Ας μη γελιόμαστε, ο πόλεμος που έχει εξαπολυθεί ενάντια στην Ελένη Φουρέιρα δεν είναι άσχετος με τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό, ούτε ακόμα και με την ταξικότητα. Ακόμα και όταν χρησιμοποιείται η ποιότητα ως όχημα. Όλα αυτά στηρίζονται σε κατασκευασμένες διχοτομήσεις, έτσι κι αλλιώς. Ο πόλεμος ενάντια στο πρόσωπό της είναι ο πόλεμος ενάντια σε μια φτωχιά, μετανάστρια γυναίκα, η οποία όχι μόνο επιβιώνει σε αυτήν την κοινωνία, αλλά χρησιμοποιά τα χαρακτηριστικά για τα οποία η κοινωνία την έχει καταπιέσει προκειμένου να ακουστεί η φωνή της, μετατρέποντάς τα στη δύναμή της. Και ακούγεται. Έτσι κι αλλιώς, οι διχοτομίες μεταξύ ποιότητας και ποπ κουλτούρας, καθώς και μεταξύ αισθητικής και κιτς, δεν είναι καθόλου άσχετες με τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ταξικότητα. Είτε αυτ@ που τις εκφράζουν το συνειδητοποιούν είτε όχι.
8 Σεπτεμβρίου, 2015 από hecatelilith
Οι φωτογραφίες πεθαμένων μωρών ή ενηλίκων, κακοποιημένων ανθρώπων ή ζώων συμβάλουν όντως στην ευαισθητοποίησή μας, ή μήπως τελικά συντείνουν στην αναισθητοποίησή μας? Συνηθίζουμε τη βία τόσο πολύ που την βλέπουμε ενώ τρώμε το δείπνο μας και την χωνεύουμε κάποτε πιο γρήγορα και κάποτε μόνο κάπως αργότερα από αυτό. Τη συνηθίζουμε τόσο πολύ που την αποδεχόμαστε και την αναπαράγουμε. Συχνά όχι μόνο ως εικόνα. Πόσο πρόθυμ@ είμαστε τελικά ως κοινωνία να αναπαράγουμε τη βία? Και ποιά είναι τα όριά μας σε αυτό? Καταναλώνουμε τη βία αναπαράγοντάς την και νομίζουμε πως αυτό μπορεί να σημαίνει εξιλέωση.
28 Μαΐου, 2018 από hecatelilith
0