Άρθρο γνώμης: Δεν μπορείς ν’αντέξεις την αλήθεια για τα τρανς άτομα

 

«Οι μόνες αλήθειες που παρεισφρέουν στα μέσα ενημέρωσης είναι αυτές που εξ αρχης ήθελε να δει και να ακούσει ο κόσμος», λέει η Brynn Tannehill, συνήγορος και υπέρμαχος των τρανς δικαιωμάτων. Ακολουθεί το άρθρο γνώμης της μεταφρασμένο. Μπορείτε να διαβάσετε το αρχικό άρθρο εδώ. ________________________________________________________________________________

---

 

 

Όταν η Jenner πρόσφατα  αποκάλυψε ότι είναι τρανς σε μια συνέντευξη με την Diane Sawyer, πυροδότησε τα μέσα ενημέρωσης προς την ευαισθητοποίηση των τρανς ατόμων όπως δεν είχε ξαναγίνει – ακόμη περισσότερο κι από το εξώφυλλο της Laverne Cox στο Time. Επίσης η ποιότητα της κάλυψης του γεγονότος ξεπέρασε κατά πολύ και τις υπερβολικά χαμηλές μου προσδοκίες. Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο όμως, ήταν ότι παρά τη μεγάλη κάλυψη και το πόσο συμπαθητική, ανοιχτή, και προσιτή φάνηκε η Jenner, συνειδητοποίησα ότι οι αυθεντικές μας ιστορίες ακόμα δεν εξιστορούνται.

Μόλις μια βδομάδα μετά από τις απαντήσεις της Jenner στις εύστοχες ερωτήσεις  της Sawyer στο ABC News Special, η μηχανη των μέσων μαζικής ενημέρωσης των Kardashian (που είναι μακρυνοί συγγενείς της Jenner) άρπαξε την ιστορία της ολυμπιονίκη. Το NBC χωρίς να πάρει ανάσα έβγαλε κλιπάκι  που έδειχνε τη Jenner να δένεται με τη θετή της κόρη Kim Kardashian με αφορμή τα βερνίκια νυχιών, ως teaser για ένα ειδικό διμερές επεισόδιο του E!  Keeping Up With the Kardashians, με τον υπότιτλο «Σχετικά με τ@ Bruce»

Μια μέρα μετά την προβολή της συνέντευξης της Jenner  όπου αποκαλύπτει την ταυτότητά της, , ένα πρόσωπο από το παρελθόν μου στο Οχάιο αποτύπωσε τέλεια τους τρόπους με τους οποίους η ευρύτερη κοινωνία δεν ενδιαφέρεται να ακούσει τις αυθεντικές ιστορίες που αφορούν το να είσαι τρανς- εκτός κι αν περιλαμβάνουν στερεοτυπικες εικόνες οικογενειών που κλαίνε, ψώνια για φορέματα, και ναι, την ανταλλαγή τιπς για νύχια και μακιγιάζ.

«Θέλαμε να ακούσουμε τα πράγματα που ακούσαμε χθες το βράδυ σε εκείνη την εκπομπή» μου ειπε το άτομο που με είχε κλεισει για μια ομιλία στο πανεπιστήμιο του Wittenberg το Μάρτιο σχετικά με την αποκάλυψη και κατάργηση των  αντι-τρανς μύθων. «Όπως ας πούμε πώς ειναι όλο αυτό και πώς είναι ο προσωπικός αγώνας. Εγώ ακόμα δεν πείστηκα ότι ήθελες να ανοιχτείς»

Εν ολίγοις, οι άνθρωποι θέλουν αυτό που περιμένουν, συμπεριλαμβανομένων των στερεοτύπων  για τ@ς τρανς. Θέλουν τις κλισέ και τις δακρύβρεχτες ιστορίες. Θέλουν τα τρανς άτομα να εκθέτουν  τις πιο προσωπικές λεπτομέρειες για τη ζωή τους και καλά για την «εκπαίδευση» των υπολοίπων. Θέλουν όλα τα πράγματα για τα οποία τα τρανς άτομα είναι τόσο μα τόσο συνηθισμένα να μιλάνε στα ΜΜΕ, που έχουμε δημιουργήσει ένα drinking game που το λέμε «ντοκιμαντέρ για τρανς», όπου κατεβάζεις ένα σφηνάκι κάθε φορά που μια συνέντευξη διαθέτει πλάνα μιας τρανς γυναίκας να βάφει επιδεικτικά το πρόσωπό της με μακιγιάζ , να βάζει καλσον, να φοράει ψηλά τακούνια, ή να μιλάει άβολα για το περίφημο δίπτυχο του «πριν» και του «μετά».

«Τα μέσα ενημέρωσης είναι επιχείρηση, και ακριβώς όπως και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις, το θεμα είναι να βγαζουν χρήματα». Η Allyson Robinson σωστά εξήγησε σε πρόσφατo άρθρο γνώμης (op-ed) γιατί τα κανάλια δίνουν στο cis [μη-τρανς] κοινό αυτό που θέλει στις τρανς ιστορίες. «Πρέπει να δείχνει εικόνες μιας τρανς γυναίκας να βάζει μάσκαρα ή να κάνει μπουγάδα φορώντας φούστα και τακούνια ή θεαματικά «πριν και μετά» πλάνα, επειδή η επιθυμία της κοινωνίας να αντιμετωπίζει αυτά τα πράγματα με μοχθηρό βλέμμα είναι αυτό που φέρνει τα μάτια στην οθόνη.»

Είδα για πρώτη φορά αυτό το φαινόμενο πριν από αρκετά χρόνια, όταν μου ζητήθηκε να σχολιάσω το προσχέδιο ενός ντοκιμαντέρ για τρανς. Ήταν γενικά καλό, αλλά περιστασιακά έπεφτε θύμα των μοτίβων της απεικονισης δραστηριοτήτων μιας υπερβολικά στερεοτυπικής θηλυκότητας. Ζήτησα από τους παραγωγούς, αν μπορούσαν να αφαιρέσουν αυτά τα πεταχτά πλάνα με τα κραγιόν και τα σκουλαρίκια, και αναπήδησαν με φρίκη. «Ε όχι, δεν μπορούμε να τα βγάλουμε αυτα» αναφώνησαν. «Είναι το μέρος που οι άρεσε περισσότερο στις ομάδες εστίασης!»

Πράγμα που με οδηγεί σε αυτό που είπα στην αρχή: Ακόμα δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια. Δεν μπορούμε να πούμε τις ιστορίες μας. Οι μόνες αλήθειες που παρεισφρέουν στα μέσα ενημέρωσης είναι αυτές που εξ αρχης ήθελε να δει και να ακούσει ο κόσμος. Θέλουν επιβεβαίωση ότι οι υποψίες τους είναι σωστές.

Όταν σκόπιμα έδωσα μια παρουσίαση πανεπιστημιακού επιπέδου στο Wittenberg το Μάρτιο, μια παρουσίαση γεμάτη αναφορές, ιστορίες, και πληροφορίες, οι άνθρωποι έβλεπαν την πραγματική εαυτή μου. Είμαι ερευνήτρια, που γράφει και κάνει έρευνα, μελετάει και δημοσιεύει, παρουσιάζει και δίνει διαλέξεις – μερικές φορές ακόμη και πάνω σε transgender ζητήματα. Τους έδωσα την έξυπνη, προετοιμασμένη επαγγελματία γυναίκα που πιστεύω ότι είμαι.

Το κοινό δε θέλει αυτο: Ψάχνουν για ένα ερείπιο που θα βγάλει τα εσώψυχά του πάνω στη σκηνή. Θέλουν να βλέπουν το Hoarders για τον ίδιο λόγο: για να αισθάνονται καλύτερα με τον εαυτό τους. Δεν έχει σημασία ότι το υλικό είχε ερευνηθεί και παρουσιαστεί επισταμένως. Είναι σαν να κάλεσαν το Stephen Hawking να μιλήσει, και μετά να ενοχληθηκαν που μίλησε για φυσική αντί για το πόσο χάλια είναι η ασθένεια Lou Gehrig.

 

Κόμικ του Elias Ericson

Υπάρχουν σαφώς δυο μέτρα και δυο σταθμά εδώ. Υπάρχει συνήθως η προσδοκία από τα τρανς άτομα να απογυμνώνουν τις ψυχές τους με τρόπους που για άλλους δεν υπάρχει ανάλογη προσδοκία. Μπορεί να είμαι δημόσια συνήγορος, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που θα μοιραστώ μόνο με τ@ γιατρό μου, τ@ ψυχοθεραπευτ@, ή τ@ συντροφο μου. Και μάλιστα, τα πράγματα που δε θέλω να μοιραστώ με το κοινό είναι τα ίδια πραγματα που πιστεύω πως οι cis άνθρωποι επίσης δε θέλουν να μοιράζονται με κανέναν, εκτός από τ@ς γιατρούς ή τ@ς συντρόφους τους.

Αυτή η επιθυμία για κάποιο ελάχιστο επίπεδο προστασίας της ιδιωτικής ζωής και της αξιοπρέπειας δεν είναι αποκλειστικά θέμα των τρανς ατόμων. Είναι των ανθρώπων γενικά

Αλλά εδώ είναι η ειρωνεία: Όταν λέμε πράγματι την αλήθεια, και δεν είναι αυτή που θες ν’ακούσεις, τότε οι άνθρωποι θυμώνουν πραγματικά.

Δε θες ν’ακούσεις πώς η ανοχή που την πέρασες για αποδοχή είναι μια ολέθρια κόλαση από μόνη της. Θυμώνεις απίστευτα πολύ όταν σου λένε ότι ότι οι προσπάθειές σου για προσέγγιση της τρανς κοινότητας αποτυγχάνουν, ακόμα και όταν αυτή η αποτυχία αναδεικνύεται απότη βίαιη αυτοκτονία ενός 17χρονου κοριτσιού.

Δε θες να ξέρεις για το κόστος και τους συμβιβασμούς που απαιτούνται για να πετύχει ένας πρόσφατος γάμος μικτών προσανατολισμών. Αυτό συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερη αποδοχή από ό, τι θα θέλατε για να είστε άνετοι, γιατί οι λύσεις που βρίσκουν κάποιοι τρανς άνθρωποι και οι σύζυγοί τους προκειμένου να επιβιώσουν σε αυτό το ανεξερεύνητο κομμάτι μιας ολόκληρης οικογένειας σε μεταβατικό στάδιο, μπλέκεται με τις απόψεις σας σχετικά με τα ίσα δικαιώματα στο γάμο. Στο κάτω κάτω, τα επιχειρήματα υπέρ της ισότητας στο Ανώτατο Δικαστήριο τον περασμένο μήνα έκαναν ακροβασίες προκειμένου να αποφύγουν τη σύνδεση του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου με έστω και την παραμικρή υποψία μη-μονογαμίας.

Πάλι καλά που υπάρχει η Janet Mock και η Laverne Cox, γιατί χωρίς αυτές αμφιβάλλω αν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα έδιναν καν βήμα σε μη-λευκές τρανς γυναίκες να πουν τις ιστορίες τους. Δε θεωρώ ότι αυτό ισχύει, λόγω εσκεμμένου δόλου ή ολοφάνερου ρατσισμού, αλλά απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχει προοπτική για χρηματικό κέρδος. Δε χρειάζεται καν να πάμε μακριά. Σκεφτείτε συγκριτικά το ντόρο που έκανε η αποκάλυψη της Τζενερ σε σχέση με την περιοδεία σε διάφορα εξώφυλλα που έκανε η Cox το καλοκαίρι που μας πέρασε. Για ποιο από τα δύο ακούσατε περισσότερα;

Επίσης οι ιστορίες και η ευαισθητοποίηση για τους τρανς άντρες, σίγουρα δεν υπάρχουν ούτε αυτές. Αν υπήρχαν, θα βλέπαμε στοιχεία αντι-ΛΟΑΤ, όπως πχ το Συμβούλιο Οικογενειακής  Έρευνας να προκαλεί γενικό εκνευρισμό μιλώντας για τους κινδύνους στους οποίους εκθέτουν τον πληθυσμο οι ίδιοι οι τρανς αντρες. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, τα θέματα συζήτησης αυτού του συμβουλίου και των τρανσφοβικών συγχρόνων του όπως το Ινστιτούτο Ειρηνικής Δικαιοσύνης, αποτυγχάνουν και σπαρταράνε σαν το ψάρι στον πάτο της βάρκας όταν έρχονται αντιμέτωπα με την πραγματικότητα των τρανς ανδρών. Πουθενά δεν ξεγυμνώνεται καλύτερα ο παραλογισμός των τρανσφοβικών επιχειρημάτων, από ό, τι στη Μινεσότα, στην εκστρατεία για τις σέλφι στην τουαλέτα ενός τρανς άνδρα, του Michael Hughes που αποκαλύπτει τα καταχθόνια σχέδια  των τρανς ανθρώπων σε δημόσιες τουαλέτες: #WeJustNeedtoPee (θέλουμε απλα να κατουρήσουμε).

Θές την αλήθεια; Το κοινό δε θέλει να δει ή να ακούσει το σύνολο της ζωής και των εμπειριών των τρανς. Θέλουν τις ίδιες ιστορίες, πλαισιωμένες με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια είδη ανθρώπων, επαναλαμβανόμενα μέχρι ναυτίας. Ο αγώνας της κοινωνίας δεν είναι για να νιώσει ο κόσμος άνετα με τα τρανς άτομα. Είναι για να νιώσει άνετα με ένα πολύ συγκεκριμένο είδος αφήγησης και πλαισίωσης.

Έτσι, όταν έρχεται αντιμέτωπο με αφηγήσεις και πλαισιώσεις που διαλύει αυτά τα στερεότυπα, το κοινό εκνευρίζεται – και μας δίνει εντολή να πούμε τις ιστορίες μας με έναν τρόπο που επιβεβαιώνει προκαταλήψεις και στηρίζει τα προϋπάρχοντα πρότυπα.

Θες την αλήθεια;

Δεν μπορείς ν’αντέξεις την αλήθεια!