Ιστορίες από τα σχολεία 1 – Μάγισσες και καθηγητές στη φορμόλη

Πήρα τις προάλλες την κόρη μου από το σχολείο. Ήταν νευριασμένη και στεναχωρημένη επειδή ο φιλόλογος που τους κάνει Νέα Ελληνικά και τον οποίο συμπαθά πολύ τους είπε πολλά και διάφορα προβληματικά. Κάνανε ένα απόσπασμα από την “Μαντάμ Σουσού” και τους είπε τα ακόλουθα:

“Η μαντάμ Σουσού θα έπρεπε να ήταν κλεισμένη σε ψυχιατρείο, γιατί ήταν τρελλή.” Μάλιστα, τους είπε πως “υπάρχει ένα όριο μέσα στο οποίο είμαστε οι λογικοί. Κάποιοι ξεπερνούν λίγο αυτό το όριο, αλλά επανέρχονται σύντομα σε αυτό. Κάποιοι άλλοι όμως, όπως η μαντάμ Σουσού, το όριο αυτό το ξεπερνούν περισσότερο από το επιτρεπόμενο και αυτοί πρέπει να κλείνονται για πάντα στα ψυχιατρεία”.

“Όλες οι γυναίκες είναι μουρμούρες και λουσούδες και για αυτό υποφέρουν οι άντρες τους. Η αλήθεια είναι ότι σε κάθε σπίτι κουμάντο κάνει η γυναίκα. Οι άντρες αφήνονται να νομίζουν πως είναι οι αρχηγοί, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Οι γυναίκες τους τρώνε τα λεφτά και τους κάνουν ό,τι θέλουν. Κι εγώ νόμιζα πως έκανα κουμάντο στο σπίτι μου, αλλά πριν 3 χρόνια συνειδητοποίησα πως η γυναίκα μου είναι αυτή που αποφασίζει για τα πάντα και εγώ νομίζω πως αποφασίζω εγώ. Εγώ όμως δουλεύω όλη μέρα κι εκείνη ξοδεύει τα λεφτά μου. Αυτό είναι καλό να το ξέρουμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και κάτι για να το αλλάξουμε. Το διαζύγιο δεν είναι σωστό πράγμα.”

“Οι γυναίκες δεν συγχωρούν το να πάει ο άντρας τους με άλλη γυναίκα, αλλά τον συγχωρούν αν πάει με άλλον άντρα. Αλήθεια σας λέω, άκουσα μια φορά την πεθερά μου να το λέει αυτό.”

“Πολλές φορές οι γυναίκες είναι φάουσες [φάουσα= κακιά και δύστροπη γυναίκα/ κάποια αρρώστια] επειδή τους λείπει το σεξ. Για παράδειγμα, η πεθερά μου, η οποία είναι φάουσα. Με τον πεθερό μου κοιμούνται σε ξεχωριστά δωμάτια εδώ και 15 χρόνια και για αυτό είναι φάουσα. Όταν δεν έχεις κάνει σεξ για 15 χρόνια, τότε σίγουρα δεν είσαι καλά.”

“Όλοι οι άνθρωποι παντρεύονται και κάνουν οικογένεια γιατί αυτό είναι το σωστό. Εκείνες που κάνουν παιδιά χωρίς να παντρευτούν κάνουν μεγάλο λάθος και είναι εγωίστριες. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω αυτό. Γιατί δηλαδή εκείνες δεν παντρέυονται? Είναι πιο έξυπνες από τους υπόλοιπους, από εμάς? Κι εγώ μπορεί να ήθελα να κάνω άλλα, αλλά παντρέυτηκα για να κάνω παιδιά. Αυτό είναι το σωστό.”

Την κόρη μου την ενόχλησαν όλα και για αυτό μου τα είπε, αλλά περισσότερο το τελευταίο, αφού ούτε κι εγώ έχω παντρευτεί ποτέ. Δεν είπε κάτι όμως, γιατί ένιωσε πως δεν την έπαιρνε να αντιμιλήσει στον καθηγητή της. Της είπα πως προφανώς εκτός από μισογύνης πρέπει να είναι και πολύ δυστυχισμένος στον γάμο του και προβάλλει τη μιζέρια του στ@ άλλ@.

Παράλληλα, θυμήθηκα πως όταν ήταν πρώτη δημοτικού, η κόρη μου ήρθε μια μέρα σπίτι με ένα φυλλάδιο που τους έβαλε η δασκάλα για να σημειώσουν τις εικόνες που δείχνουν δραστηριότητες που κάνουν με την οικογένειά τους. Δεν είχε σημειώσει καμιά. “Γιατί, αγάπη μου? Δεν πάμε εμείς στο πάρκο? Δεν πάμε ψώνια? Δεν τρώμε μαζί?” “Ναι, αλλά δεν είμαστε έτσι” μου απάντησε. Σε όλες τις εικόνες, οικογένεια ήταν μια μαμά, ένας μπαμπάς, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Και σε κάποιες ήταν και ο παππούς και η γιαγιά. Της είπα πως οικογένεια δεν είναι μόνο ένα μοντέλο. Το ήξερε ήδη. Το πρόβλημα ήταν που η δική της οικογένεια δεν εκπροσωπείται ποτέ σε τίποτα στο σχολείο. Τις επόμενες μέρες είχαμε οι γονείς συνάντηση με τη δασκάλα της τάξης. Η δασκάλα τόνιζε πως στην πρώτη τάξη σημαντική είναι περισσότερο η συναισθηματική ισορροπία και ανάπτυξη των παιδιών παρά οι γνώσεις και πως σε αυτό έπρεπε να εστιάζουμε οι γονείς. Της είπα λοιπόν κι εγώ πως συμφωνώ, αλλά όταν το σχολείο δεν λαμβάνει υπόψη του πως τα παιδιά δεν προέρχονται από ένα καλούπι και τους δίνουν πχ αυτό το φυλλάδιο, τότε είναι δύσκολο για τ@ γονείς να εξασφαλίσουμε τη συναισθηματική τους ισορροπία. Της εξήγησα πως ένιωσε η κόρη μου και πως είναι σημαντικό να λαμβάνουν υπόψη τους πως τα παιδιά μπορεί να ζουν σε μια μονογονεϊκή οικογένεια ή σε μια οικογένεια που δεν αποτελείται από μια μαμά, έναν μπαμπά και δυο παιδάκια, αφού υπάρχουν πολλά είδη οικογένειας και όχι μόνο η πυρηνική. Εκείνη την ώρα είχε μπει στην αίθουσα και η διευθύντρια που αν και συντηρητική,  είπε πως θα προσέχουν στο εξής περισσότερο αυτά τα θέματα. Σηκώθηκε τότε μια μαμά, η οποία είναι επίσης δασκάλα, και έβαλε τις φωνές πως “δεν θα έπρεπε το σχολείο να απολογείται, ούτε να αλλάξει, γιατί, ναι, υπάρχουν κι άλλων ειδών οικογένειες, αλλά δεν είναι φυσιολογικές και τα παιδιά μας θα πρέπει να έχουν ως πρότυπα φυσιολογικές οικογένειες”. Ακολούθησε βέβαια έντονη συζήτηση. Την επόμενη μέρα, η κόρη μου, η οποία δεν γνώριζε τι έγινε, μου είπε πως μια συμμαθήτριά της (κόρη της συγκεκριμένης μαμάς) της είπε πως δεν μπορούν να κάνουν πια παρέα. Από τότε, στοχοποιήθηκε και από τη δασκάλα και από τ@ άλλ@ γονείς. Μέχρι το τέλος του δημοτικού, όλ@ οι γονείς των παιδιών της τάξης κανόνιζαν κοινές εκδρομές και οι μόνες που δεν ήταν καλεσμένες ήμασταν εμείς. Σίγουρα όχι εξαιτίας αυτού του περιστατικού μόνο, βέβαια.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε όλα αυτά τα πολύ πολύ προβληματικά που γίνονται στο σχολείο. Τα συζητώ με την κόρη μου και της λέω τι πιστεύω (που συνήθως ήδη ξέρει τι πιστεύω δηλαδή), αλλά δεν ξέρω πως να αντιδράσω προς στο σχολείο.  Από τη μια θέλω να τ@ καταγγείλω. Ή έστω να πάω να τ@ βρω να μιλήσουμε. Από την άλλη, η κόρη μου μου το έχει απαγορεύσει, γιατί νιώθει πως στοχοποιείται όταν μιλάω για αυτά στο σχολείο της. Και έχει δίκιο. Οπότε σέβομαι την απόφασή της και βράζω στο ζουμί μου.

Βράζω στο ζουμί μου που η κόρη μου πάει σχολείο και πρέπει να ανέχεται να της λένε πως η οικογένειά της (όταν δεν είναι αόρατη) δεν είναι “φυσιολογική” και είναι “λάθος.” Πως η μαμά της είναι εγωίστρια γιατί αποφάσισε πως δεν ήθελε να κλειστεί σε έναν δυστυχισμένο γάμο επειδή θα έκανε παιδί (έλα να ανταλλάξουμε ζωές, κύριε καθηγητά, για μια μέρα και μετά να μου πεις πόσο εγωίστρια είμαι). Ότι οι γυναίκες είμαστε πουλυέξοδες, μουρμούρες, λουσούδες, φάουσες, ύπουλες, χειριστικές, παράσιτα αλλά και “αναγκαία κακά” προκειμένου οι άντρες να αποκτούν οικογένειες και να διαιωνίζεται το ανθρώπινο είδος. Ότι δηλαδή είμαστε χρήσιμες ως αναπαραγωγικές μηχανές. Και ότι η κακία μας είναι ευτυχώς θεραπεύσιμη μέσω του (εννοείται του ετεροκανονικού, φαντάζομαι και ιεραποστολικού μόνο) σεξ. Βράζω στο ζουμί μου που η κόρη μου πάει σχολείο και πρέπει να μαθαίνει για τη σεξουαλική ζωή που (ο καθηγητής της νομίζει πως) η πεθερά του δεν έχει (για μένα αυτό αγγίζει? τα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης). Που πρέπει να ακούει το μονολογικό παραλήρημα ενός μισογύνη που ζει σε ένα δυστυχισμένο γάμο, τον οποίο δεν τερματίζει (και στον οποίο κατά πάσα πιθανότητα ο μόνος λόγος που εξ αρχής μπήκε είναι) λόγω των συντηρητικών του απόψεων περί οικογένειας. Που πρέπει να ακούει πως ο απόλυτος σκοπός της ζωής κάθε ανθρώπου είναι ο γάμος και η οικογένεια. Που πρέπει να ακούει πως οι άνθρωπ@ χωριζόμαστε σε “λογικούς” και άρα “φυσιολογικούς” και “τρελλούς” και πως οι “τρελλοί” πρέπει να κλείνονται για πάντα σε ψυχιατρεία για να μην διαταράσσουν την ομαλότητα της φυσιολογικής ζωής των υπολοίπων. Κατά τον ίδιο τρόπο που τη διαταράσσουμε και όσ@ δεν είμαστε “κανονικ@” γενικότερα, όπως πχ όσες αποκτήσαμε παιδιά και – άκουσον άκουσον – δεν παντρευτήκαμε. Και που όλα αυτά της τα λέει ένας καθηγητής που συμπαθά, ένας καθηγητής που υποτίθεται πως είναι χαλαρός και αστείος και όχι κάποιος που είναι φανερά συντηρητικός και αντιπαθητικός. Βράζω στο ζουμί μου που η κόρη μου πάει σχολείο, τα ακούει όλα αυτά και άλλα πολλά, έρχεται σπίτι αναστατωμένη κι εγώ δεν μπορώ να πάω στο σχολείο και να τ@ πω τι νομίζω για όλα αυτά.

Η κόρη μου όμως ίσως είναι πιο έξυπνη από μένα. Δεν αντιδρά εκείνη την ώρα, γιατί ξέρει πως δεν την παίρνει, αφού ιεραρχικά βρίσκεται σε μειονεκτική θέση απέναντι στ@ καθηγητ@ της. Μου είπε όμως προχθες πως ο ίδιος καθηγητής τους καυχήθηκε πως “για δύο πράγματα είμαι περήφανος στη ζωή του. Για το ότι έκανα παιδιά και για το ότι έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία από οποιονδήποτε.” Και τ@ προκάλεσε να του πουν όποιο βιβλίο θέλουν, βέβαιος πως θα το έχει διαβάσει. Την επομένη πάει η κόρη μου και του λέει “είναι ένα βιβλίο που διάβαζε η μαμά μου αυτές τις μέρες και νομίζω δεν θα το ξέρετε καν.” Τη ρώτησε ποιο βιβλίο. Του είπε το “Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα” και τον προκάλεσε να το διαβάσει. Εκείνος της είπε να του το δανείσουμε για να το διαβάσει. Της είπα πως με τις ιδέες που έχει ο καθηγητής, καλύτερα να μην του το πάρει, αλλά η μικρή μάγισσα φαίνεται να είναι αποφασισμένη…