτα ας βλέπαμε και τον Jon Snow με την Ygritte. Γιατί την προσπέρασαν χοροπηδηχτά αυτή τη σκηνή, γιατίιι;

suzie

Posted in: Άρθρα