Η φωτιά στο εργοστάσιο στις Φιλιππίνες ήταν ένα σχεδιασμένο μακελειό εργαζομένων γυναικών

(το κείμενο είναι μετάφραση στα ελληνικά από εδώ)

Μια νέα συλλογή από φαντάσματα στοιχειώνει τη γη σήμερα: 72 εργάτριες σκοτώθηκαν χθες σε μια πυρκαγιά σε εργοστάσιο παντόφλων στην περιοχή Valenzuela της Manila. Δεν υπήρξε κανένα ατύχημα. Αυτή η φωτιά και αυτές οι εργάτριες που κάηκαν μέχρι θανάτου αποτελούν μέρος της βάρβαρης αρχιτεκτονικής της βιομηχανικής παραγωγής. Κάθε σχετική έκθεση συγκαλύπτει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει και οι εργάτριες, απανθρακωμένες πέρα από αναγνώριση, δεν περιμένουν τίποτα τώρα πια.

Η φωτιά «ξεκίνησε» όταν σπινθήρες προκάλεσαν μια έκρηξη. Η σφαγή των αθώων άρχισε πολύ πριν από τη σπίθα όμως. Τα παράθυρα ήταν καλυμένα, σφιχτοσφραγισμένα, με μεταλλικά κιγκλιδώματα. Ακόμη και τώρα, ο τοπικός δήμαρχος δεν είναι σίγουρος αν το κτίριο είχε οποιεσδήποτε εξόδους κινδύνου.

«O Dionesio Candido, του οποίου η κόρη, η εγγονή, η κουνιάδα και η ανιψιά ήταν μεταξύ των αγνοουμένων, είπε ότι σιδερένια κάγκελα ενισχυμένα με περίφραξη που θα μπορούσαν να αποτρέψουν ακόμα και τις γάτες από το να διαφύγουν κάλυπταν τα παράθυρα στον δεύτερο όροφο».

Αυτές οι εργάτριες – κόρες, εγγονές, κουνιάδες, ανιψιές – θεωρήθηκαν λιγότερο πολύτιμες από γάτες και πολύ λιγότερο πολύτιμες από τα χημικά προϊόντα, τα μηχανήματα και τις παντόφλες στο κτίριο.

Τίποτα από αυτά δεν είναι νέο. Το κράτος μπορεί να «διερευνήσει άμεσα«, αν θέλει, και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις μπορούν να διαμαρτυρηθούν για «τις συνθήκες εργασίας«, αλλά τα εργοστάσια και τα εργοστάσια-κάτεργα (‘sweatshops’) αυξάνονται, οι μπάρες και τα πλέγματα καλύπτουν τα παράθυρα και οι πόρτες είναι κλειδωμένες από έξω, τα εύφλεκτα υλικά είναι δίπλα στις συσκευές συγκόλλησης, και κανείς/καμιά δεν κάνει τίποτα … μέχρι να η φωτιά να ξεσπάσει.

Από το εργοστάσιο Shirtwaist Triangle Factory το 1911 στην Νέα Υόρκη, στο εργοστάσιο παιχνιδιών Kader το 1993 στην Μπανγκόκ, στο εργοστάσιο χειροτεχνίας Zhili το 1993 στην Σιενζέ, στο εργοστάσιο Tazreen Fashions το 2012 στην Ντάκα και τώρα στην εταιρεία παραγωγής Kentex το 2015 στην Μανίλα, η αρχιτεκτονική είναι η ίδια, όπως είναι και ο καπνός, η δυσωδία, η εκμετάλλευση, οι εργάτ@ και τα αφεντικά. Το εργοστάσιο δεν ήταν ένα εργοστάσιο, ήταν ένα σφαγείο. Όταν οι φλόγες ξέσπασαν και τα σώματα των γυναικών εργατριών διαλύθηκαν, δεν υπήρξε κανένα ατύχημα. Υπήρξε μια αδιάκριτη και βάναυση σφαγή ανθρώπων, ένα μακελειό, και αυτό ήταν πάντα μέρος του σχεδίου.

http://www.womeninandbeyond.org/?p=18682