Το προσωπικό είναι πολιτικό #2

Μεγάλωσα με οικογένεια προοδευτική, φεμινιστική, αριστερή. Από παιδί έμαθα να σκέφτομαι τις συνθήκες του άλλου, να είμαι δίκαιη, να νοιάζομαι για τις κοινωνικές αδικίες. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο υπέθεσα (λανθασμένα όπως φάνηκε αργότερα) πως τα βασικά ερωτήματα που έθεσε ο φεμινισμός της εποχής της μάνας μου είχαν απαντηθεί. Πως η ισότητα θεσμοθετήθηκε νομικά και άρα και κοινωνικά.

Στην εφηβεία υπήρξα ένα από αυτά τα κορίτσια που σκέφτονται πως ο φεμινισμός δεν έχει λόγο ύπαρξης μιας και ‘πλέον υπάρχει ισότητα’ ενώ ταυτόχρονα εσωτερίκευα κιλά μισογυνισμού.

Όσο μεγάλωνα, με κάθε χρόνο και τις όσες εμπειρίες έφερνε μαζί του, συνειδητοποιούσα ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως πίστευα. Με κάθε αρνητική εμπειρία η σκέψη μου ήταν «αν είναι δυνατόν να συμβεί το Χ, τότε μήπως συμβαίνει και το Ψ;». Όπως πάρα (μα πάρα) πολλές γυναίκες βίωσα τη βία σε όλες της σχεδόν τις μορφές. Κακοποίηση, παρενόχληση, διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον.

Κι ανάμεσα σ’ αυτά τα έντονα παραδείγματα βίωσα τον διαρκή λευκό θόρυβο του καθημερινού μισογυνισμού: τα διαρκή σεξιστικά αστειάκια στη δουλειά και σε κάθε κοινωνική περίσταση, τις μικροεκφράσεις της γλώσσας τις διαρκώς υποτιμητικές, τα εξυπναδίστικα σχολιάκια βουτηγμένα στα στερεότυπα, τους αγνώστους που σχολιάζουν στα ΜΜΜ ότι θα έπρεπε να χαμογελάω περισσότερο και να έχω μακριά μαλλιά (‘κορίτσι πράμα’), το μίσος για το μη-αποδεκτό σώμα, τον φόβο κ.ο.κ.

Κι όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να ενοχλούμαι όλο και περισσότερο. Κι άρχισα ν’ ακούω και να διαβάζω για τις εμπειρίες άλλων γυναικών που ήταν σχεδόν πανομοιότυπες με τις δικές μου. Κι άρχισα ν’ αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να πίστευα πως υπάρχει στην πραγματικότητα ισότητα όταν συμβαίνουν όλ’ αυτά. (Από τις πιο αποκαλυπτικές κουβέντες είναι εκείνες που κάνω με άντρες φίλους και γνωστούς. Η έκπληξη στα πρόσωπά τους όταν ακούν τα βιώματα γυναικών είναι ένδειξη του πόσο έχουμε παραιτηθεί στην ιδέα της κεκτημένης ισότητας.)Άρχισα να προσδιορίζομαι ως φεμινίστρια λοιπόν,όχι τόσο κινηματικά, όσο βιωματικά, μετά από μια αρκετά μεγάλη προσωπική διαδρομή. Και μέσα σ’ αυτήν στάθηκα τυχερή και γνώρισα ανθρώπους που με κάνουν και αισθάνομαι λιγότερο μόνη. Τώρα μου φαίνεται πια αδύνατον να μην σκέφτομαι φεμινιστικά. Αν αφαιρέσω αυτό το επίπεδο από τη ματιά μου πιστεύω πως η θέασή μου του κόσμου θα είναι πιο φτωχή.

Η γνώση ότι και μέσα από τα βιώματά μας (όχι δηλαδή πλέον μόνο αυστηρά ακαδημαϊκά ή κινηματικά) μπορούμε να παράξουμε σημαντική κριτική απέναντι στην τρέχουσα κυρίαρχη κουλτούρα, είναι απελευθερωτική.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό το σκέφτομαι και το γράφω στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Επειδή στον πυρήνα του έχει πολύ προσωπικές εμπειρίες και σκέψεις το αισθάνομαι ως πολύ προσωπικό. Όταν όμως έκατσα πραγματικά να το γράψω, δεν θέλησα να εκφράσω όλ’ αυτά που είχα στο μυαλό μου γιατί, ως γυναίκα στο ίντερνετ, έχω μάθει να μην μοιράζομαι προσωπικά πράγματα και να μην ανοίγω πολύ προσωπικά ζητήματα. Κατέληξα λοιπόν με τις παραπάνω παραγράφους που, ενώ δεν είναι ακριβώς αυτό που πραγματικά αισθάνομαι, είναι αρκετό ώστε να γίνω αντιληπτή.