Το να Αποκαλούμε Ενήλικες Γυναίκες «Κορίτσια» Είναι Πολύ Σεξιστικό – Να 4 Λόγοι Γιατί

(Το παρόν κείμενο αποτελεί μετάφραση του Calling Grown Women ‘Girls’ Is Sexist As Hell – Here Are 4 Reasons Why)

Βρήκα την πρώτη μου φεμινιστική θέση για πρακτική άσκηση όταν ήμουν στο πρώτο έτος στο κολλέγιο. Και εκεί ήταν που έκανα ένα πολύ συχνό λάθος: γράφοντας για καταστάσεις που αφορούσαν ενήλικες γυναίκες, τις αποκαλούσα επανειλημμένα «κορίτσια».

Δεν πήρε πολύ χρόνο για να με ενημερώσουν ότι αυτό ήταν απαράδεκτο, ειδικά στο γραπτό λόγο και ειδικά στη σύνταξη ειδήσεων, το να αποκαλούμε ενήλικες ως «αγόρια» και «κορίτσια». Τώρα αυτό μοιάζει σαν να είναι κοινή λογική, αν και το να το κάνω πράξη μου είναι ακόμα δύσκολο.

Και αυτό επειδή το να λέω «κορίτσι(α)» μου βγαίνει φυσικά, όπως συμβαίνει σε πολλ@ς από εμάς. Αλλά όπως το να αποκαλούμε ομάδες ανθρώπων «παιδιά» (σημ. το αγγλικό “guys”) είναι μια διαδεδομένη και εντελώς κανονική πρακτική που ακούσια μειώνει την ύπαρξη των γυναικών, το ίδιο συμβαίνει όταν αποκαλούμε ομάδες ανθρώπων «κορίτσια».

Και όμως, αντίθετα από τη χρήση του “guys” ως γενικό όρο τρίτου προσώπου για ομάδες, η χρήση της λέξης «κορίτσια» όταν αναφερόμαστε σε γυναίκες πολύ σπάνια αναδεικνύεται ως σεξιστική. Στην πραγματικότητα, περνάει απαρατήρητη, ακόμα και από ανθρώπους που θα έπρεπε να «ξέρουν καλύτερα».

Ακόμα κι εγώ είμαι ακόμα ένοχη, αποκαλώ γυναίκες «κορίτσια». Ενώ ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να το κάνω, η λέξη ακόμα βρίσκει τρόπους να βγαίνει από το στόμα μου. Και το ακούω παντού στον περίγυρό μου.

@ άνθρωπ@, εμού συμπεριλαμβανομένης, βγαίνουν έξω με «τα κόριτσια», αναγνωρίζουν τις εαυτές τους και τις φίλες τους ως «κορίτσια», και μιλάνε γενικά για γυναικεία ζητήματα μιλώντας για τις ζωές «κοριτσιών», ακόμα κι όταν εννοούν «γυναίκες».

Σκεφτείτε τηλεοπτικές σειρές όπως: Girlfriends, New Girl, Gilmore Girls,  ακόμα και το Girls της Lena Dunham. Ή ταινίες όπως: Girl with the Dragon Tattoo, Girl, Interrupted και Dream Girls. Ακόμα και το βιβλίο Girlboss είναι ένοχο.

Κι αυτό γιατί το να αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια» είναι κοινή πρακτική και @ περισσότερ@ το αγνοούν όταν συμβαίνει, όταν το κάνουν @ ίδι@ ή όταν ακούν κάποι@ν άλλ@ να το κάνει.

Ουσιαστικά, το να αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια» είναι τόσο κοινό που @ άνθρωπ@ αισθάνονται άβολα να τις αποκαλούν «γυναίκες».
Άπειρα άρθρα εξιστορούν την πορεία ενός συγγραφέα για να αποφασίσει πότε κάποια δεν είναι κορίτσι, ή, αντίθετα, όχι ακόμα γυναίκα. Φεμινίστ@ς και μη-φεμινιστ@ς έχουν αποτυπώσει τις προσπάθειές τους για να ακυρώσουν εντελώς τη φράση και συχνά, στην πορεία, αναγνωρίζουν πόσο περίεργο είναι να αποκαλούν τα ενήλικα θηλυκά άτομα στη ζωή τους «γυναίκες».

Αλλά εδώ είναι το θέμα: Το να αποκαλείς μια γυναίκα «κορίτσι» δεν είναι οκ.

Όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια,» χρησιμοποιούμε τη δύναμη της γλώσσας για να τις καταστήσουμε μικρότερες. Αντιστεκόμαστε στην και αρνούμαστε την ωριμότητά τους, την ενηλικίωσή τους και την πραγματική τους δύναμη.

Όταν αποκαλείς μια γυναίκα «κορίτσι», λες στην πραγματικότητα πολλά πολύ σοβαρά πράγματα για την έμφυλη πολιτική και τις γυναικείες εμπειρίες.

Αυτό είναι ένα κάλεσμα για δράση. Πρέπει να αρχίσουμε στα αλήθεια να χρησιμοποιούμε τον όρο «γυναίκες», όταν αυτό είναι που εννοούμε. Γιατί όταν αναφερόμαστε στις γυναίκες ως «κορίτσια», κάνουμε τα εξής.

1. Όταν Αποκαλούμε τις Γυναίκες «Κορίτσια,» Τους Κάνουμε Infantilization (βρεφοποίηση)
Ο ορισμός του όρου «κορίτσι» είναι ένα άτομο ηλικίας κάτω των 18 ετών που αυτοπροσδιορίζεται ως θηλυκό.

Έτσι, ο όρος αναφέρεται σε παιδιά. Και το να τον χρησιμοποιούμε όταν μιλούμε για ενήλικες γυναίκες οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες είναι, κατά κάποιον τρόπο, ακόμα ανώριμες ή παιδαριώδεις.

Με αυτόν τον τρόπο, αποκαλώντας τις γυναίκες «κορίτσια» τους κάνουμε (πολύ ενεργά) βρεφοποίηση.

Η βρεφοποίηση των γυναικών είναι πολύ κοινή πρακτική, ειδικά στην Αμερικανική κουλτούρα.

Οι διαφημίσεις και άλλες μορφές των media απεικονίζουν τις γυναίκες ως παιδαριώδεις και ανώριμες. Άνθρωπ@ όλων των φύλων κοινωνικοποιούνται στο να βλέπουν τις γυναίκες ως αβοήθητες, παράλογες, αδύναμες, και με ανάγκη για προστασία, ενώ οι νομοθέτες θεωρούν ότι είναι οκ να λένε στις γυναίκες πώς να διαχειρίζονται τις ζωές τους και τι να κάνουν με τα σώματά τους. Φερόμαστε στις γυναίκες σαν να ήταν φτιαγμένες από γυαλί, λες και τα συναισθήματά τους τις καθιστούν ανίκανες να φερθούν λογικά σε στρεσογόνες καταστάσεις.
Φυσικά, η κοινή τάση που υποδεικνύει η κουλτούρα στο να αναφερόμαστε στις γυναίκες ως «κορίτσια» δεν είναι το μόνο παράδειγμα της βρεφοποίησης των γυναικών ή της εμμονής με τη νεανικότητά τους.

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου τα σώματα των γυναικών αντιμετωπίζονται ως ελκυστικά, επιθυμητά και άξια μόνο όταν ακολουθούν ένα ιδανικό πρότυπο ομορφιάς – το οποίο ορίζει η πατριαρχία. Αυτό το πρότυπο είναι αναμφισβήτητα σεξιστικό. Αλλά είναι και ρατσιστικό, ετεροκανονικό, ableist , cissexist, και ageist (σημ. προκατάληψη σε βάρος ατόμων με αναπηρία, τρανς ατόμων, και με βάση την ηλικία, αντίστοιχα).

Βλέπουμε τις γυναίκες όμορφες μόνο όταν είναι νέες – και υφίστανται τεράστια πίεση να δείχνουν και να φέρονται σαν νέες για όσο το δυνατόν περισσότερο.

Καθώς οι γυναίκες μεγαλώνουν, βλέπουν τις εαυτές τους λιγότερο στον κόσμο γύρω τους. Είναι λιγότερο πιθανό να συναντήσουν ιστορίες όπως τις δικές τους σε βιβλία, ταινίες, ή τηλεοπτικές σειρές. Οι διαφημίσεις σπάνια απευθύνονται σε αυτές, εκτός κι αν είναι για να προωθήσουν κάποιο αντιγηραντικό προϊόν. Και οι γυναίκες που βλέπουν ότι είναι της ηλικίας τους λαμβάνουν επαίνους για το ότι φαίνονται πιο νέες για την ηλικία τους.

Καθώς η κουλτούρα μας απαιτεί από τις γυναίκες να μένουν νέες για πάντα για να διατηρήσουν την κοινωνικά κατασκευασμένη σεξουαλική τους ελκυστικότητα (και επομένως, χρησιμότητα για την πατριαρχία), σεξουαλικοποιεί επίσης τις νεαρές γυναίκες και τα κορίτσια – αλλά και τις ενήλικες γυναίκες που δείχνουν να είναι κάτω από 18.

Η εταιρία American Apparel έχει αντιμετωπίσει κριτική ξανά και ξανά για τις διαφημίσεις της που σεξουαλικοποιούν είτε ενήλικες γυναίκες που μοιάζουν ανήλικες ή πράγματι ανήλικα κορίτσια.

Οι ενήλικες ηθοποιοί συστηματικά αναγκάζονται να παίξουν χαρακτήρες που είναι νεότερες από τις ίδιες (ακόμα και ανήλικες!), κάτι το οποίο οδηγεί σε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση των νέων γυναικών από τα media. Και ως αποτέλεσμα, τα πραγματικά κορίτσια – που είναι κάτω των 18 ετών και όχι ακόμα ενήλικες – αντιμετωπίζονται ως σεξουαλικά επιθυμητές και διαθέσιμες.

Και έτσι…

2. Όταν Αποκαλούμε τις Γυναίκες «Κορίτσια», Διαιωνίζουμε την Κουλτούρα Βιασμού

Το τελικό αποτέλεσμα όλης αυτής της βρεφοποίησης και σεξουαλικοποίησης;

Η εμμονή της κοινωνίας μας με τις γυναίκες να δείχνουν, να φέρονται, να είναι νέες έχει ενθαρρύνει μια κουλτούρα βιασμού που θυματοποιεί νέες γυναίκες και κορίτσια.

Να πώς μοιάζει αυτό:

Λέμε στις μεγαλύτερες γυναίκες ότι δεν είναι επιθυμητές, και @ διαφημιστ@ς τις ωθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρήσουν τη νεότητα και τη ζωντάνια τους. Εν τω μεταξύ, οι νεότερες γυναίκες και τα κορίτσια βομβαρδίζονται με μηνύματα που τους λένε ότι η αξία τους μετριέται μέσω της σεξουαλικότητάς τους.

Μία έρευνα από τον Αμερικανικό Σύλλογο Ψυχολογίας (APA) το 2010 βρήκε ότι οι νέες γυναίκες και τα κορίτσια αντιμετωπίζουν άκρατη σεξουαλικοποίηση στην κουλτούρα μας. Η έρευνα όρισε ότι η «σεξουαλικοποίηση» συμβαίνει όταν:

•   Η αξία ενός ατόμου έρχεται μόνο από τη σεξουαλική έφεση ή τη συμπεριφορά τ@, αποκλείοντας άλλα χαρακτηριστικά
•   Ένα άτομο συγκρίνεται με ένα πρότυπο που εξισώνει τη σωματική ελκυστικότητα (με περιορισμένη έννοια) με το είναι κανείς σέξυ
•   Ένα άτομο αντιμετωπίζει σεξουαλική αντικειμενοποίηση – δηλαδή, αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο για τη σεξουαλική χρήση από άλλ@ς, αντί να αντιμετωπίζεται ως άτομο με την ικανότητα για ανεξάρτητη δράση και λήψη αποφάσεων
•   Η σεξουαλικότητα επιβάλλεται ανάρμοστα σε ένα άτομο

Σας ακούγονται γνώριμα όλα αυτά;

Το ξέρω.

Γιατί αυτό είναι η κουλτούρα του βιασμού.

Και αυτή η ίδια κουλτούρα του βιασμού βρεφοποιεί τις ενήλικες γυναίκες (αλλά και τις νέες γυναίκες και τα κορίτσια) αρνούμενη να τους αναγνωρίσει σεξουαλική αυτενέργεια. Όσ@ έχουν επιζήσει από σεξουαλική κακοποίηση υφίστανται ερωτήσεις και αμφιβολίες, και συνήθως δεν τ@ς πιστεύουν. Αντιμετωπίζονται ως παράλογ@ και θεωρείται ότι δρουν με δόλιο και αναληθή τρόπο.

Όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια», ενδυναμώνουμε όλα αυτά.

Ενθαρρύνουμε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που λένε ότι οι ενήλικοι άντρες μπορούν να είναι σέξυ ακόμα κι όταν είναι πάνω από 60, ενώ οι γυναίκες θεωρούνται πιο ελκυστικές όταν είναι κοντά στα 18 («μόλις νόμιμο», τι λέτε;).

Διαιωνίζουμε μια νόρμα στην οποία το να είσαι «γυναίκα» σημαίνει ότι δεν είσαι πια ελκυστική και ξεκινάει ο αργός θάνατος της κοινωνικής σου αξίας.

Επαναδιεκδικόντας τη λέξη «γυναίκα», και χρησιμοποιόντας την για να αναφερόμαστε σε ενήλικες όπως θα έπρεπε, πολεμούμε ενάντια στη βρεφοποίηση των γυναικών. Και όταν το κάνουμε, ταυτόχρονα εμποδίζουμε την κουλτούρα βιασμού που σεξουαλικοποιεί τα πραγματικά κορίτσια.

3. Όταν Αποκαλούμε τις Γυναίκες «Κορίτσια», Τις Περιφρονούμε

Ενώ φαίνεται ότι υπάρχει ένα γενικότερο άβολο συναίσθημα με τον όρο «γυναίκες» ο κόσμος φαίνεται να μην έχει πρόβλημα όταν δεν σέβεται τις γυναίκες αποκαλώντας τις, ουσιαστικά, παιδιά.

Δεν φαίνεται να κατανοούμε ότι το «κορίτσι» είναι  υποκοριστικός όρος, ή να σκεφτόμαστε κριτικά για τους τρόπους με τους οποίους η αντίληψη των γυναικών ως «κορίτσια» δείχνει έλλειψη σεβασμού προς το μέρος τους.

Η κοινωνία μας απαξιώνει τακτικά τις γυναίκες, συχνά επειδή υπάρχει η αντίληψη ότι είναι ανώριμες, ανίκανες, ή γενικά λιγότερες από τους ενήλικες άντρες.

Αυτό συμβαίνει επειδή, κατά κύριο λόγο, η κουλτούρα μας βλέπει τις γυναίκες με το ίδιο τρόπο που βλέπει τα κορίτσια: αδύναμες, επιπόλαιες, εξαρτώμενες, ανόητες, παράλογες, παρορμητικές, και ασυγκράτητες.

Όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια», τις συγχέουμε με τους νεότερους εαυτούς τους, μόλις με τη χρήση μιας φράσης. Υποδεικνύουμε ότι είναι πιο πολύ παιδιά παρά ενήλικες.

Και αυτό είναι απίστευτα ασεβές, για να μην σχολιάσουμε πόσο τους αφαιρεί δύναμη.

Το να αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια» αποτελεί μέρος μιας σεξιστικής κουλτούρας που αρνείται να δει τις γυναίκες ως ολοκληρωμένα, ανεξάρτητα άτομα με έγκυρα συναισθήματα, σκέψεις και απόψεις.

Όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια», το κάνουμε πιο εύκολο για τα αφεντικά τους να απορρίψουν τις προτάσεις τους ή να τις προσπεράσουν όταν είναι ώρα να δώσουν προαγωγές για ηγετικές θέσεις. Όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια», ενθαρρύνουμε ένα ακαδημαϊκό σύστημα που βλέπει τις φιλοσοφικές και πνευματικές αναζητήσεις των γυναικών ως χωρίς νόημα. Όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια», το κάνουμε πιο εύκολο για τ@ς ανθρώπ@ς να υποθέσουν ότι τους λείπει δύναμη, ικανότητα, και επάρκεια.

Όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια», επικοινωνούμε ότι δεν βλέπουμε τεράστια διαφορά ανάμεσα στα μυαλά και τις συμπεριφορές των γυναικών και των κοριτσιών. Αντιθέτως, επιμένουμε ότι οι γυναίκες, όλων των ηλικιών, είναι παιδαριώδεις και ανώριμες.

Αυτό δεν το κάνουμε για τους άντρες.

Δεν αναφερόμαστε στους άντρες ως «αγόρια» σε τακτική βάση, κι αυτό επειδή βλέπουμε τους άντρες ως ενήλικες – ως ηγετικές προσωπικότητες στις ζωές τους αλλά και στις ζωές των άλλων, ως σοφούς, ως λογικούς.

Αυτό ενδυναμώνει τους άντρες να παίρνουν ρίσκα, να καινοτομούν, και να ακολουθούν το δικό τους δρόμο. Επίσης τους προσφέρει το αντρικό προνόμιο, που σημαίνει ότι θεωρείται ότι έχουν εξειδίκευση, δεξιότητες, και γνώση που δεν θα υποθέταμε ότι έχουν τα αγόρια, γιατί τα αγόρια είναι παιδιά.

Ως κουλτούρα, αρνούμαστε να οραματιστούμε την ίδια ανάπτυξη για τα κορίτσια που γίνονται γυναίκες.

Αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο προβληματικό να αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια» – εμποδίζει τις ικανότητες των γυναικών και δεν τις αφήνει να δουν τις εαυτές τους ως ηγέτιδες, στοχάστριες, που μπορούν να επιτύχουν πράγματα.

Οι γυναίκες ήδη κολυμπούν μέσα σε μια θάλασσα αντρικού προνομίου. Είναι περικυκλωμένες από και συχνά μέλη σε αντροκρατούμενους οργανισμούς σε μια αναμφισβήτητα αντροκρατούμενη κοινωνία.

Το να τις βλέπουμε ισότιμα με τους άντρες ομόλογούς τους – και να χρησιμοποιούμε αντίστοιχους όρους για να τους απευθυνόμαστε και να τις κατηγοριοποιούμε όπως τους άντρες – μπορεί να τις ενδυναμώσει να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις δυνατότητές τους και να ενθαρρύνουν τον κόσμο να τις λάβει στα σοβαρά υπόψη.

4. Όταν Αποκαλούμε τις Γυναίκες «Κορίτσια», Δεν Τις Λαμβάνουμε Σοβαρά Υπόψη

Δεν λαμβάνουμε τα παιδιά σοβαρά υπόψη.

Νοιαζόμαστε βαθιά για την προσωπική τους ανάπτυξη και ευημερία και ακούμε προσεκτικά όταν εκφράζουν τις ανάγκες τους –ή τουλάχιστον θα έπρεπε- αλλά δεν τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη.

Δεν τα εμπιστευόμαστε για να πάρουν σοβαρές αποφάσεις για οικονομικά θέματα ή για τον τρόπο ζωής – δεν τους εμπιστευόμαστε περίπλοκη και σημαντική εργασία – και δεν προσδοκούμε να είναι αυτάρκη και εντελώς υπεύθυνα.

Δεν αντιμετωπίζουμε τους άντρες με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα αγόρια – και δεν θα έπρεπε. Επειδή δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα ενήλικα άτομα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα παιδιά.

Αλλά συχνά, δεν παίρνουμε τις γυναίκες αρκετά στα σοβαρά για να κάνουμε το ίδιο και για αυτές. Συχνά, αντιμετωπίζουμε τις γυναίκες σαν παιδιά αγνοώντας τις φωνές, τις εμπειρίες και τις ιδέες τους εντελώς.

Για παράδειγμα, οι πολιτικές τους απαιτήσεις συχνά δεν εισακούονται, παρά το γεγονός ότι οι γυναίκες αποτελούν πλειοψηφία των ψηφοφόρων και ψηφίζουν συστηματικά στις εκλογές.

Οι γυναίκες έχουν αγωνιστεί σε πολιτικές μάχες για το δικαίωμα να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με τα σώματά τους, να διεκδικούν τις ίδιες ηγετικές θέσεις όπως και οι άντρες, και να βάλουν τέλος σε κάποιες από τις τραγικές συνθήκες στις δικές τους ζωές, όπως η βία και η θηλυκοποίηση της φτώχειας.

Αλλά οι νομοθέτες και η κοινή γνώμη κάλυπταν τις φωνές τους, επέμεναν ότι γνωρίζουν καλύτερα, και κάποιες φορές επέμεναν ακόμα ότι περιόριζαν τις επιλογές των γυναικών για το δικό τους καλό.

Επιπλέον, οι ιδέες και προτάσεις των γυναικών παραβλέπονται, χλευάζονται ή αποσιωπούνται – και καμιά φορά τους αφαιρείται ακόμα και η αναγνώριση για αυτές τις ιδέες και προτάσεις.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι γυναίκες βλέπουν τις συνεισφορές τους στην επιστήμη, τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία και την πολιτική να γίνονται αόρατες από άγνοια ή κραυγαλέα παραπληροφόρηση. Ουσιαστικά έχουν αποκοπεί και παραγκωνιστεί από ηγετικές θέσεις μέσω των οποίων θα μπορούσαν να φέρουν την αλλαγή. Έχουν δει τις ιδέες τους να απορρίπτονται, να χλευάζονται και να ληστεύονται από άντρες σε ηγετικές θέσεις.

Και οι δικές τους ανάγκες και εμπειρίες ανδρεξηγούνται (σημ. mansplained) στα μούτρα τους, απορρίπτονται ως υπερβολικές ή απλά δεν λαμβάνονται ποτέ υπόψη.

Όταν οι γυναίκες εξηγούν πώς αισθάνονται, υφίστανται gaslighting: @ άλλ@ άνθρωπ@ τους λένε ότι είναι «απλά στη φαντασία τους» ή ότι είναι «τρελές» (κάτι που είναι πολύ προβληματικό από μόνο του).

@ άνθρωπ@ προσπαθούν να δώσουν εξηγήσεις για τις πραγματικότητες των γυναικών και να αμφισβητήσουν την αίσθηση που έχουν για τις εαυτές τους. Οι γυναίκες που υψώνουν τις φωνές τους απαιτώντας να ζήσουν ελεύθερες από βία, προκατάληψη και κακοποίηση, αντιμετωπίζονται σαν να ζητούν «ειδική μεταχείριση». Και συχνά, οι γυναίκες που ισχυρίζονται ότι έχουν υποστεί βία, προκατάληψη και κακοποίηση, αντιμετωπίζουν αμφιβολίες για την αλήθεια των λεγόμενών τους.

Αυτά τα παραδείγματα μπορεί να φαίνονται ασύνδετα, αλλά η αλήθεια του ζητήματος είναι ότι αυτό το τεράστιο σύστημα που απαξιώνει διαρκώς τις γυναίκες (εεεμ, το λέμε «πατριαρχία») λειτουργεί τόσο με άμεσους όσο και πιο έμμεσους τρόπους.

Και όταν αποκαλούμε τις γυναίκες «κορίτσια», ενδυναμώνουμε την ίδια μηχανή που τους υπενθυμίζει διαρκώς ότι δεν τις λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη.

Και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν σημασία.

***

Επειδή η κοινωνία μας μειώνει τις γυναίκες και τη συμβολή τους, αυτές έχουν παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αόρατες στην ιστορία μας. Τις ακυρώνουμε, ή ξαναγράφουμε τις ιστορίες τους, ή λέμε τις ιστορίες τους, χωρίς ποτέ να πούμε τα ονόματά τους.

Και το κάνουμε αυτό για να τις μειώνουμε έτσι ώστε να καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο και να έχουν λιγότερη αναγνώριση. Το κάνουμε για να τις καταστήσουμε μικρότερες. Σαν να ήταν κορίτσια.

Αλλά οι γυναίκες αξίζουμε χώρο. Οι γυναίκες αξίζουμε την αναγνώριση. Οι γυναίκες αξίζουμε να συμβάλλουμε.

Οι γυναίκες αξίζουμε να γινόμαστε αντιληπτές ως ικανές, έξυπνες, ανεξάρτητες, ελεύθερα σκεπτόμενες, λογικές, αυτάρκεις, υπεύθυνες και ώριμες.

Οι γυναίκες αξίζουμε να αναγνωριζόμαστε για αυτό που είμαστε: Ενήλικες γυναίκες.

Και δεν θα δεχτούμε τίποτα λιγότερο.